M'n nieuwe stekkie

Zo, daar ben ik weer. Er is in een paar dagen tijd weer veel gebeurd, dus tijd voor een update. Na het vorige verhaal ben ik nog één dag in het hostel gebleven. Op dinsdagochtend uitgecheckt, mijn bagage in een kluisje gestopt en toen de stad in. Naar de bank geweest om een Australische rekening te openen en daarna een beetje door het CBD (Central Business District) van Melbourne gewandeld. Een gebied dat je van enorme afstand al kan herkennen door de enorme gebouwen die er staan. Het bestaat vooral uit kantoren en winkels. Vervolgens een lunch gehaald en lekker in de Flagstaff Gardens gezeten, een park net buiten het CBD. Heeeeeerlijk in de zon gezeten met een broodje en een boekje, wetende dat het in Nederland hartstikke koud is. Wat heb ik toch een zwaar leven! Later in de middag ook nog lekker in de zon op het dakterras van het hostel gezeten. Vervelend..

En toen om 6 uur was het zover: op naar de familie! Ik zou om 6 uur voor het hostel door Steve opgehaald worden. Iets voor 6 uur kreeg ik nog een smsje dat hij wel zou bellen als hij er was en dat hij te herkennen was aan een rode bmw. Ik heb teruggestuurd dat ik te herkennen was als het meisje met veelste veel bagage. Vervolgens kreeg ik de vraag wat ik dan wel allemaal niet mee had genomen.. Klompen? Molens? Hmm.. De sfeer zat er in ieder geval goed in! Toen eindelijk in de auto op naar Richmond, de wijk waar de familie woont. Het is net buiten Melbourne zelf, op loopafstand. Eenmaal aangekomen werd ik heel hartelijk ontvangen. Omhelzingen, Emily die op me af kwam rennen, erg leuk om te zien dat je welkom bent. Uiteraard een rondleiding door het huis gekregen. Het is een oud huis, van begin 1900. Aan de buitenkant wat typische kenmerken van huizen in Melbourne uit die tijd, een soort ijzerwerk. Van binnen erg mooi. Hele hoge plafonds op de beneden verdieping, grote ramen en allemaal van die leuke oude details. Zo heb ik een openhaard in mijn kamer, echt waar, en allerlei versieringen op plafonds en wanden. In het huis heb ik dus mijn eigen mooie kamertje, met daarin een lekker groot bed. Verder een badkamer die zo goed als van mij alleen is. Het kan zijn dat er andere gasten gebruik van maken, maar op dit moment is er wel een gast (de vader van Meg), maar die maakt niet eens gebruik van deze badkamer maar weer een andere. Het kan nog wel zijn dat ik naar een andere kamer ga. In de kamer hiernaast slaapt nu nog één van de baby's, maar zodra de baby's iets ouder zijn gaan ze samen op een kamer boven. Misschien dat ik dan nog verhuis, maar dat zien we dan wel weer! Voorlopig zit ik hier prima.

Inmiddels heb ik de familie natuurlijk ook iets beter leren kennen. Steve is erg aardig, maar die is de ochtend nadat ik aankwam vertrokken naar een bruiloft in Thailand en aansluitend een vakantie in Bali, lucky bastard. Dus die ken ik nog niet echt goed, al was hij wel degene waar ik vooraf het meeste contact mee had gehad. Meg is ook erg aardig, maar je ziet dat ze het wel heel zwaar heeft met de tweeling. Om een beurt hebben ze een slechte nacht, dus ze slaapt eigenlijk iedere nacht slecht. Als het goed is moet het de komende tijd voor haar ook allemaal wat leuker worden. Ze blijft nog thuis tot mei/juni en dan zal ze weer aan het werk gaan. Verder is er Emily, een verhaal apart. Door ouders en opa wordt ze ook Miss Emily genoemd, zo gedraagt ze zich ook echt. Echt een dametje en weet precies wat ze wel en niet wil. Je hoort het meteen als ze thuis is, ze houdt er wel van om lekker hard te praten en te stampen op de vloer. Daar kan je soms wel om lachen, alleen wat minder als je net hebt geprobeerd de tweeling in slaap te krijgen.. In het begin was een broertje en zusje wel heel interessant voor haar, maar inmiddels heeft ze door dat zij dan niet altijd alle aandacht kan hebben. Dat lijkt haar wat minder goed te bevallen. Ik had voor haar een prinsessenverkleedjurk meegenomen. Emily en haar jurk zijn onafscheidelijk, dus dat cadeau was wel een succes. Emily gaat vier dagen per week naar de crèche. Dan de tweeling: Jackson en Ava. Jackson is de lachebek van de twee. Het liefst is hij samen met iemand, dan brabbelt hij een heel eind weg. Wel soms wat moeite met eten. Ava heeft eigenlijk nooit moeite met eten en is wat stiller. Ze vindt het wel heel leuk om je vinger vast te pakken en laat dat ook niet meer los. Op dit moment is ook de vader van Meg er. Hij zal blijven tot Steve weer terug is om te helpen met de baby's. Dan is er nog Bec, zij is de nanny. Ze woont niet hier, maar werkt hier vier dagen per week van half 10 tot half 7. Zij houdt zich alleen bezig met de baby's. Op de momenten dat zij er is zal ik vrij zijn of wat schoonmaaktaken moeten uitvoeren.

Dan wat meer over hoe mijn dagen eruit zien. De eerste avond was natuurlijk een beetje inkomen, gewoon een beetje kletsen e.d. Vrijdag een beetje mee gegekeken hoe een dag eraan toe gaat. 's Middags samen met Bec. Best gezellig, maar we hadden allebei wel door dat het een beetje zonde van de tijd zou zijn als wij de hele dag met z'n tweeën de baby's zouden doen. Zeker wanneer ze slapen (en dat is veel). Het weekend was best heel druk. Emily natuurlijk ook gewoon thuis en Bec vrij. Op dat moment waren mijn werktijden me ook nog een beetje onduidelijk, waardoor ik het gevoel had de hele dag aan het werk te zijn. Hier heb ik het later met Meg over gehad. Zij kon zich hier niet helemaal in vinden, maar we hebben nu afgesproken om iets meer op papier te zetten wat wanneer moet, hoeveel tijd het kost, etc. Op die manier weet ik wat beter wat mijn werktijden zullen zijn en hoef ik me ook niet bezwaard te voelen als ik even tijd voor mezelf wil. Het was eerder zo dat ik eigenlijk de hele dag in de woonkamer was. Maar we gaan deze week zien of het met het schema beter werkt. Vandaag hebben we op die manier gewerkt en voorlopig lijkt dat goed te werken. We weten nu allemaal wat beter waar we aan toe zijn. Doordat er nu duidelijk is afgesproken wat ik moet doen, doe ik mee, maar ik heb ook meer vrije tijd. Klinkt heel raar, maar toch is het zo. Afgelopen maandag was mijn vrije dag en ook woensdag ben ik vrij. Vanaf volgende week zal het alleen ook weer veranderen, omdat Steve dan weer thuis is en de vader van Meg weer vertrekt. De week daarna weer een verandering, omdat Bec dan vakantie heeft. Zo zal het voorlopig in ieder geval nog niet saai worden.

Gisteren op mijn vrije dag nog even lekker Melbourne in geweest. Ik moest daar naartoe om een reisstekker te halen. Mijn opladers e.d. passen hier namelijk niet in het stopcontact. Toen heb ik er maar meteen een dagje uit van gemaakt. Naar Melbourne toe gelopen langs de Yarra rivier. Eerst een winkel opgezocht voor de stekker, daarna nog wat andere winkeltjes gewoon voor de fun. Vervolgens als een echte toerist een rondje met de City Circle. Dit is een gratis tram rondom het centrum van Melbourne. Gewoon even rustig zitten en om je heen kijken. Je ziet meteen wat van de stad en je kan voor jezelf ook meteen wat dingen ontdekken waar je echt nog een keer naartoe wil. Het rondje duurde ongeveer een uur denk ik en daarna weer richting Richmond gelopen. Er zijn tussen Richmond en Melbourne een paar bruggen van waar je heel mooi uitzicht hebt over de stad en over Melbourne Parc, waar de Australian Open een paar weken geleden heeft plaatsgevonden. Gek om de stadions die je normaal op tv ziet nu ineens in het echt te zien. Eenmaal terug in Richmond, ben ik ook hier nog even de winkelstraten in gedoken. Dan denk je dat je de opbouw van Richmond een beetje door hebt (eigenlijk allemaal rechte straten), maar helaas. Ik had precies bedacht hoe ik zou lopen en hoe ik dan weer terug moest lopen. Maar mijn geweldige richtingsgevoel liet me weer eens in de steek, dus de terugweg duurde een beeeetje lang. Maarja, gelukkig was het een vrije dag.

Vandaag een dag gewerkt. Vooral veel schoonmaken vandaag. Beetje jammer, maar hoort erbij. Morgen weer lekker vrij en denk dat ik dan maar eens richting het strand van St. Kilda ga, want het wordt hier morgen 32 graden. Ik ga nog proberen om via de Facebook website van Smart Au pairs (de Australische au pair organisatie) iemand te vinden met dezelfde plannen. In je eentje is ook maar zo alleen.

Nou dat was het weer. Ik zal ook nog even wat foto's plaatsen, zodat jullie een beetje een indruk krijgen van mijn stekkie hier.

Liefs,

Bibi

Aankomst in Melbourne

En dan een hele tijd na het eerste verhaal is het zover: het eerste verhaal.. vanuit Melbourne, Australië. Allereerst wil ik jullie nog even bedanken voor de lieve reacties op het vorige verhaal. Erg leuk :)

Maar dan een 'korte' update. Zondagmiddag ben ik met een heel uitzwaaicommittee richting Schiphol vertrokken. Eerst nog even wat gedronken met z'n allen en toen was het toch echt tijd voor afscheid. Dyonne de boosdoener van de avond met de eerste traan, waarna er nog vele volgden. Die waren dan weer met name van mijzelf. Na het potje huilen door de douane.. en toen was ik ineens helemaal alleen over, op al die andere mensen op Schiphol na dan. Alleen, maar wel met de een goed gevoel.Op Schiphol ging alles verder prima, vliegtuig vertrok alleen iets later wegens een technische storing van het toilet. Dat is toch lastig op een vlucht van een uur of 13. Dus dan maar ietsje later weg. Eerst naar Singapore, daar even uit het vliegtuig en toen weer terug in hetzelfde vliegtuig naar Denpasar. De hele rit naast een verschrikkelijk gezellige man gezeten. Sommige mensen hebben een kort lontje, maar deze man had helemaal geen lontje volgens mij. Beetje stennis schoppen over het eten enzo. Ach ja, ik kon me er niet zo druk om maken.

Waar ik me wel druk om heb gemaakt is ALLES wat er gebeurde in Denpasar, Bali. Wat een chaos is het als je daar moet overstappen. Eerst moest ik een visum kopen, omdat er geen transferbalie is, moet je dus de deur van het vliegveld uit en een paar meter verderop er weer in. Dan ben je dus op Indonesisch grondgebied en heb je een visum nodig. Noujaaaaaa! Maar goed, je hebt geen keus. Toen bleek dat ik nog een formulier in had moeten vullen, waar ik pas achter kwam toen ik al aan de beurt was. Dus ik kon weer terug om het formuliertje in te vullen. Daarna nog een keer bijna het zelfde verhaal. Nou oké, misschien was ik dan gewoon niet zo oplettend, alle andere mensen hadden namelijk wel keurig heb ingevulde formuliertje bij zich en konden dus gewoon doorlopen. Last van een vervroegde jetlag denk ik..Daarna gezeur bij het inchecken. M'n handbagage was te zwaar (maar 5 kilo te zwaar.. valt best mee). Dus dat vrouwtje zegt dat doodleuk tegen mij.. Niet dat ik daar op dat moment iets mee kon,mijn ruimbagage lag al in het vliegtuig, dus dat is een beetje lastig overpakken natuurlijk. Dus dat zei ik, uiteindelijk kon ik zonder bij te moeten betalen gewoon doorlopen :) Maaaaar toen was het gezeur nog niet klaar. Ik moest nog iets kopen,ik denk iets van luchthavenbelasting ofzo. Maar echt zeker weten doe ik dat ook niet. Maar dat moest natuurlijk weer contant met Indonesisch geld, wat ik uiteraard niet had. Uiteindelijk maar naar een wisselloket gegaan en daar wat Australische dollars omgewisseld. Dat waren de gezellige uren op Denpasar. Die uren op het vliegveld en daarna in het vliegtuig werden trouwens ook nog gekenmerkt door angst dat mijn bagage misschien toch niet mee was genomen op het vliegtuig naar Melbourne. Op Schiphol was tegen mij gezegd dat ik mijn bagage niet hoefde op te halen, dat dat gewoon voor mij direct naar het andere vliegtuig werd gebracht. Maar alle medewerkers die ik dat vertelde op Denpasar keken me zo ongelovig aan, dat ik daar toch ook wel een beetje aan begon te twijfelen.Verder zag ik ook bijna geen mensen, net als ik, alleen met hun handbagage lopen. Streeeeeeeess! Met al dit gedoe in Denpasar dacht ik wel van waar ben ik aan begonnen.. Dat gevoel was in het vliegtuig gelukkig weer snel weg. Ik was een beetje aan het tobben om mijn 12 kilo handbagage boven mijn hoofd in het daarvoor bestemde vakje te proppen, waarop een Australische vrouw zegt: Oooo to proud to ask for help. Eeehh ja, daar zit wat in. Maar toen wist ik wel meteen weer waarom ik naar Australië wilde :)

Toen ik in Melbourne bij de bagageband aan kwam lopen, kwam daar direct mijn prachtige koffertje aan. Stress voor niks. Dan denk je dat je er bent als je uit het vliegtuig stapt, maar dan begint nog het hele douaneritueel in Australië. Van te voren moet je al wat invullen over wat je bij je hebt, met een beetje pech gaan ze daar bij de douane nog wat vragen over stellen, later weer ergens anders langs waar ze je vragen gaan stellen en tot slot nog even langs de speurhonden. Kost allemaal even wat tijd, maar dan ben je er wel doorheen. En dan ben je pas echt in Australië. Dan alleen nog even op zoek naar de shuttlebus die me naar het hostel zou brengen. Dat ging redelijk vlot. Hetzelfde geldt trouwens voor de chauffeur, die ging ook redelijk vlot. Maar ondanks het ‘met enig risico' rijden van de chauffeur, ben ik heelhuids bij het hostel aangekomen. Daar eerst lekker gedoucht en toen moest ik de middag zien door de komen zonder in slaap te vallen. Twee nachten weinig/niet slapen sloopt je toch wel heel erg. Maar om een jetlag te voorkomen toch geprobeerd zolang mogelijk wakker te blijven. Dus een beetje in de buurt van het hostel gelopen eneven een verhaaltje getypt (ik had toen nog geen internet, dus kon alleen typen).Uiteindelijk om 4 uur 's middags toch aan de verleiding toegegeven en naar bed gegaan. Vervolgens heeeerlijk tot 8 uur 's morgens in bed gelegen.

Toen dacht ik vanmorgen dat de presentatie gewoon hier in het hostel zou zijn. Dat was niet zo, waardoor ik veel te laat zonder voorbereiding vertrok. Er lag boven in mijn kamer nog wel een mooie plattegrond, maar geen tijd om die te halen. Toen heeft de receptioniste even snel getekend waar ik naartoe moest op een andere plattegrond en ik kon gaan lopen. Nou de mensen die mij kennen raden het al wel, dat ging natuurlijk helemaal verkeerd. Al helemaal in het begin de verkeerde kant op gelopen. Uiteindelijk de straat wel gevonden, maar toen zag ik het bedrijf niet. In een laatste poging ergens naar binnen gegluurd en daar zag ik het briefje met de naam waar ik moest zijn. Jeeeeeej! Een half uur te laat kwam ik binnen, maat gelukkig was de presentatie nog niet begonnen. Was niet alleen voor au pairs, maar ook voor backpackers.Ik was zelfs de enigeau pair. Dat was wel een beetje jammer. Omdat ik aan het einde nog een EHBO film moest kijken, bleef ik dus alleen over. Nog niet echt nieuwe mensen ontmoet. Maar ja, datmoetlater maar komen dan.Daarna nog even heeeerlijk in een park gezeten, lekker in de zon (ja dat moet ik toch even zeggen om jullie jaloers te maken ;)). Lekker in zomerkleding.. Mmmmmm..

Nou ik ga eens bedenken wat ik zo nog ga doen. Maar even ergens wat te eten halen denk ik. En vanavond ook maar weer op tijd naar bed. Morgen naar de familie, heel veel zin in.Dus dat was het voor nu!

Liefs,

Bibi

Het aftellen kan beginnen!

Zo, dan nu eindelijk een eerste verhaal, want het aftellen kan gaan beginnen. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Nadat ik afgelopen zomer besloot naar Australië te willen is het nu dan eindelijk bijna rond. Familie gevonden, visum aangevraagd, ticket geboekt.. Dus nu eindelijk een richtpunt, een datum waar ik naartoe kan gaan leven: 5 februari. Dat is de dag dat ik in het vliegtuig stap en een nieuw avontuur tegemoet ga. Ik kom op 7 februari aan in Melbourne, waar ik vervolgens twee dagen oriëntatie zal hebben. Dat wil zeggen bijkomen van de jetlag ende stad een beetje leren kennen. Verder wordt er verteld over het leven in Australië en worden er wat praktische dingen geregeld. Meteen een goede gelegenheid om alvast wat andere au pairs te leren kennen. Op 9 februari is de grote dag en zal ik voor het eerst oog in oog staan met de familie waar ik de komende tijd bij zal verblijven. Raar, omdat je elkaar wel een paar keer hebt gesproken via Skype, maar om nou te zeggen dat je elkaar kent.. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn. Maar over een kleine vier weken zal ik het weten :)

De komende weken rustig alles nog een beetje voorbereiden. Van alles regelen, beetje voor beetje overal afscheid nemen en natuurlijk winkelen.. Terwijl het hier nu kouder wordt, moet ik toch echt nog op zoek naar wat zomerkleding. Maar dat is geen vervelende bezigheid :)

Nou dat was het voor nu. Ik denk dat ik het volgende verhaal pas in Australië zal schrijven, dus dat duurt nog even. Maar ach, voor je het weet is het zover ;)

Liefs Bibi