Eerste maand Sydney

Daar ben ik weer!

Op 3 oktober kwam ik aan in Sydney, samen met Sheena. Zij vertrok vervolgens direct om kennis te maken met haar nieuwe hostfamilie. Ik pakte de bus naar Balmain, waar Oliver, James, Joe en Bradley inmiddels waren na het inleveren van hun camper. Al snel vertrokken James, Joe en Bradley, zij zouden diezelfde avond nog het vliegtuig naar Melbourne pakken. Oliver bleef in Sydney. Dus een middagje samen met Oliver doorgebracht, niet helemaal zorgeloos. Via Sheena hadden we een adres doorgekregen waar we konden ‘housesitten', maar dat leek ineens niet door te gaan, omdat een van de kinderen ziek was. Even schrikken, maar gelukkig konden we uiteindelijk toch gewoon in het huis in Rozelle terecht. 's Avonds lekker met z'n drieën uit eten gegaan. Heel vreemd, maar Oliver had na drie weken McDonalds, KFC en Hungry Jacks (Burger King) zin in écht eten.. Dus dat hebben we gedaan, erg lekker! Vervolgens terug naar het huis om onze zware taak als housesitters te vervullen, nounounou!

De volgende dag hebben we ons als echte toeristen gedragen. Oliver was al eerder in Sydney geweest, dus was onze Personal Guide, wat wil je nog meer?! Eerst naar de Darling Harbour, een van de havens van Sydney en als je het mij vraagt de mooiste. Het water, alle boten, leuke cafés en restaurants er om heen en gewoon een hele gezellige en ontspannen sfeer. Leuk om even een middag of avondje door te brengen. Daarna zijn we via George Street, een enorm lange straat dwars door het centrum van Sydney, naar Circular Quay gelopen. Dit is de haven van Sydney waar alle veerboten vandaan vertrekken en verder heb je hier uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Vanaf hier zijn we richting de brug gelopen, een enorm ding, de grootste brug met één boog te wereld. Vervolgens door naar het Opera House. Voor beiden geld dat ik het niet eens heel mooi vond, maar goed, het gaat nog wel steeds om twee iconen. Dé Harbour Bridge en hét Opera House. Dus ja, bijzonder is het toch wel. Dan komt ineens het besef, ik ben écht in Sydney. We hebben nog even een drankje gedaan bij de Opera Bar, lekker van het zonnetje en het uitzicht genoten. Tot slot nog even door de Botanical Gardens gelopen, niet zo indrukwekkend als die in Melbourne. Al met al was het dagje toeristen heel leuk, maar toch helemaal geen spijt dat ik zes maanden in Melbourne heb doorgebracht en straks drie maanden hier. Natuurlijk heeft Sydney nog wel meer te bieden dan dit, maar niet zoveel als Melbourne. Die middag vertrok Oliver om bij een vriend te gaan logeren, dus hadden Sheena en ik even het huis voor ons alleen. En daar hebben we nog even goed van de rust genoten, wetend dat de volgende ochtend onze ‘favourite English boys' op de stoep zouden staan. En dan is het uit met de rust!

En dat was zo, daar stonden ze dan. Het was ze aan te zien dat ze een goede avond stappen achter de rug hadden. Maar wat hebben we gelachen om hun verhalen. Niet dat ze zich alle details nog konden herinneren, maar gelukkig was er bewijs: foto's en heel veel geld. Simon had op een of andere manier een enorm bedrag gewonnen bij een loterij in de bar. Geluksvogel! Toen ze allemaal een beetje opgefrist waren, zijn we met z'n vijven richting de stad vertrokken. Nu was het de beurt aan Sheena en mij om de gids te zijn. Dus opnieuw de toeristische route gelopen, wel een stuk sneller dan de dag ervoor. Hoewel Sheena en ik de eerste keer overal foto's van aan het maken waren, was het voor de mannen meer zoiets van 'Oja leuk, zullen we doorgaan?'. Aan het einde van de dag terug naar huis en daar gezellig gegeten en een paar spelletjes Shit Head gespeeld, hét kaartspel voor backpackers. Altijd gezellig!

Op de vierde dag in Sydney was het even over met de pret. Na een paar dagen toerist te zijn geweest, werd het nu tijd om de zoektocht naar een baan te hervatten. Allemaal nog niet erg succesvol helaas. 's Avonds zijn we met Euan, Simon, Mike, Sheena, Oliver en een vriend van Oliver naar het vuurwerk gaan kijken. Iedere zaterdag is er hier in Sydney vuurwerk in de Darling Harbour. Dat hebben we vanuit het HardRock Café bekeken. Voor een ‘simpel' vuurwerk op een doodnormale zaterdagavond was het al behoorlijk indrukwekkend. Dat belooft veel voor Oud & Nieuw!

Op zondag moesten we het housesit-huis uit, dus allemaal bepakt en bezakt richting het centrum, waar we vervolgens een hostel hebben gezocht. Samen met Mike, Simon en Euan op een vierpersoonskamer, dus eigenlijk gewoon privé. Geen andere mensen waar we rekening mee hoefden te houden, ideaal! En hoewel het hostel er van buiten erg armoedig uitzag, bleek het van binnen erg goed te zijn. Behalve dat we dus een vierpersoonskamer hadden (in andere hostels was het vaak acht of tien per kamer), was er zelfs een koelkast en een televisie. Luxe! En gratis internet, veel geluk mee gehad dus. Sheena was inmiddels bij een hostfamilie aan het werk, dus die was er niet meer bij.

Op maandag samen met de mannen naar Bondi Beach gegaan. Het weer was helaas niet zo goed, af en toe wel lekker, maar soms ook erg koud. Om blauwe handen te voorkomen dacht ik dat het beter zou zijn niet het water in te gaan, dus dat heb ik maar niet gedaan. Later kwam ook Oliver nog even naar het strand, die vlak daarvoor de Harbour Bridge had beklommen. Oliver vertrok kort daarna weer en toen zijn we naar de skatebaan gelopen (tsja dat heb je als je alleen met mannen bent). Daar waren ze toevallig aan het oefenen voor een show van die avond. Erg indrukwekkend om te zien wat sommige skaters konden. Een optreden voor YouTube met skaten op de achtergrond. Helaas kreeg ik het na een tijd daar zitten zo koud, dat ik maar eerder terug ben gegaan naar het hostel. De uiteindelijk show dus gemist. Maar ik heb hem gevonden op YouTube, dus wie het leuk vindt om ‘m te bekijken:

http://www.youtube.com/watch?v=bnWV2b9DrLU

Op dinsdag ging ik opnieuw naar Bondi, nu om Rozanne voor het eerst te ontmoeten, een potentiële hostmum. Ik had inmiddels al een aantal keren met wat anderen geskyped, maar dat was steeds toch niet wat ik zocht. Met Rozanne had ik even gemaild en gebeld, en toen besloten om bij haar langs te gaan. Zij vertelde me een beetje wat ze zocht en wat ze te bieden had, en dat leek me allemaal wel goed. Een mooi huis, een perfecte locatie, leuke kinderen, goed geld in vergelijking met de families die ik tot dan toe gesproken had. Ze wilde alleen nog graag dat ik haar man ook zou ontmoeten, dat kon een paar dagen later wel. En ze wilde even een referentie checken. Dus het was nog even afwachten. Die avond samen met Simon, Euan, Mike, Oliver en twee vriendinnen van de jongens naar de bioscoop gegaan om Taken II te bekijken. Die meiden kende ik toevallig ook weer van de boot van de Whitsundays, klein wereldje die backpackerswereld. En hoewel ik de eerste film niet gezien had, toch een leuke avond gehad.

Op woensdag een beetje door de stad geslenterd. Overdag dus niet heel veel gedaan. Eind van de middag kwamen ook de andere Engelsen terug uit Melbourne. Toen ook Sheena zich 's avonds weer bij de groep aansloot, waren we weer even helemaal compleet. En dat kwam goed uit, want er moest wat gevierd worden: Euans verjaardag. Een geweldige avond gehad, eerst naar de bar hier op de hoek, gewoon omdat het lekker makkelijk was. Vervolgens naar de Star Bar, waar we even gebruik hebben gemaakt van het Happy Hour, tsja je moet prijsbewust bezig zijn hè als backpacker. De mannen konden zich nog even uitleven met het poolen. Toen was het helaas tijd om afscheid te nemen van Oliver, die de volgende ochtend vroeg weer terug naar Engeland zou vliegen. Erg jammer, want het is gewoon zo'n leuk iemand om er bij te hebben. Die heeft soms uitspraken waardoor je moet huilen van het lachen. Maar goed, hij wilde graag terug naar huis, dus dat was het dan. Zonder Oliver door naar weer een andere pub, waar we een beetje hebben gedanst en tot slot een club waar we nog meer hebben gedanst. Het resultaat van de avond: 220 foto's met allemaal blije gezichten, gekke bekken, foto's die toch niet helemaal scherp waren en uiteraard Sheena's fotoreportage met foto's op z'n kop. Het was gezellig dus!

Helaas moesten we er allemaal de volgende ochtend weer op tijd uit, Sheena om te werken, de mannen om uit te checken en ik om naast Rozanne nu ook haar man Greg te ontmoeten. Een erg leuke ontmoeting, dus heb ik gezegd dat ik geïnteresseerd was in de baan. Zij wilden nog even met Meg en Steve bellen, maar verder was alles goed. Dus ik had zo goed als een baan :) Eenmaal terug in het hostel was het weer tijd om afscheid te nemen, dit maal van James, Joe en Bradley. Na bijna 24 uur in Sydney was het wel weer mooi geweest, ze kwamen even hun spullen halen en vlogen weer terug naar Melbourne. Hoewel ze eigenlijk van plan waren in Sydney te gaan wonen, hadden die paar dagen in Melbourne hun gedachten veranderd. Maar dat betekent ook dat Sheena en ik ze sowieso nog zien in Melbourne met de Australian Open, dus dat wordt weer gezellig. De andere Engelsen moesten naar een ander hostel, omdat ons hostel vol was geboekt. 's Avonds nog even met ze afgesproken en een beetje door de stad gelopen. Het Opera House en de Harbour Bridge nog even in het donker bekeken, en toen was het ook tijd om van hun afscheid te nemen. De volgende ochtend zouden ook zij naar Melbourne vertrekken. Dus met alle mannen in Melbourne en Sheena al bij een hostfamilie, was ik ineens helemaal alleen over.. Aaaaaaaah! Maar goed, mooie herinneringen waar ik het nu maar even mee moest doen!

Die vrijdag heb ik dus ook gewoon helemaal niks uitgevoerd. Op zich mocht dat ook wel een keer, na twee maanden zo druk. Op zaterdag met Sheena de stad in gegaan om te winkelen, bij de Darling Harbour gezeten en lekker te eten bij de Hay Market. 's Avonds met zijn tweeën uit, wel even gek weer nadat we de laatste tijd altijd met een enorme groep waren. Maar toch een gezellige avond gehad met z'n tweeën.

Na héél lang uitslapen de volgende middag nog even met Sheena de stad in. Inmiddels weer tijd om gedag te zeggen. En toen ben ik terug gegaan om al mijn spullen in te pakken, want de volgende ochtend zou het dan eindelijk zo ver zijn: op weg naar mijn nieuwe hostfamilie!

Mijn nieuwe hostfamilie bestaat uit Greg en Rozanne, beiden oorspronkelijk uit Zuid-Afrika. Ze hebben drie kinderen. Een meisje, Allie, van vijf jaar. Op het eerste gezicht een stil meisje, een beetje de kat uit de boom kijkend. Maar als ze op haar gemak is, wordt ze lekker bijdehand. Dan is er Jake van drie jaar. Een echte driejarige met een eigen wil. Al volgt hij Allie ook wel met veel dingen. En dan is er nog Dylan, een mannetje van nog maar een maand oud. Een hele gemakkelijke baby: eet goed, slaapt veel en huilt weinig. Toen ik bij deze familie aankwam was oma er ook nog. Zij woont in Zuid-Afrika, maar was hier om tijd met de kleinkinderen door te kunnen brengen. En door de beperkte tijd die zij maar met de kleinkinderen had, wilde ze het liefst alles doen. Mijn eerste dagen waren dus rustig, want als Rozanne Dylan aan mij gaf zodat ik hem in bad kon doen of iets dergelijks, stond oma meteen naast me dat zij het graag wilde doen. En tsja, ze is er maar even, dus dat wilde ik haar ook niet ontnemen. Na oma's vertrek begon het normale leventje wat meer. Ik werk in principe vijf dagen per week, 40 uur in totaal. 's Ochtends moet ik Allie en Jake helpen met ontbijten en klaar maken voor school. Dan vaak Dylan in bad doen. Verder is het wassen van de kleding mijn verantwoordelijkheid en ik moet er een beetje zorgen dat alles er netjes uit ziet. 's Middags moet ik de kinderen een beetje vermaken: zwemmen (want ja, we hebben een zwembad in de tuin: AAAAAH!), spelletjes, knutselen, in de tuin spelen of wat dan ook. Vervolgens doe ik Allie en Jake in bad en daarna gaan zij eten. Zij eten meestal eerst, en dan eten Greg, Rozanne en ik later als Greg uit zijn werk is. Behalve de uren in de ochtend en aan het eind van de middag is het vooral op Dylan passen, zodat Rozanne wat werk kan doen, of dingen zoals boodschappen. Voor haar betekent mijn aanwezigheid dat ze wat meer bewegingsvrijheid heeft, Dylan niet altijd overal mee naartoe hoeft te nemen. Op donderdag ben ik altijd maar een paar uurtjes in de ochtend aan het werk. In het weekend werk ik een aantal uren, bijvoorbeeld een zaterdagavond of een zondagochtend. Ik heb verder bijna geen schoonmaaktaken, wat ik helemaal niet vervelend vind. Er komt namelijk twee keer per week een schoonmaakster, handig!

In weekenden of op vrije middagen is er heel vaak bezoek van familie en vrienden. Een drukke boel! Op 31 oktober was het helemaal gekte hier in de buurt: Halloween. Voor mij de eerste keer, maar moet zeggen dat het wel echt een leuke ervaring was. Met een enorme groep moeders, vaders, kinderen en au pairs door de buurt gelopen voor ‘Trick & Treat'. Allemaal stuiterende kinderen, mooi om te zien. Zelf liep ik met de kinderwagen met Dylan, een beetje achter alle drukte. En de moeite die sommige mensen ervoor hebben gedaan, sommige huizen waren zo mooi versierd!

Naast de 40 uur werken is er natuurlijk nog aaaaalle tijd om leuke dingen te doen. Ik woon op een perfecte locatie. Ongeveer 10 minuten lopen naar het strand van Bondi Beach, ook ongeveer 10 minuten naar een leuke straat met allemaal cafés en bars. Leuke plekken om tijdens een paar vrije uurtjes even naartoe te lopen. Als ik iets langer vrij ben, is het ook leuk om naar Bondi Junction te gaan, waar een groot winkelcentrum is. Nu al een favoriete plek in het winkelcentrum: Max Brenner! Daar hebben ze chocola.. Yumyum! Het centrum van Sydney is ongeveer een half uurtje met openbaar vervoer, ook nog prima te doen dus. Sinds ik in Bondi woon niet heel veel meer echt in Sydney geweest. Alles is hier in de buurt, dus het is niet echt nodig om dat half uur te reizen. Het strand is hier, leuke bars en restaurants en een erg leuk winkelcentrum.

Af en toe ga ik nog wel even naar de stad natuurlijk, bijvoorbeeld als ik bepaalde dingen wil bezoeken. Op een zaterdagavond een tijdje geleden met Sheena de stad in gegaan om even een drankje te doen en een potje te poolen. Potje duurde natuurlijk weer eeuwen, dus we hadden wel waar voor ons geld! Een ander weekend ben ik bij Sheena op bezoek gegaan, en hebben we heeeeerlijk gerelaxed. Wijntje erbij, The Notebook op tv, uitzicht op de Harbour Bridge.. Ons hoorde je niet klagen :) Verder is hier op zondag de Bondi Market, een klein marktje op het schoolplein van de lokale openbare school met allerlei leuke kraampjes. Lekker om op je vrije dag even over heen te wandelen. Ook nog met Sheena bij Sculptures by the Sea geweest, een tentoonstelling van kunstwerken langs het wandelpad van Bondi naar Bronte. Sowieso een hele mooie wandeling, maar nu ook wel erg leuk door die kunstwerken. Diezelfde avond ben ik naar de verjaardag van Jade geweest, de au pair van de buren. Leuke meid en een hele gezellige avond gehad. En toen afgelopen weekend ben ik op zaterdag samen met Sheena naar The Rocks Market geweest. Zooooo leuk! Niet goed voor je portemonnee om daar rond te lopen, maar heel veel leuke kraampjes met leuke spullen. Niet altijd even goedkoop, maar zeker goed om je een middag te vermaken. 's Avonds ook nog naar de bioscoop geweest, naar 'Bachelorette'. Niet echt een goede film, maar wel een hele leuke avond gehad.

Tot slot ben ik inmiddels ook weer een klein beetje begonnen met zwemmen. De eerste keer vertrok ik helemaal vol goede moed naar het zwembad, maar was het zwembad gesloten. En niet alleen gesloten, er zat niet eens water in! Hmmm.. Dus uiteindelijk werd de tweede keer dat ik naar het zwembad ging pas de eerste keer dat ik weer ging trainen. En hoe, pfffffff! Na negen maanden niet zwemmen is de conditie ver te zoeken. Want ja, die drie keer trainen in Melbourne in zes maanden tijd heeft ook weinig effect gehad. Bovendien is het hier een buitenbad. En dat niet alleen, het is ook nog eens zeewater. En dat betekent: KOUD! Maar goed, het zwembad heet ook niet voor niets Bondi Icebergs.. Maar ga mezelf toch af en toe wel pushen om even te gaan zwemmen. Want ja, Arnsberg komt er ook weer aan hè!

En dat was zo'n beetje wat ik de afgelopen tijd weer mee heb gemaakt. In vergelijking met het reizen gebeurt er nu allemaal niet zoveel meer. Dat was wel even wennen. Maar inmiddels weer helemaal gewend aan dit leventje, al denk ik nog vaak genoeg terug aan die geweldige tijd van het reizen. De komende tijd staat er gelukkig ook nog wel het een en ander op het programma. Ik zal tot ongeveer begin/half januari in Sydney blijven, wat betekent dat ik hier Oud & Nieuw ga meemaken. Jeeej! Vervolgens vertrek ik met Sheena terug naar Melbourne, waar we naar de Australian Open gaan. Op 22 januari vliegen we vervolgens naar Bangkok, waar we nog even een paar dagen door zullen brengen. En dan op 26 januari is het zo ver.. Dan zal ik aankomen op het vliegveld van Rotterdam.. Maar daar wil ik nog even niet aan denken :) Eerst nog even een tijdje genieten!

Liefs Bibi

East Coast

Haaaaaai,

Nou hier dan mijn verhaal over de oostkust van Australië. Eerst Cairns, toen een roadtrip van Cairns naar Brisbane en nog een paar dagen in Brisbane. Ga er maar eens goed voor zitten zou ik zeggen :)

Cairns

Op zaterdag 8 september vlogen we van Alice Springs naar Cairns en hier begon ons volgende avontuur: de oostkust. Die zondag hebben we het heerlijk rustig aan gedaan, na alle drukte van de afgelopen tijd met tours en vroeg opstaan. We zijn gaan informeren naar een boottrip naar het Great Barrier Reef. Ik was hier al geweest, maar uiteraard wilden Sheena en Chrissi dat ook nog zien. Dus bij een vrouw gaan informeren, heel aparte vrouw. Natuurlijk wilde ze ons maar al te graag helpen met het vinden van een geschikte tour, dat ging allemaal prima. Vervolgens vroeg ze wat we verder gingen doen, dus hebben wij haar het reisschema laten zien. Dat begon ze vervolgens helemaal af te kraken. Stoom kwam inmiddels uit mijn oren, maar de vrouw haar verhaal laten doen en haar laten vertellen waarom onze planning van geen kanten klopte. Volgens haar stopten we op de verkeerde plekken en namen we niet de tijd om van de mooie plaatsen te genieten, maar gebruikten we ze alleen als overnachtingsplaats. Hmm, okee. Uiteindelijk naar haar adviezen geluisterd en onze trip een klein beetje aangepast. In sommige dingen konden we ons achteraf wel vinden. Die avond kwam ook Chrissi aan in Cairns en was ons drietal compleet. Toen zijn we terug gegaan naar onze grote vriendin om de tour naar het Great Barrier Reef te boeken en vervolgens de stad in. Bij het hostel waar we verbleven, kregen we gratis avondeten in een plaatselijke bar, mooi! Vervolgens nog even een tijdje in die bar blijven hangen voor de Girls Night met gratis champagne, ook weer mooi!

Great Barrier Reef

Op maandag zijn we op een tour naar het Great Barrier Reef gegaan met de organisatie Ocean Freedom. De boot bracht ons naar twee verschillende duiklocaties. Op de eerste locatie zou ik gaan duiken, bij de tweede ‘gewoon' snorkelen. Onderweg naar de eerste locatie kregen we even kort een instructie over het duiken. Tijdens de instructie stopte de boot ineens. De instructrice vertelde dat dat eigenlijk alleen gebeurt als de schipper walvissen ziet. En hoewel het seizoen eigenlijk al voorbij was, zagen we toch walvissen toen we allemaal buiten op het dek stonden. Een heel gaaf gezicht, die enorme beesten en nog redelijk dichtbij ook. Na deze mooie gebeurtenis door naar de eerste locatie, waar ik eerst even wat tijd had om te snorkelen, omdat ik pas in een latere duikgroep zat. Snorkelen was al erg leuk, zeker nu ik ook een onderwatercamera had om foto's te kunnen maken van deze mooie onderwaterwereld. Ik moet jullie toch jaloers kunnen maken.. Bij het snorkelen mooie vissen, mooi koraal en een rog gezien. Daarna was het tijd om te gaan duiken. Tweede keer voor mij, maar gelukkig was ik een stuk meer ontspannen dan de keer ervoor. We zouden met z'n drieën onder water gaan: een instructrice, een andere meid en ik. Maar toen we aan het wateroppervlak wat dingen moesten uitproberen, raakte het andere meisje heel erg in paniek. Dus die is uiteindelijk niet mee gegaan en had ik dus één-op-één begeleiding. Wat problemen gehad met mijn oren en een beslagen bril, maar verder ging alles helemaal goed. Heerlijk kunnen genieten van alles om me heen. Mooie vissen gezien, onder andere Nemo in een nannenannemoon en een schildpad. Heel leuk weer! Na het duiken was het tijd voor een heerlijke lunch op de boot en we zijn vervolgens verder gevaren naar de tweede locatie. De tweede locatie was een heel ondiep gebied. Daarom werden we met een klein bootje bij een zandbank afgezet en konden we zo naar het koraal lopen. Ook hier weer een lange tijd gesnorkeld en weer mooie dingen gezien. Was wel minder indrukwekkend dan de eerste plek, maar dit keer wel een reefshark (kleine haai) gezien. Na de tweede keer snorkelen was het tijd om terug te varen naar de haven van Cairns. Heel veel grote golven, maar door mijn medicatie nergens last van gehad. Goed spul :) Al met al een hele leuke tour met een leuke crew en mooi gedoken en gesnorkeld.

's Avonds terug in Cairns hebben we met een groep anderen uit het hostel gebarbequed op een openbare barbeque vlak voor het hostel. Dat zie je hier in Australië veel, openbare barbeques. En erg leuk, zo kan je op een mooie locatie gezellig met een groep mensen eten. Bij de groep hoorden onder andere Silvia, een Italiaanse die bij ons op de kamer lag, en Alex, een Amerikaan. Alex had er een Texaanse bbq van gemaakt, erg lekker. Bovendien was hij er van overtuigd dat ik een Amerikaans accent had, accent van New York. Hmm, toch apart als je al een tijd in Australië bent. Misschien toch wat teveel Friends gekeken in de afgelopen jaren?

Roadtrip

Dag 1: Cairns - Josephine Falls - Mission Beach - Rollingstone

Op dinsdag 11 september was de grote dag: we gingen de campervan ophalen en dat zou ons nieuwe huis worden van de komende drie weken. Met de camper richting de supermarkt om meteen groot inkopen te doen en een campingboek te kopen, vervolgens onze backpacks opgehaald en toen kon de trip echt beginnen. Onze eerste stop was bij de Josephine Falls in Wooroonooran National Park. Een mooie waterval in een stuk regenwoud. Vervolgens doorgereden naar Mission Beach, waar niet heel veel te zien was. Het weer was ook niet echt geweldig, dus dan ziet het er toch alweer minder spectaculair uit. Daarna was het tijd om naar een plek te zoeken om de nacht door te brengen. Leek op de kaart allemaal heel eenvoudig, maar het kostte ons uiteindelijk heel wat moeite om bij de rest area in Rollingstone uit te komen. Met heel wat extra kilometers zijn we er uiteindelijk wel gekomen gelukkig.

Dag 2: Rollingstone - Townsville

De volgende dag zijn we naar Townsville gereden. Daar zijn we even naar het strand geweest, hebben we een heerlijk ijsje gegeten bij de Gelatissimo (en er zouden er nog vele volgen, mmmmmmm), eten gemaakt en gaan kijken wanneer we de ferry naar Magnetic Island konden nemen om daar een paar dagen te blijven. Maar dat bleek toch wel heel duur, om met de campervan met de ferry te gaan, dus hebben we besloten de dag erna gewoon een dagje Magnetic Island te doen. Vervolgens de berg op gereden en op Castle Hill van de zonsondergang genoten. Toen weer een nieuwe uitdaging om een plek voor de nacht te vinden. Adres van een gratis camping in de GPS ingevoerd, maar die leidde ons naar een schietvereniging in de middle of nowhere. Ja daaaaaaaag. Daar gingen we natuurlijk niet naartoe. Uiteindelijk verkozen we een stopplaats voor vrachtwagens boven de schietvereniging. En dat was prima: gratis met faciliteiten. Wat wil je nog meer als backpacker?

Dag 3: Townsville - Magnetic Island- Townsville

Op donderdag nu wel de ferry genomen naar Magnetic Island, een eiland vlak voor de kust van Townsville. Op het eiland hebben we de bus gepakt naar Horsehoe Bay en daar van het uitzicht genoten. Vervolgens in de bus naar Koala Village. Daar kon je op de foto's met koala's, maar die vrouw vertelde ons ook dat er verderop een wandeling was waar je wilde koala's kon zien. En aangezien ons dat specialer leek en een koala vasthouden ook nog wel ergens anders kon, kozen we voor de wandeling. Na een tijdje wandelen kwamen we erachter dat we de verkeerde wandelroute aan het lopen waren, fijn. Uiteindelijk de goede gevonden, maar NUL koala's gezien. Shiiiiit! Hadden we nu toch maar.. Zeker als je je bedenkt dat een koala vasthouden er niet meer van is gekomen tijdens de rest van de reis :( Queensland is de enige staat waar dat mag, maar ja dat wisten we toen nog niet. Het was helemaal balen toen de mensen die na ons bij de bushalte kwamen staan, wél een koala hadden gezien. Na ons koala-avontuur terug naar Horsehoe Bay waar we nog een tijdje gezeten hebben. Nog wat andere Nederlanders die bij ons kwamen zitten. Gezellig een tijdje gekletst en vervolgens terug naar Nelly Bay om vanaf daar weer de ferry naar Townsville te pakken. Tijdens de terugreis met de ferry kregen we een mooie zonsondergang te zien. Wegens groot succes zijn we bij terugkomst in Townsville weer naar de stopplaats voor vrachtwagenchauffeurs gereden om daar te overnachten.

Dag 4: Townsville - Airlie Beach

Die ochtend zijn we eerst naar de garage in Townsville gegaan, omdat één van onze koplampen stuk was. Verder waren ook de meeste speakers stuk, maar dat zou te lang duren om dat te laten repareren. Uiteindelijk heeft de kapotte lamp ons ook al een paar uur gekost. Maar toen de lamp gemaakt was, konden we op weg naar Airlie Beach. We waren Townsville nog niet uit of er ging een waarschuwingslampje branden op het dashboard. Dus de campervan langs de kant van de weg gezet en Jucy gebeld. Maar zij vertelden ons dat dat wel vaker gebeurde met dit type auto en dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Inmiddels was er een politieagent bij ons komen staan, die zo vriendelijk was om even een kijkje te nemen. Hij vertrouwde het niet, zei dat we beter terug konden naar de garage waar we net vandaan kwamen. Uiteindelijk naar de agent geluisterd in plaats van naar Jucy en terug naar de garage. Maar de man hier was electricien en wist er verder niet veel vanaf. Maar dacht dat het verder geen kwaad zou kunnen. Toen weer met Jucy gebeld en die hebben ons toen gegarandeerd dat er echt niks mis zou zijn. Okee dan maar, dus gingen we de weg op richting Airlie Beach. In Airlie Beach konden we de campervan bij Nomads (hostel) parkeren en dan konden we voor $5 per persoon gebruik maken van de faciliteiten. Prima! Naast ons stonden vier Engelse jongens, ook met een camper. Na een tijdje kwamen ze bij ons aankloppen, of ze even in onze campervan mochten kijken. Stikjaloers waren ze! Hun camper was echt een rammelbak, bij 80 kilometer per uur een enorm trillend stuur, een racistische tekening aan de buitenkant waar ze niet van gediend waren, drie jongens konden op het grote bed, terwijl één in een hangmat er boven moest slapen, geen koelkast zoals beloofd, geen dvd-speler zoals beloofd (en ze hadden wel dvd's gekocht). En daar stonden ze dan, naast ons. Met onze relatief luxe campervan met tweepersoons bed beneden en een penthouse met ook een tweepersoonsbed (al was die wel een beetje krap), goed keukentje achterin, twee dvd-spelers en in principe van alle gemakken voorzien. Maar goed, deze prachtige Wicked-van van de jongens zouden we nog heel vaak tegen gaan komen!

Dag 5: Airlie Beach - Whitsundays

Op zaterdag startte de tour naar de Whitsundays, een eilandengroep voor de kust van Airlie Beach. Onze boot was de New Horizon, een zeilboot voor zo'n 30/40 personen schat ik. De groep mensen op deze tour was niet heel leuk. Er waren veel groepjes en tussen de groepjes was er weinig contact. Jammer, maar dat was nou eenmaal zo. De boot een stukje verder op, de Tongarra, waarop de Engelsen zaten, bleek achteraf toch wel wat gezelliger te zijn. En dat zouden we nog heel vaak te horen krijgen.. Op de eerste dag zijn we 's middags richting de Whitsundays vertrokken, die dag zelf hebben we eigenlijk nog niks gedaan. Gewoon een beetje op de boot gebleven. 's Avonds kregen we nog wel even gezelschap van een dolfijn die rondom de boot kwam spelen.

Dag 6: Whitsundays

Zondag was eigenlijk de dag op de Whitsundays waar het allemaal om draaide, de dag dat we echt gingen zien waarom iedereen toch naar deze eilanden wil. We werden al vroeg wakker gemaakt om te ontbijten en zijn vervolgens naar Whitsunday Island gevaren. Omdat het de dag ervoor erg goed was gegaan met m'n zeeziekte, dacht ik dat ik het pilletje niet nodig zou hebben. Maar hier werd ik meteen voor gestraft met een zee die iets woester was dan de dag ervoor. Kortom, ik zag weer groen en geel en hing over de rand van de boot. Fijn. Volgende keer toch maar weer een pilletje. De grote boot kon niet bij het eiland komen, dus werden we met een klein bootje allemaal naar het eiland gebracht. Het werd ons geadviseerd om geen camera's of iets dergelijks mee te nemen, omdat het zand zo fijn is daar dat we kans groot is dat je camera beschadigd. Achteraf had ik gewoon die onderwatercamera mee moeten nemen, maar daar heb ik domweg niet aan gedacht. Dus helaas van het volgende geen foto's van mezelf, maar lang leve Facebook. Heb er dus even een paar van andere mensen van onze groep gepikt. Gewoon om jullie een idee te kunnen geven. Verder kunnen jullie Whitehaven Beach ook nog even googlen om nóg jaloerser te worden :) Eenmaal op het eiland aangekomen, zijn we eerst naar een uitkijkpunt gelopen. Daar hadden we uitzicht op Whitehaven Beach, een adembenemend mooi strand. De zee is daar zo blauw, met allemaal verschillende tinten blauw. En het zand is zo wit.. Moeilijk om uit te leggen, maar echt geweldig. Vervolgens naar Whitehaven Beach zelf gelopen om daar even heerlijk te genieten. En genieten konden we hier.. Wauw. Rond de middag was het weer tijd om terug te gaan naar de boot. Vervolgens zijn we naar een locatie gegaan om te snorkelen. Op zich niet hele bijzondere dingen gezien. En het was koud. Heeeel koud. Aan het einde gelukkig wel George nog even gezien, de grootste vis van dat gebied. Maar George was niet echt in een goede bui vandaag, en had geen zin om in contact te komen met die gekke toeristen. Na het snorkelen was het tijd om weer een beetje op te warmen op de boot, er voor te zorgen dat mijn handen en voeten weer een beetje kleur kregen, en mijn lippen juist wat minder kleur (dat blauw/paarse was toch niet echt charmant). Na het avondeten kregen we nog een leuk praatje van Storm, één van de mannen van de crew. Een beetje over de geschiedenis etc van de Whitsundays, erg leuk. Hij was bovendien de enige van de crew die een beetje contact zocht met de mensen op de boot. De anderen hadden het drukker met elkaar dan met ons, wat wel erg jammer was. Dat had de sfeer op de boot toch wel ten goede kunnen komen. Aan het einde van de avond haalde Winston Post (nou ja, eigenlijk een Finse jongen die heel erg op Winston Post leek) zijn gitaar tevoorschijn en werd er gitaar gespeeld en gezongen. Erg leuk allemaal, leukste moment met de anderen op de boot.

Dag 7: Whitsundays - Airlie Beach

's Ochtends naar de tweede en laatste snorkellocatie van deze trip, naar ‘the aquarium', zo genoemd omdat er zoveel vissen zitten. Hier heel mooi kunnen snorkelen, was een stuk indrukwekkender dan de dag ervoor en gelukkig ook veel minder koud. Ook nog even kunnen zwemmen met ‘The King of the Aquarium': Elvis. Een zelfde soort vis als George de dag ervoor, maar nog even een tikkie groter. En ook een stuk vriendelijker. Toen we aankwamen met het kleine bootje om het water in te gaan, kwam Elvis al meteen naar ons toe gezwommen. Een aantal mensen kon Elvis zelfs even aaien, en dat vond hij allemaal prima. Denk dat Elvis wel zo'n kleine meter lang was. Groot dus. Na het snorkelen begonnen we aan de terugreis, terug naar Airlie Beach. Daar verbleven we weer met de camper op het terrein van het hostel, dat was ons erg goed bevallen de laatste keer. 's Avonds nog even een drankje gedaan met een paar mensen van de boot in een lokale bar. Maar de tour was toch wel erg vermoeiend geweest, dus laat hebben we het niet gemaakt. In de bar ging de strijd tussen de New Horizon en de Tongarra weer vrolijk verder. Bleek wel weer dat zij toch wel meer sfeer op de boot hadden dan wij. Maar goed, wij hadden misschien niet de beste tour, maar uiteindelijk was het toch allemaal heel mooi om te zien. Dus genoten hebben we zeker.

Dag 8: Airlie Beach - Middle of nowhere

De beruchte dinsdag 18 september, een dag waarop we een heel stuk moesten rijden. We hadden twee dagen de tijd om een kleine 1000 te rijden, dus de planning was om de eerste dag zo ver mogelijk te rijden, zodat het de dag erna wel mee zou vallen. Dat ging allemaal heel voortvarend. Eerst naar Rockhampton, toen door naar Gladstone en vanaf daar op zoek naar een rest area om de campervan te parkeren. Ergens vlak langs de snelweg, zodat we de volgende dag weer vlot weg konden rijden. Toen we voorbij Gladstone waren, waren we even de weg kwijt. Waren we er nou nog voor of waren we er al voorbij? Auto even langs de kant gezet om goed op de kaart kunnen kijken. Er stopte een andere auto, omdat die meneer dacht dat we pech hadden. Neee hoor, niets aan de hand. Maar hij wist ons wel te vertellen dat we nog maar een klein stukje moesten rijden voordat we bij de rest area zouden zijn. Mooi! Dus die meneer vertrok weer, sleutel in het contact en ... NIKS! Accu leeg. Daar stonden we dan, in de middle of nowhere, langs de Bruce Highway. Alarmlichten aan, maar zelfs die deden het amper.. Er stopten al meteen een stuk of drie auto's, maar allemaal zonder startkabels. Vervolgens de wegenwacht gebeld, over een uur zou er iemand komen om ons te helpen. Tsja, daar sta je dan. Inmiddels deden de alarmlichten het al niet meer, dus daar stonden we dan in het donker. Want er was ook geen straatverlichting. Op een gegeven moment kwam er een stel aan gelopen, zij wisten ons te vertellen dat er verderop een politieagent in een wagen zat. Wellicht kon die ons helpen. Dus Chrissi is daar naartoe gelopen, maar hij kon ons niet helpen. Het enige wat hij kon doen is collega's bellen, die vervolgens langs konden komen om ons in ieder geval een beetje veiligheid te kunnen bieden. Maar wat bleek, collega's hadden het te druk met boeven vangen, dus die hebben we nooit gezien. Uiteindelijk vertrok de agent ook weer en waren we dus weer alleen. Na een tijdje stopte er een vrachtwagenchauffeur. Die heeft zijn vrachtwagen achter onze campervan geparkeerd, zodat mensen ons in ieder geval niet aan zouden rijden. Hele vriendelijke man, die bij ons is gebleven tot de wegenwacht anderhalf uur later (!) arriveerde. Hij constateerde inderdaad dat onze accu helemaal leeg was. Maar dat was niet omdat wij een lampje hadden laten branden of iets dergelijks (want ja, ik hoorde jullie al denken, drie vrouwen dat kan nooit goed gaan), maar de accu werd tijdens het rijden niet opgeladen. En dan issie op een gegeven moment op, logisch. Hij kon onze accu nu wel opladen, zodat we in ieder geval weg konden van deze gevaarlijke locatie. Maar morgenochtend zouden we weer hetzelfde probleem hebben en zou onze campervan weer niet starten. Goh, dan brandde dat waarschuwingslampje op het dashboard toch niet voor niets, hè Jucy? Met de accu een klein beetje opgeladen zijn we naar een benzinestation in Benaraby gereden. Daar hebben we de camper geparkeerd met de gedachte dat hij het de volgende ochtend weer niet zou doen. Een geruststellende gedachte..

Dag 9: Benaraby - Rainbow Beach

De dag begon weer met een goed gesprek met onze grote vriend Allen van Jucy. In eerste instantie vertelde hij ons dat de camper een dag bij de garage moest staan. Later belde hij nog een keer om te zeggen dat er een nieuwe campervan geleverd zou worden vanaf Brisbane, zo'n 600 kilometer verderop. Prima, tot die tijd moesten we onszelf dus vermaken in het bruisende Benaraby. Geen ene moer te beleven, dus daar zaten we dan langs de weg. Alleen een benzinestation. En maar hopen dat er op tijd een nieuwe camper zou zijn, zodat we op tijd in Rainbow Beach konden zijn, fingers crossed. In eerste instantie zou onze camper er om een uur of 3 à 4 zijn. Dus wij zaten om 3 uur startklaar, klaar om het laatste stuk naar Rainbow Beach te kunnen rijden, zo'n kleine 400 kilometer. Maar om 4 uur nog geen camper. Om 5 uur maar weer eens gebeld, hij zou er om 6 uur zijn. Ook goed. Maar om 6 uur nog steeds geen camper, en om 7 uur nog steeds geen camper.. Inmiddels wel een heleboel toeterende vrachtwagens en fluitende werklui . Op de camping achter het benzinestation waren veel werklui gestationeerd, dus we hadden we de aandacht getrokken van zo'n 200 mannen. Om 8 uur dachten we dat we het wel konden vergeten voor vandaag met onze camper, inmiddels konden ze ons bij Jucy ook niets meer vertellen over waar onze nieuwe camper zou zijn. Maar wonder boven wonder kwam om half 9 een vrachtwagen met een nieuwe camper er op voorbij gereden. JEEEEEJ! Alle spullen van de ene camper in de andere geladen, en vervolgens snel vertrokken. Om op tijd in Rainbow Beach te kunnen zijn moesten we 's avonds laat en 's nachts rijden. Maar ja, dat kon niet anders. We moesten op tijd voor onze tour briefing zijn. Dus eerst heeft Chrissi een heel stuk gereden en vervolgens Sheena, met mij er steeds naast als persoon om de bestuurder wakker te houden. Na een lange vermoeiende rit waren we uiteindelijk om 2 uur 's nachts in Rainbow Beach. Daar een geschikte plek gezocht om onze spiksplinternieuwe campervan te parkeren en toen konden we eindelijk slapen! We hadden het gered.

Dag 10: Rainbow Beach

We hadden het gered, kortom nu alles op ons dooie gemakkie. Uigebreid ontbeten, winkeltjes bekijken en uiteindelijk ingecheckt bij Pippies Hostel waar we de camper konden parkeren en gebruik konden maken van de faciliteiten. Eind van de middag was de briefing, een hele rare instructie, waarbij we met name op alle verschrikkelijk gevaren van Fraser Island werden gewezen. Dingo's, auto's die over de kop slaan, gezellig! We hebben er zin in..

Dag 11: Rainbow Beach - Fraser Island

's Ochtends moesten we verzamelen bij de parkeerplaats van het hostel naast ons. Daar stonden alle auto's met vierwielaandrijving voor ons klaar en was onze ‘familie' compleet. We zaten met acht meiden in de auto: Pia, Britta (Duits), Louise (Engels), Blathnaid, Jeannie (Iers) en dan wij met z'n drieën. Een hele leuke groep meiden, al vanaf het begin was het erg gezellig in de auto. In andere auto's was iedereen nogal stil in eerste instantie. Mannen waren duidelijk in de minderheid bij deze tour, slechts twee mannen (plus de tourgids) en 26 vrouwen. Oei! Louise was de eerste die een stuk ging rijden, want dat was het principe van deze tour: vier auto's, met in de voorste een gids en in de andere auto's moest je zelf rijden. Voordat we bij het eerste gedeelte met zand kwamen, kregen we nog even een korte instructie over het gebruik van de versnellingen voor de vierwielaandrijving. ‘When you get stuck.. Did you hear me, I said when you get stuck, not if'. Wat betekent dat je met de auto sowieso een keer vast komt te zitten.. Okeeeee. En rara, we waren nog niet eens op Fraser Island en de eerste auto zat al vast. En uiteraard de auto met de MAN aan het stuur. Pfffff mannen.. Uiteindelijk op de ferry naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. Eenmaal op het eiland aangekomen hebben we eerst een flink stuk moeten rijden door erg zacht zand. Maar Louise deed het geweldig en we hebben geen één keer vast gezeten. Toen was het tijd voor de lunch en vervolgens een wandeling naar de Sandblow. Een soort duin, maar met als groot verschil dat de Sandblow nog in beweging is. Erg indrukwekkend, overal waar je kijkt het witte zand. Aan het einde van de de wandeling kwamen we uit bij een meer, waar we even lekker in de zon hebben gelegen en een beetje hebben gezwommen. Vervolgens weer terug naar de auto's en op weg naar de camping. Op deze camping zo'n 100 gasten, van verschillende Tag Along tours. Er moest door iedere familie zelf gekookt worden, een beetje primitief allemaal, maar het smaakte ons prima. 's Avonds was het op het campingterrein erg donker. Verder moesten we oppassen voor de dingo's, de wilde honden waar Fraser Island om bekend staat. Nooit alleen over de camping lopen, zodat je rug tegen rug kon gaan staan als je in contact zou komen met een dingo, aangezien dingo's altijd van achteren zullen aanvallen. Tijdje geleden was een Duitse jongen op deze camping volledig toegetakeld door een dingo. Hij liep alleen (en dronken) over de camping, mag nog van geluk spreken dat hij nog leeft. Hmm, goede waarschuwing. Aan het einde van de avond bij het kampvuur gezeten, op een gegeven moment kwam er inderdaad even een dingo langs om te kijken of er wat te halen viel. Maar helaas, we hadden keurig de etensresten opgeruimd. We sliepen in kleine tentjes op een heel dun matje. In vergelijking hiermee lag in veel beter in de swag in Uluru. Maarja, we moesten het er maar mee doen.

Dag 12: Fraser Island

Op de tweede dag van de Fraser Island tour, zijn we als eerste naar de Champagne Pools gegaan. Een mooi strandje waar de golven over de stenen heen kletteren en zorgen voor bubbels (jaja, Australiërs zijn heel origineel). Maar hier een tijdje geweest en veel mooie foto's kunnen maken. Verder lekker in de zon gelegen en gezwommen. Prima vol te houden dus. Vervolgens met de auto naar een andere plek, waar we een wandeling konden maken naar een uitkijkpunt bij Indian Head. Aan beide kanten van het uitkijkpunt een geweldig mooi wit strand. Na een tijdje nog een enorme groep dolfijnen gespot die lekker aan het spelen was in de zee. Heel mooi. Na Indian Head vertrokken we naar het wrak van de Maheno, een scheepswrak dat op het strand van Fraser ligt. Ook weer erg leuk om te zien, al hadden we het al een keer vanuit de auto gezien. Maar nu zijn we er ook echt gestopt en hebben we foto's kunnen maken. Aan het einde van de middag zijn we naar een fresh water creek gegaan. Even lekker het water in en verder een beetje relaxen in de zon. Aan het einde van de dag weer terug naar de camping, waar we weer lekker hebben gekookt en bij het kampvuur hebben gezeten.

Dag 13: Fraser Island - Rainbow Beach

En hoewel ik de hele tijd twijfelde of ik wilde rijden of niet, heb ik op deze zondagochtend toch besloten om het te proberen. Omdat ik mijn rijbewijs nog maar net had toen ik naar Australië vertrok en in Melbourne zes maanden niet gereden had, was ik erg angstig om weer te rijden. En ik had het wel een keer in de camper geprobeerd, maar dat ging niet zoals ik wilde. Maar je bent maar één keer op Fraser Island en misschien krijg ik nooit meer de kans om op het strand te rijden. Dus toch besloten om het te doen. En daar ben ik achteraf heel blij om, want het was wel echt een hele gave ervaring. Eerst een heel stuk op vlak, hard zand gereden, de ‘snelweg' van Fraser. Hier kan je dan ook gewoon 80 kilometer per uur rijden, heel bizar. Op een gegeven moment moesten we de auto's stoppen om de aanhanger van de gids achter te laten. Inmiddels had iedereen al gereden, dus besloten ze dat ik verder mocht rijden. En dat heb ik geweten. We reden vervolgens de bush bush in, heel veel los zand, scherpe bochten en heel veel hobbels en kuilen. Erg lastig rijden, maar we hebben het allemaal overleefd. Eén keer kwam ik vast te zitten, maar dat was omdat de auto voor me vastzat en ik dus wel moest stoppen. Maar hij was er zo weer uit gelukkig. Uiteindelijk heeft deze lange en vermoeiende rit ons bij Lake McKenzie gebracht, een groot meer met mooi helder water. We zouden het meer met zes meiden over gaan zwemmen. Uiteindelijk haakten de meesten één voor één af en bleven alleen Sheena en ik nog over. Dus samen het meer over gezwommen, heerlijk! Het water was precies de goede temperatuur, dus we hebben even lekker een stukje gezwommen. Uiteindelijk zo'n 30 à 40 minuten onderweg geweest en toen waren we weer terug op het strand, waar we nog even lekker in de zon hebben gelegen. Dat was wel heel leuk bij deze tour, dat er genoeg tijd was om écht even te kunnen genieten van alles. Er zijn ook dagtours naar Fraser, maar volgens mij kan je dan nooit zo genieten als wij gedaan hebben. De weg terug (een andere als de heenweg), werd door Louise gedaan en was nóg erger dan de heenweg. Zelfs de gids kwam op een gegeven moment vast te zitten. Vlak voordat Louise de auto wilde stoppen, viel de motor uit. Maar ja, we waren toch al op de goede locatie. Toen vervolgens iemand anders achter het stuur stapte om weg te rijden, deed onze auto het niet meer. Maar wij waren de laatste auto, dus alle andere auto's gingen er vandoor. Daar stonden we dan. Na een tijdje viel het de gids natuurlijk wel op dat er een auto miste, dus kwam hij terug. Er was iets goed mis met onze auto, maar wonder boven wonder heeft hij het ‘gerepareerd' met een stukje Hansaplast. Altijd handig. Daarna was het helaas tijd om terug te gaan naar de ferry, naar Rainbow Beach en vervolgens het hostel. Daar geïnformeerd bij het Dingo's (hostel) of we ergens konden parkeren en verblijven. De parkeerplaats was helaas vol, maar ze zei dat het geen probleem was als we de campervan voor het hostel op de weg zouden zetten en daar gewoon zouden slapen. En dan konden we de faciliteiten van het hostel gewoon gebruiken. Prima, zou je denken. Vervolgens een drankje gedaan met onze familie, erg gezellig.

Dag 14: Rainbow Beach - Noosa

Rond een uur of één 's nachts werd ik wakker van iemand die naast onze camper stond te praten, een meneer van het City Council. Hij wilde ons een bekeuring van $500 geven voor het kamperen op de openbare weg. HUH? En we mochten hier blijven van de receptie van het hostel? Uiteindelijk een lang gesprek, waarna het gelukkig bij een waarschuwing bleef als we de camper binnen een uur zouden verplaatsen. Dus midden in de nacht, met het penthouse met mij erin nog omhoog, de camper het terrein van het hostel opgereden. De volgende ochtend kregen we nog wel commentaar dat we daar niet mochten parkeren, maar jammer dan. Omdat we nog het een en ander op de computer moesten doen, hebben we de dag nog in het hostel in Rainbow beach doorgebracht. Aan het einde van de middag zijn we in het noodweer richting Noosa vertrokken: onweer, storm, gezellig! Maar we zijn uiteindelijk goed bij Nomads in Noosa aangekomen. Helaas niet zo goed geregeld met campers als in Airlie Beach, maar ach, we hadden weer een plek om te overnachten.

Dag 15: Noosa

Noosa is een erg leuk stadje, leuke sfeer, niet al te groot. Dus een beetje daar gewandeld en wat winkeltjes gekeken. Lekker ontspannen na alle drukte van de afgelopen tijd. 's Avonds een drankje gedaan in de bar van het hostel, de laatste avond van Chrissi, die de dag erna weer richting Sydney zou vliegen. We bleken weer gezelschap te hebben van de Engelsen uit Airlie Beach en van een paar andere Engelsen die bij hun op de boot van de Whitsundays zaten. Altijd gezellig.

Dag 16: Noosa

In de ochtend naar de markt in Eumundi geweest, een hele leuke en grote markt met veel alternatieve kraampjes. Dus niet de spulletjes die in iedere souvenirswinkel te koop zijn, maar echt leuke dingen. Daar hebben we ons een paar uur prima vermaakt. Vervolgens terug naar Noosa om afscheid van Chrissi te nemen. Verder weer even wat winkeltjes gekeken, en toch nog maar een dagje langer in Noosa gebleven, gewoon omdat het daar zo lekker ontspannen is. Toen we terug kwamen bij de receptie om weer in te checken, was het erg druk. Dus er werd tegen ons gezegd dat we eerst naar de parkeerplaats konden rijden, en dan daarna maar terug moesten komen om in te checken. Maar dat zijn we toen dus helemaal vergeten. 's Avonds kregen we bezoek in onze camper van Simon, Euan en Mike, de Engelsen die bij onze Engelse buurmannen op de boot zaten. Even gezellig in de camper gezeten en een spelletje gedaan. Veel lol gehad om ‘What would nana say?', een zin die achter zo ongeveer iedere zin geplakt kan worden. Komt bij één van de andere Engelsen uit de camper vandaan, inmiddels was dat dus een algemene uitdrukking die veelvuldig gebruikt werd.

Dag 17: Noosa

's Ochtends ontsnapt uit het hostel. Uiteindelijk hadden we dus helemaal niet ingecheckt in het hostel. Dus ik was rustig van mijn ontbijtje aan het genieten en Sheena was even douchen, toen ze ineens de keuken binnen kwam gestormd om de sleutel van de campervan te halen: er stond politie bij de campers en wij waren vergeten te betalen. SHIT! Dus snel de camper weg, oeioei. Na onze ontsnapping hebben we pas écht lekker ontbeten ergens in een park: pannenkoeken, aardbeien, yoghurt, jam, Nutella.. Niet echt een backpackersontbijt. Vervolgens weer even Noosa in om te winkelen, dit keer ook echt wat leuke dingen gekocht. Toen we aan het einde van de middag uit wilde zoeken waar we konden overnachten op onze volgende bestemming, bleek dat niet eenvoudig te zijn. Dus hebben we besloten toch nog maar een nachtje in Noosa te blijven en de dag erna naar Surfers Paradise te vertrekken. Toen maar wel gewoon betaald..

Dag 18: Noosa - Surfers Paradise

In de ochtend zijn we met z'n tweeën vertrokken richting Surfers Paradise, voorbij Brisbane. We hadden er voor gekozen om eerst Surfers Paradise en Byron Bay te doen en dan terug te rijden naar Brisbane om daar de campervan in de leveren. Dat was niet mogelijk in Byron Bay. Dus we zijn Brisbane voorbij gereden en kwamen halverwege de middag aan in Surfers Paradise, het Salou van Australië zeg maar. De Engelse jongens waren inmiddels al in Surfers, dus we hebben de camper naast die van hun geparkeerd en zijn naar ze op zoek gegaan. Even wat meer over ‘onze mannen'. Als eerste zijn er James, Joe, Bradley en Oliver, de jongens van de camper. Joe, Bradley en Oliver kennen elkaar van thuis, James hebben ze in Azië leren kennen. Een aantal van hun wil zelfs in Australië blijven wonen na hun visum. Oliver niet, dan gaat hij zijn nana te veel missen. Hij ging zelfs ‘even' terug naar Londen voor haar verjaardag. Nounou.. En dan zijn er nog ‘our favourite English boys', zoals ze zelf zeggen: Simon, Euan en Mike. Drie vrienden die elkaar van thuis kennen. Euan en Simon zijn al een tijdje samen aan het reizen, Mike heeft zich kort geleden bij hun aangesloten. Alle zeven hele leuke gasten, waarmee een leuke, gezellige avond gegarandeed kan worden. En typische Engelsen, over het algemeen heel galant en van die heerlijke uitspraken die alleen Engelsen maken. Maar goed, terug naar Surfers. Na een drankje in de stad, allemaal weer terug gegaan naar de campers. James, Joe, Bradley en Oliver sliepen in het hostel. Af en toe hadden ze even een ‘normaal' bed nodig in plaats van hun ‘bed' in de camper. Maar voor Mike, Euan en Simon was geen plek meer in het hostel. Bovendien was er ook geen kampeerplaats voor ons beschikbaar. Probleempje. Uiteindelijk na wat kletsen konden we de campers op de parkeerplek laten staan en konden we daar in slapen. Alleen werd ons geadviseerd het penthouse niet omhoog te doen, anders was het te opvallend dat er mensen in de camper sliepen. Prima! Maar het was nog lang geen tijd om te slapen. Het was Joe's verjaardag en dat moest natuurlijk gevierd worden. Dus hebben we een pubcrawl gedaan met z'n allen, naar vijf verschillende bars, pubs en nachtclubs. Het begon allemaal al heel vroeg, om vijf uur. Heel apart om dan al opgetut de stad in te gaan. Maar een hele gezellige avond gehad. En hoewel we Mike op een gegeven moment kwijt waren voor een paar uur, kwamen we uiteindelijk allemaal veilig bij het hostel en de campers aan.

Dag 19: Surfers Paradise - Byron Bay

's Ochtends al op tijd wakker, toch wat minder comfi met z'n drieën in de camper dan met z'n tweeën. Dus toen gingen we met een aantal van de jongens maar Sex and the City 2 kijken, als je een dvd-speler hebt, moet je hem natuurlijk wel gebruiken. En het duurde even, maar uiteindelijk zaten ze helemaal in het verhaal. Eind van de ochtend met zijn negenen naar Byron Bay vertrokken, Simon en Euan bij ons in de camper, Mike in de andere erbij. Eenmaal bij het hostel The Arts Factory in Byron Bay aangekomen, bleek dat wij de laatste twee kampeerplaatsen voor campers hadden, geluk gehad dus. Byron Bay is echt een hippie stad, heel andere sfeer dan op andere plekken. 's Middags kwamen de mannen op het geweldige idee van een barbeque bij het strand. Klinkt leuk natuurlijk, maar helaas stormde het zo ongeveer. Daar stonden we dan, zonder ook maar iets van keukengerei bij een openbare barbeque. Lekker primitief allemaal. 's Avonds nog een paar bars in Byron opgezocht, met name omdat de mannen voetbal wilden kijken (tsja het blijven mannen hè).

Dag 20: Byron Bay

Rustige dag in Byron Bay, even lekker een beetje ontspannen. 's Avonds eerst even naar de bar bij het hostel en later bij de campers gezeten. Glaasje wijn erbij.. Dat verdient trouwens ook nog even uitleg. De ‘backpackerswijn' hier komt in zakken van 5 liter en is veruit het goedkoopst. Daarom ook hetgeen wat door backpackers gedronken wordt. Maar goed, in een zak dus.. Apart. Maar een hele gezellige avond gehad.

Dag 21: Byron Bay - Brisbane

Helaas was dit de laatste dag van onze roadtrip. Dat betekende dat we alle spullen in moesten pakken en naar Brisbane moesten om daar de campervan in te leveren. Maar inpakken duurde best een tijdje, aangezien de mannen ook hun spullen overal hadden laten slingeren. En dan zeggen ze dat vrouwen veel spullen bij zich hebben.. Pfffff, maar wij laten het tenminste in een tas zitten. We vonden overal sokken, broeken, shirts.. Uiteindelijk alle rotzooi van de jongens eruit en onze eigen tassen ingepakt. Het afscheid van de mannen was maar voor kort gelukkig. We zouden ze in Sydney allemaal weer zien. Nog even een groepsfoto en toen naar Brisbane gereden met z'n tweeën. En wat was het ineens stil! Eenmaal in Brisbane aangekomen was het tijd om ons huis op wielen in te leveren. Was erg jammer dat het voorbij was, het reizen in onze camper had ons zoveel mooie dingen opgeleverd. Bij het inleveren van de camper nog wel even geklaagd over onze eerste camper, maar hij begreep volkomen dat wij niet tevreden waren. Resultaat: vier dagen huur terug gekregen. Ik moet zeggen dat het niet zo eenvoudig ging allemaal als het nu lijkt, maar dat zal ik jullie besparen :)

Brisbane

En toen kwamen we op maandag 1 oktober na drie weken roadtrip aan in Brisbane. Hier hebben we lekker rustig aan gedaan, kopje Starbucks, winkeltjes bekijken, sushi eten, ijsje eten van de Gelatissimo (mmmmmmm) en uiteindelijk zijn we op woensdag al weer vertrokken uit Brisbane, op naar Sydney. En daar zou ons weer een nieuw avontuur te wachten staan: werken en wonen in Sydney.

Even samengevat (want na 11 A4tjes zijn jullie vast de draad een beetje kwijt) hebben we het erg leuk gehad in Cairns en Brisbane, maar was het vooral de roadtrip die de oostkust voor ons heel speciaal heeft gemaakt. Het gevoel van vrijheid als je met de camper op pad bent, dat was nooit het geval geweest als we met de Greyhound-bus hadden gereisd. De campervan heeft ons op de mooiste plekken gebracht, de Whitsundays, Fraser Island. De camper heeft ons zelfs op plekken gebracht waar geen ene moer te beleven was, Benaraby. En we hebben hele leuke mensen leren kennen. Al met al was het dus helemaal geweldig en is het heel erg jammer dat het voorbij is.

Nou bedankt voor de tijd die jullie hebben genomen om mijn boek over de East Coast te lezen. Ik hoop dat jullie net zoveel hebben genoten van het lezen als ik van het schrijven. Want het is heerlijk om weer terug te kunnen denken aan alles wat we hebben meegemaakt. En ach, gelukkig hebben we de foto's nog! Die volgen binnen een paar uur :)

Liefs Bibi

Red Centre

Hallo lieve mensen,

Jaja, ik weet het. Alweer een hele tijd geleden, maar met het reizen is er gewoon heel weinig tijd voor het typen van een verhaal. Maar dan nu, beter laat dan nooit, het verhaal over Alice Springs, de outback, Uluru, Ayers Rock, the Red Centre of hoe je het ook maar wilt noemen.

Op dinsdag 4 september kwamen Sheena en ik aan in Alice Springs. Een stad middenin Australië, omgeven door woestijn. Al meteen toen we in Alice aankwamen, voelden we allebei een aparte sfeer. In Alice wonen naar verhouding heel veel Aboriginals, veel meer dan op andere lokaties. Van tevoren had ik wel wat verhalen gehoord over de Aboriginals in Alice, maar ik ging er van uit dat het allemaal wel meeviel. Toch voelde ik wel dat de sfeer in Alice heel anders is dan ik in andere delen van Australië heb gevoeld. Op straat voel jeje aangestaard, er wordt veel geschreeuwd en mensen hebben een trieste uitdrukking op hun gezicht. Moeilijk te omschrijven, maar het gaf een vreemd gevoel als je daar rond liep. Alice is verder ook niet echt een boeiende stad, meer een stad waar mensen naartoe komen om de outback te zien, niet zozeer voor Alice zelf. Het hostel ‘Annies Place' waar we zaten was totaal het tegenovergestelde van Alice of de sfeer in de stad. Een hele gemoedelijke sfeer, overal vrolijke kleurtjes, iedereen heel ontspannen. Echt een geweldig hostel. Zo vind je ze echt niet overal.

The Rock Tour: Dag 1

Op woensdagochtend ging de wekker veel te vroeg. De avond ervoor zijn we in ‘Perth-tijd' gaan slapen, en toen ging ineens in Alice-tijd de wekker, een veel te korte nacht. Maar het was voor een goed doel, The Rock Tour, onder begeleiding van Sid, een 30-jarige Australiër. Als eerste moest er nog een heel stuk gereden worden, Uluru ligt nog een flink stuk buiten Alice. De eerste stop was bij het cultureel centrum, om ons een beetje meer in de cultuur van de Aboriginals te kunnen verdiepen. Zeker interessant, al vond ik het soms wel heel moeilijk om je echt in te kunnen leven in de cultuur. Het is zo verschillend van andere culturen, maar dat is ook wel begrijpelijk. Zo lang is deze cultuur niet door andere culturen beïnvloed, terwijl in de rest van de wereld de wederzijdse invloeden een stuk groter zijn geweest. Na het cultureel centrum hebben de laatste mensen zich bij onze groep aangesloten en vervolgens zijn we vertrokken naar Uluru, die grote rode berg die op de voorkant van ieder boek over Australië staat. Daar hebben we eerst een korte wandeling gemaakt met de hele groep, waarbij Sid nog wat dingen heeft verteld over de cultuur. Uluru is voor de Aboriginals een hele bijzondere plek. Rondom de berg zijn nog vele plaatsen waar nog steeds ceremonies worden gehouden. Op deze plekken mochten er dan ook geen foto's worden gemaakt. Deze plekken zijn voorAboriginals slechts voor mannen óf vrouwen. Om te voorkomen dat mannen foto's te zien krijgen van vrouwen tijdens een ceremonie en andersom, is er het fotoverbod. De wandeling die we konden maken was 3, 6 of 9 kilometer. Omdat Sid zei dat je bij de wandeling van 9 kilometer niet veel meer zag dan bij die van 6, kozen de meeste mensen voor de 6 kilometer. Onderweg hebben we mooie rotstekeningen gezien, maar ook de rots zelf bleef indrukwekkend. Zo enorm groot, en hele mooie kleurverschillen. Na de wandeling vertrokken we met de bus naar een parkeerterrein, waar we de zonsondergang bij Uluru hebben bekeken. Door de ondergang van de zon zie je de rots heel mooi verkleuren, een mooi gezicht. Nadat de zon onder was gegaan en iedereen lekker gegeten had, vertrokken we naar de camping. Daar hebben we eerst een groot kampvuur gemaakt van al het hout dat we bij elkaar gezocht hadden. Dat was een opdracht voor zowel de eerste als de tweede avond, zo veel mogelijk hout verzamelen zodat we het 's nachts niet koud kregen. Het is namelijk zo dat je in de open lucht rondom het kampvuur slaapt in een swag. Een swag is een soort hoes voor je slaapzak met een dun matje aan de onderkant. Na het aanmaken van het vuur, zijn we allemaal op onze opgerolde swags rondom het kampvuur gaan zitten en hebben we een spel gespeeld. Het duurde even tot iedereen het begreep, maar uiteindelijk was het een groot succes en hebben we heel veel lol gehad met zijn allen. Verder wat marshmellows erbij, altijd leuk. Tot slot zijn we nog naar een uitkijkpunt gegaan, waar het hartstikke donker was. Hierdoor was de sterrenhemel enorm overweldigend. Ongelofelijk mooi, met de melkweg en verschillende sterrenbeelden (al kon ik die zelf niet ontdekken, maar anderen wel). Heel gaaf! Daarna zijn we terug gegaan naar ons kampvuur en de swags en was het tijd om onder deze mooie sterrenhemel te gaan slapen. Best wel koud, maar ik had een goede slaapzak en bovendien komt ook hier de Arnsberg-ervaring goed van pas.

The Rock Tour: Dag 2

De volgende ochtend werden we vroeg wakker gemaakt. Werd als een ijsklontje wakker, hoewel ik verder prima geslapen had. Op deze hele vroege morgen kwamen we nog een bekende tegen, Rachel. Zij werkt bij de Backpacker World Travel in Melbourne, waar we de hele reis geboekt hebben. Was leuk om haar weer even te zien, maar zo vroeg dat er bij ons allemaal niet veel zinnigs uitkwam. Toen snel op pad, zodat we de zonsopkomst bij Uluru konden zien. Mooi, maar het was echt verschrikkelijk koud. Mooie grijs/blauwe handen en voeten en het duurde ook weer erg lang voordat alles weer een beetje een normaal kleurtje had. Na het ontbijt vertrokken we naar de volgende bestemming, Kata Tjuta. Eerst gingen we weer een stukje met zijn allen lopen, dit keer met een lesje geologie van Sid. Erg mooi gezicht hoe hij daar als een klein kind in het zand zat te tekenen om ons het verhaal van het ontstaan van Uluru en Kata Tjuta te vertellen. Heel lang geleden was er in het midden van Australië een gebergte, wat door erosie volkomen verplaatst is. De lichte deeltjes, het zand, werden ver weg afgezet en vormden Uluru. Bovendien is Uluru ook nog eens 90 graden gedraaid, waardoor de sedimentatielagen nu vertikaal zijn in plaats van horizontaal. De zwaardere deeltjes, stenen en keien, werden minder ver weg afgezet en vormden Kata Tjuta. Na dit speelkwartiertje van Sid, begonnen we allemaal aan de wandeling door Kata Tjuta. Heel mooi, eerlijk gezegd indrukwekkender dan Uluru, terwijl dat toch hetgeen is waar je mensen altijd over hoort. Best een pittige wandeling, sommige stukken erg steil omhoog of omlaag, maar zeker de moeite waard. Aan het einde van de wandeling nog even een cultuur praatje van Sid, over hoe de Aboriginals leefden van de natuur en leerden van de natuur. Bijvoorbeeld door het observeren van kangoeroes, wisten zij dat een bepaalde plant een pijnstillend effect had. Heel bijzonder. Aan het einde van de middag vertrokken we naar Kings Creek, een boerderij met een oppervlakte ongeveer ten grootte van Nederland. Daar werd opnieuw een vuur gemaakt en we konden douchen. Alleen een klein probleempje, ik verdwaalde op de weg terug naar het kamp. Fijn, dat geweldige richtingsgevoel van mij. Uiteindelijk vond ik wat mensen uit mijn groep, die gelukkig wel de weg terug wisten. Eenmaal terug bij de rest van de groep was het tijd voor het eten. En hoewel er alleen wat halve gare pannen en een kampvuur waren, had Sid een heerlijke maaltijd voor ons bereid. Na het eten weer gezellig een spel rondom het kampvuur gespeeld en wat marshmellows gegeten en toen nacht twee onder de sterrenhemel.

The Rock Tour: Dag 3

En hoewel we de dag ervoor dachten dat we vroeg waren opgestaan, dit was nog veel erger. Om half 5 werd de muziek aangezet en moesten we zo snel mogelijk aankleden en vertrekken. Eerst een stuk gereden om uiteindelijk aan te komen bij Kings Canyon. Het grootste gedeelte van onze groep ging omhoog bij de Heartattack Hill, maar een aantal kozen voor een andere makkelijke route. Ik zag de Heartattack Hill niet zo zitten, dus uiteindelijk met zijn vijven een wandeling gemaakt door het dal. Ook erg gezellig gehad en op ons gemakje genoten van de omgeving. Na Kings Canyon was het tijd voor de lange rit terug naar Alice. Onderweg nog gestopt bij de Camel Farm voor een ritje op een kameel. We hebben ons rot gelachen, hoewel het ook wel even eng was toen de kameel ons er bijna af gooide. En met het stukje galop zat ik ook niet zo stevig meer in het zadel. Maar we hebben enorm gelachen. Bij het allerlaatste stukje werd onze groep gedoopt tot Team Ammaaazzing, het woord van de tour. Vervolgens werden we afgezet bij het hostel en konden we eindelijk onze vieze kleren uit en lekker douchen. Na het douchen, hebben we nog met het grootste gedeelte van onze groep gegeten in The Rock Bar, om de tour op een gezellige manier af te sluiten. Nog lekker veel gekletst met de anderen en foto's gemaakt. Een leuk einde van een hele leuke tour.

De volgende dag onze laatste dag in Alice. We hebben nog een beetje door Alice gewandeld nadat we hadden uitgecheckt in het hostel, even lekker ontspannen. Aan het einde van de middag zijn we naar het vliegveld van Alice gegaan voor onze vlucht naar Cairns. En daar zou ons volgende avontuur beginnen: de East Coast.

Dat was het weer even voor nu. Het wordt nu tijd om alle foto's uit te zoeken, dus die zien jullie wel weer verschijnen.

Liefs Bibi

Perth & West Coast

Hiya!

Terug is Australië. Gek, maar het voelde toch een beetje als thuis komen. Niet dat ik hier echt zou willen wonen, maar goed om terug te zijn. Ook al is het dan in een hele nieuwe stad, Perth. Gewoon weer de Engelse taal om je heen, dat voelde toch weer meteen vertrouwd. Ik kwam op donderdagochtend 23 augustus heel vroeg in Perth aan. Eerste wat je vervolgens in Australië doet, is in de rij staan bij de douane. In het vliegtuig alweer een formuliertje ingevuld. 'Heeft u een van de volgende dingen bij u? Medicijnen, wapens, explosieven..'. Eh ja.. Blijft logisch om dat in één vraag te vermelden. Verder werd er drie keer gevraagd wat voor voedsel ik dan wel niet bij me had. Nou gewoon, TimTams :) Na het gedoe bij de douane nog een tijdje op het vliegveld blijven hangen, want ja, wat moet je om zeven uur 's ochtends in Perth. Dus op m'n gemakkie ontbeten en om acht uur uiteindelijk in de shuttle bus naar Perth. Een ritje wat normaal een half uurtje duurt, inclusief stops bij andere hotels, maar ik heb er bijna anderhalf uur over gedaan. Fijn die ochtendspits en al dat eenrichtingsverkeer hier in Perth. Maar goed, uiteindelijk uitgestapt bij het toeristeninformatiecentrum om daar te vragen wat een goed hostel was. Maar daar had die vrouw geen idee van, dus uiteindelijk maar gewoon een gok. Niet heel bijzonder, maar een prima hostel volgens mij is vergelijking met andere. Bagage afgegeven en toen de stad van Perth in. Op loopafstand van het hostel, dus dat is erg lekker. Wat winkelstraatjes door gelopen, heeft wel wat weg van de Lijnbaan in Rotterdam, welcome home! Verder de CAT-bus in diverse richtingen genomen, een gratis bus waarmee ik Perth dus een beetje kon verkennen. 's Avonds uit eten samen met een Koreaanse die bij mij op de kamer lag. We gingen bij een Indiaas restaurant eten, allemaal erg lekker. Het bijzondere aan het restaurant was dat je zelf mocht bepalen hoeveel je wilde betalen aan het einde. De eigenaar stond dan bij een bureautje en deed een laadje open en je kon daar dan je geld indoen. Apart!

Die nacht heb ik heerlijk geslapen, toch wel moe na die twee uurtjes slaap van de nacht ervoor. Op vrijdag de stad in geweest om te winkelen en even het een en ander in de stad te bekijken. 's Avonds is Sheena ook in Perth aangekomen. Toen kon ons avontuur pas echt beginnen. We zijn wat gaan eten in Chinatown. Volgens mij heb je dat hier in iedere grote stad, al was deze lang niet zo groot als die in Melbourne. Tijdens het eten waren we nog even de vouchers voor alle tours aan het bekijken. Tot onze schrik zagen we toen dat we de tour voor de dag erna eigenlijk 48 uur van tevoren hadden moeten bevestigen. Snel gebeld, terwijl het al best laat was. Gelukkig werd er wel opgenomen, maar de vrouw aan de andere kant van de lijn vertelde ons doodleuk dat er helemaal geen Wave Rock Tour was de volgende dag. En dat terwijl wij wel geboekt en betaald hadden. Maar geen tour en verder stonden onze namen en het boekingsnummer niet in het systeem. Heel apart allemaal en meteen een domper op de avond. We dachten alles zo goed georganiseerd te hebben, en dan meteen met de eerste tour ging het al fout.

De volgende dag hebben we contact opgenomen met de organisatie via wie wij geboekt hebben. Gelukkig konden we het geld terugkrijgen. Dus zijn we naar de Backpackers World Travel in Perth gegaan om te kijken of er een andere mogelijkheid was om de Wave Rock te zien. Gelukkig was er ook op zondag een tour, via een andere organisatie. Maar die was wel wat duurder. Ja daaaag! Maar na een beetje praten ging hij voor ons kijken wat hij kon doen, en wat bleek, het kon voor dezelfde prijs. Mooi! Toen dat allemaal geregeld was, zijn we in de trein gestapt naar Subiaco. Hier was een klein marktje waar we even hebben rond gelopen en vervolgens weer verder in de trein naar Cottesloe, naar het strand. Een mooi strand en zeker met het mooie weer van die dag, een graad of 25 denk ik en een strak blauwe lucht, was het prima vol te houden daar. Paar uurtjes aan het strand doorgebracht, in de zon gezeten, geluncht, genoten van het mooie uitzicht en vervolgens weer verder met de trein naar Fremantle. Een leuk stadje aan de kust, waar we ook een beetje rond hebben gekeken. Daarna terug naar het hostel in Perth. We zijn van kamer veranderd, zodat we op één kamer konden liggen en wat goedkoper uit zouden zijn. Dus we kwamen op de 10 persoonskamer terecht. Niet alle bedden bezet, maar wel overal over de vloer spullen. Vrouwen.. Wel leuke mensen op de kamer, dus dat was wel gezellig.

Wave Rock

Zondag was het dan toch zo ver, de Wave Rock tour. Van een andere organisatie dan we gepland hadden, maar we zijn gegaan en daar gaat het om. Om 7 uur vertrokken van het hostel, vrij snel werden we opgehaald op de afgesproken plek. Vervolgens in het busje naar een andere ontmoetingsplek, waar we moesten wachten op de andere bus. Er waren twee verschillende tours, dus toen moest iedereen naar de juiste bus. We moesten erg lang wachten tot iedereen er was, uiteindelijk een half uur te laat vertrokken. Maar uiteindelijk konden we beginnen aan de bijna 800 kilometer voor die dag. De eerste stop was in York. Een klein, schattig plaatje zo'n 100 kilometer van Perth vandaan. Mooie gebouwen en een leuke sfeer, zeker zo op de zondagochtend. We gingen ergens koffie drinken en daar zaten allemaal families gezellig te ontbijten. Daarna weer verder. Nog even gestopt bij de Dog Cementary, de hondenbegraafplaats. Even de beentjes strekken, niet heel interessant verder. Vervolgens door naar het gebied van de Wave Rock. Daar hebben we eerst geluncht en we zijn toen naar Hippo's Yawn gegaan. Een rots in de vorm van een gapend nijlpaard, waarom niet. Even een fotootje en toen door naar de Wave Rock, oftewel de Hyden Rock zelf. Zoals de naam als zegt is de Wave Rock een gesteente in de vorm van een golf. Je voelde je echt heel klein als je daarnaast stond. Zeker met het mooie weer, kwam de rots mooi tot zijn recht. Ik dacht me te herinneren dat het gesteente 27 miljoen jaar oud is. Heul oud dus! Via de zijkant kon je de Wave Rock beklimmen, dus zijn we ook nog even naar boven gegaan om van te uitzicht te genieten. Na de Wave Rock was het tijd voor Mulca's Cave. Een grot van enorme keien, een beetje als een hunnebed, waar aan de binnenkant allemaal Aboriginal handafdrukken te zien zijn. Na deze grot werd het tijd om aan de terugreis te beginnen. Normaal gesproken rond deze tijd van het jaar zijn er ook wilde bloemen te zien, maar wegens de droogte waren die er niet. Onderweg zijn we nog wel ergens gestopt voor een afternoon tea met de lekkerste gebakjes en koekjes ooit. Voor $7 had je onbeperkt koffie, thee en gebak. Zo veel en zo lekker. Daarna de rit terug naar Perth. Vanuit de bus nog een geweldige zonsondergang gezien. Alle kleuren van de regenboog, echt adembenemend mooi. Samengevat was de Wave Rock mooi om te zien, hebben we veel kilometers gemaakt, hebben we een voorproefje gehad van de outback (enorme stukken met helemaal niets), en hadden we een tourgids die veel te veel praatte. 'Nou nu zal ik jullie even niet meer storen.' Twee minuten later.. 'Nou ik weet nog wel een verhaal.. Blablabla..' Fijn. Maar aan het einde van de dag weer terug in de ‘lichtstad'. In het donker zie je goed waarom het die naam heeft. Eerst rijdt je in de middle of nowhere, hartstikke donker. Als je vervolgens in de buurt van Perth komt, zie je ineens allemaal lichtjes. Perth is dan ook de meest afgezonderde hoofdstad ter wereld.

West Coast: Perth naar Exmouth

Dag 1: Maandag 27 augustus

De volgende ochtend weer vroeg op, dit maal om op een achtdaagse tour van Red Earth Safaris te gaan, van Perth naar Exmouth en weer terug naar Perth. We werden opgehaald in ons hostel. Vervolgens nog wat andere mensen op gehaald. Ging niet helemaal vlekkeloos, één van de meiden had zich verslapen, dus daar moesten we erg lang op wachten. Uiteindelijk helemaal compleet: Darren (de gids), Maren, Lindsay, Hendrik, Bada, David, Michelle en dan Sheena en ik. Als eerste vertrokken we naar Yanchep National Park, niet ver buiten Perth. Daar hebben we even rondgelopen om de koala's, kangoeroes en schildpadden te bekijken. Daarna was het tijd om naar de 200 miljoen jaar oude Crystal Cave te gaan. Daar kregen we een rondleiding van een hele enthousiaste Australische, met echte passie voor haar vak. De grot zelf is dus al 200 miljoen jaar oud, het gesteente zelf wel 600 miljoen jaar. Erg indrukwekkend, een grote grot met veel kristallen en stalagtieten, die zowel omhoog als naar beneden waren gevormd. Al met al een mooie rondleiding. Na het bezichtigen van de grot reden we verder naar Moore River, waar we langs het water hebben geluncht. Daarna doorgereden naar Cervantes naar het hostel waar we die nacht zouden overnachten. Een super mooi en schoon hostel, zo vind je ze lang niet overal. In Cervantes sloot ook Pete zich bij onze groep aan. Eenmaal in Cervantes aangekomen hadden we even wat vrije tijd. Eerst even op de kamer gezeten en daarna zijn we naar het strand gegaan om van het uizticht te genieten. Een mooi wit strand en een blauw/turquoise zee, prachtig. Toen de vrije tijd om was, zijn we met zijn allen in de bus gestapt om naar de Pinnacles te vertrekken. Duurde even voor iedereen er was, we konden Hendrik eerst nergens vinden. Op zijn slaapkamerdeur geklopt, geen gehoor, bij het strand niemand, in het stadje niemand. Toen maar weer terug naar het hostel, bleek dat hij als een blok lag te slapen. Uiteindelijk iedereen in de bus en op naar Nambung National Park, naar de Pinnacles Desert. Die zouden we met zonsondergang gaan bekijken, maar daar kwam door de regen en de bewolkte lucht helaas weinig van terecht. We zijn uiteraard wel de bus uit gegaan en hebben een beetje rondgelopen door de woestijn. Een hele bijzondere omgeving, al was het nog veel beter tot zijn recht gekomen als het weer beter was geweest. Toch was het nu echt al geweldig om te zien. Het was ooit een bos, maar door erosie zijn er hele aparte creaties overgebleven. Het zand is hier heel donker geel, bijna oranje. En overal waar je kijkt zie je ze, echt heel gaaf om te zien. Op een gegeven moment kwam er nog even een klein zonnetje tevoorschijn. Dus wij met een paar hup de bus uit om nog snel even een foto te maken van de rood/oranje zon boven de Pinnacles. Maar helaas, toen door de stromende regen naar de top van de heuvel renden, was de zon alweer achter de wolken verdwenen. Toen zijn we maar terug gegaan naar het hostel, waar we een heerlijke zelfgemaakte lasagne hebben gegeten. Altijd goed!

Dag 2: Dinsdag 28 augustus

Op de tweede dag zijn we in de ochtend naar het wildlifepark in Greenough gegaan. Hier vangen ze allerlei dieren op die te zwak zijn om in het wild te leven, bijvoorbeeld door een aanrijding. Ook kleine kangoeroes die hun moeder zijn verloren worden hier opgevangen. En dat betekent hetzelfde als een baby bij mensen, iedere drie uur krijgt de baby kangoeroe de fles. Ook was er een kangoeroe met een poot in het gips, maf gezicht. We konden de kangoeroes ook voeren, altijd leuk. Verder waren er emoes, allerlei soorten vogels, krokodillen en dingo's. Na het wildlifepark zijn we doorgereden naar Geraldton, de tweede stad van West-Australië. Hier eerst even wat boodschappen gedaan in het winkelcentrum en daarna ergens langs het water geluncht. Vervolgens de bus weer in en zijn we naar het buitenland gereden. Huh? Jaja, er is een heel klein landje in Australië. Zoiets als Monaco of het Vaticaan zeg maar, maar dan nog veel kleiner en met veel minder inwoners. Er woont namelijk één familie, dus een man of 15. Het land waar ik het over heb is de Hutt River Province, 42 jaar geleden gesticht door Prince Leonard en Princes Shirley. Hij was toentertijd een boer die baalde van hoe alles er aan toe ging in Australië. Vervolgens is hij de wetten van Australië door gaan spitten en is erachter gekomen dat niet alle grond in Australië door het land geclaimd is. Hij heeft toen dus zijn eigen land gesticht en dit is erkend door Australië. Uiteraard is daarna de wet wel aangepast, zodat niet iedereen maar zomaar zijn land kan stichten. Maar Leonard is nu dus wel prins van zijn eigen land. Hij is geen koning geworden, omdat hij nog wel de koningin (Elizabeth) respecteert. Maar goed, zoals je wel begrijpt moet je hiervoor wel erg slim zijn. En dat is hij zeker, hij heeft ook allerlei natuurkundige wetten bedacht. Verder is hij prettig gestoord. Hutt River Province heeft een eigen vlag, volkslied, postzegels en paspoort. Bovendien staat er een enorm beeld van de prins bij de grens en heeft hij een eigen ster. We kregen een rondleiding van de prins himself, kan toch niet iedereen zeggen! Eerst naar zijn eigen kerk, waar hij allerlei bizarre schilderijen had hangen. Schilderijen met Jezus samen met zijn eigen kinderen er in. Niet echt een doorsnee man zoals ik al zei. Daarna naar het gemeentehuis/postkantoor, waar je een stempel in je paspoort kon krijgen. Leuke souvenir! Nog nooit zo kort in de rij hoeven staan bij de douane bovendien.. Na deze bijzondere ervaring in het buitenland, zijn we terug gegaan naar Australië, richting een soort Great Ocean Road apostel en London Bridge. Maar er is er hier maar één en de brug staat hier nog wel, in tegenstelling tot die in Victoria. Mooi uitzicht, de blauwe zee, de lichtgekleurde rotsen en de blauwe lucht. Zelfs nog even wat dolfijnen gezien in de verte. Vervolgens zijn we naar het hostel in Kalbarri gereden. Onderweg een ijssalon in het dorp gezien, dus vanaf het hostel met zijn allen daar naartoe gelopen. Was hij dicht.. Grrr! Toen maar naar het strand, samen met Lindsay, Maren, Bada en Sheena. Daar een beetje zitten kletsen. We waren eigenlijk van plan naar de zonsondergang te gaan kijken, maar helaas was het erg bewolkt. Terug bij het hostel hadden we een Aussie barbeque, met kip, worstjes en natuurlijk kangoeroe. Genoeg kangoeroes hier, dus de Australiërs hebben er weinig moeite mee om dit dier af en toe als diner te gebruiken. Smaakte nog goed ook, beetje vergelijkbaar met hertenbiefstuk. Na de barbeque nog een spelletje met z'n allen. Spanningen liepen af en toe hoog op, maar erg gezellig.

Dag 3: Woensdag 29 augustus

Op woensdag moesten nog iets vroeger opstaan. We vertrokken naar Kalbarri National Park. Als je hier later op de dag komt, is het gewoon te warm. In de zomer kan het hier wel 50 graden worden. Niet echt prettig als je een bergwandeling maakt. Daarom vroeg er op uit met z'n allen. Eerst een wandeling gemaakt naar Natures Window. Zowel het uitzicht bij het ‘raam' zelf als het uitzicht onderweg naar het raam was echt geweldig. De roodbruine rotsen staken heel mooi af tegen de blauwe lucht. Echt genieten. Daarna doorgelopen naar de Z bend gorge. Onderweg nog ergens gestopt. Een aantal van de groep had er voor gekozen te gaan abseilen. Ik niet uiteraard, ik zat er gewoon bij en keek ernaar. Daarna zijn we doorgelopen naar de rivier, die rustig tussen de enorme rotsen door kabbelt. Weer echt heel gaaf. Wat mooie foto's kunnen maken en verder gewoon genoten. Tot slot nog naar een uitkijkpunt gelopen, waar we ook weer uitzicht hadden over het dal. De groep liep steeds best wel hard door, terwijl Sheena en ik op ons gemakje achteraan liepen. Wij wilden nog een beetje om ons heen kijken en genieten van de omgeving. Maar toen na een tijdje was het wel even goed zoeken waar de rest van de groep nou precies was gebleven. We vonden ze gelukkig snel weer. Na het uitkijkpunt verlieten we Kalbarri National Park en reden we richting Shark Bay. Eerst even gestopt bij de stromatolieten (als dat een Nederlands woord is..) van Hamelin Pool. Een soort levende rotsen en het eerste levende organisme op aarde als ik het me goed herinner. Daarna door naar Shell Beach. Dat was echt een geweldige ervaring. Een strand dat alleen maar bestaat uit schelpjes, geen zand. Wel prachtig wit. Het strand is zo'n 400 meter breed en de opstapeling van schelpen is meters hoog. Hier hebben we een tijdje doorgebracht, erg mooi. Na even daar gezeten te hebben, was het tijd om verder te rijden naar het hostel in Denham. Daar hebben we gegeten en na het eten zijn we met zijn allen naar de meest westelijke pub van Australië gegaan. Wel echt iets typisch Australisch, het meest westelijk, oostelijk, etc. Verder waren er ook wat mensen uit het dorp op de wekelijkse karaokeavond afgekomen. We hebben ons uiteindelijk over laten halen een liedje te zingen, eerst Land Down Under samen met Maren en Sheena. Hartstikke zuiver natuurlijk.. En verder dan Land Down Under en Vegemite Sandwich kwamen we ook niet echt, maar goed.. Lol hadden we wel. Daarna hebben de anderen ook nog een paar keer gezongen, die hadden de smaak te pakken. Op een gegeven moment gingen Maren en Michelle liedjes van Grease zingen. Michelle was tot die tijd heel rustig, met name samen met haar vriend in gesprek. Maar die avond ging ze als John Travolta helemaal los.

Dag 4: Donderdag 30 augustus

Het programma van donderdag begon weer lekker op tijd. De eerste stop was Monkey Mia, een strand waar de dolfijnen naartoe komen om gevoerd te worden. Meest toeristische plekje wat ik heb gezien in West-Australië. Wel begrijpelijk verder, want het was ook wel echt heel leuk. We stonden met een behoorlijk grote groep mensen op het strand. Allereerst werd er een algemeen praatje gehouden door de rangers over de dolfijnen. Iedereen moest toen een paar stappen in het water zetten, zodat de dolijnen wisten dat het bijna etenstijd was. Toen de dolfijnen slechts een of twee meter voor het publiek zwommen, moest iedereen weer een paar stappen terug doen. Op dat moment werden er een aantal mensen uitgekozen door de rangers die mochten helpen met het voeren van de dolfijnen. Dan liepen alleen de aangewezen personen het water in, zodat de dolfijnen wisten bij wie ze moesten zijn om hun ontbijtje te krijgen. De eerste keer werd er helaas niemand van onze groep uitgekozen. Maar ook dan was het nog steeds heel leuk om te zien. Met name vlak voor het voeren, waren de dolfijnen lekker in het water aan het spelen. Draaien, springen, gekke geluidjes, leuke beesten zijn het. De tweede ronde was Maren de geluksvogel, zij werd uitgekozen om een van de dolfijnen te komen voeren. Na het zien van de dolfijnen, volgde er een hele lange busrit naar de boerderij waar we die nacht zouden verblijven. Onderweg nog even gestopt bij Eagle Bluff, een plek waar vaak haaien gespot kunnen worden. Maar wij hadden geen geluk en hebben dus geen één haai kunnen zien. De boerderij waar we naartoe gingen was een schapenboerderij, voor Australische begrippen een kleintje, maar de meesten van ons vonden het toen wel een enorm terrein. Wat dat betreft verschilt de betekenis van ‘groot' en ‘klein' wel met die van Niet-Australiërs. Eenmaal aangekomen op de boerderij, werden we in de laadbak van een pickup naar het strand gebracht. Op de manier zoals dat in Thailand ook gebeurd zeg maar. Op het strand genoten van een mooie zonsondergang. Vervolgens terug naar de boerderij, waar we na het eten gezellig een spel rondom het kampvuur hebben gedaan. Een weerwolvenspel dat ik niet kende, maar de grootste lol gehad met z'n allen. Als je een weerwolf was, moest je dat niet laten merken, maar liegen is nou niet bepaald mijn sterkste kant. Dus na twee rondes zag Darren het meteen aan me dat ik een weerwolf was.. Dan was een heel kort spelletje!

Dag 5: Vrijdag 31 augustus

Op vrijdag vertrokken we naar Coral Bay. Onderweg nog even een minuutje gestopt bij de Tropic of Capricorn. Op de langste dag van het jaar staat de zon hier loodrecht boven. Daarna door naar Coral Bay, een redelijk toeristische plaats (voor West-Australische begrippen dan). Eerst even een mooie souvenir voor mezelf gekocht, een mooie ring. En mensen die wel eens geprobeerd hebben een ring voor mij te kopen, weten dat dat met mijn maat niet eenvoudig is. Maar deze man had mijn maat er gewoon tussen zitten, jeej! Na het winkelen vervolgens op een boot met glazen bodem de zee op de gaan. Voor de kust van Coral Bay ligt, zoals je aan de naam waarschijnlijk al kunt zien, een koraalrif. Het Ningaloo Rif. Dit rif ligt op sommige plekken slechts twintig meter van de kust vandaan. Erg dichtbij dus, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Great Barrier Reef. Een ander verschil is dat je hier met name hard koraal hebt, terwijl het Great Barrier Reef met name uit zacht koraal bestaat. Hard koraal is wat minder kleurrijk dan zacht koraal. Het koraal hier lag soms misschien maar een halve meter onder de waterspiegel. Gaaf gezicht vanuit de boot. Na een kort boottochtje kwamen we aan op de eerste snorkelplek. Snorkelen was leuk, wat mooie vissen en koraal gezien. Heb me prima vermaakt met papa's camera onder water! Daarna door naar de twee plek. Hier zwommen heel veel vissen van één soort rondom de boot. Wanneer je in het water sprong, kwamen ze ook direct op je af, ieeeeel! Uiteraard ben ik de naam van die vissen alweer vergeten. Heb ze wel op de foto staan, dat dan weer wel. Bij het snorkelen zelf heb ik een schildpadje gezien. Geen hele grote. Dacht eerst nog dat hij jongen op zijn schild had zitten. Maar later bleek dat het gewoon vlekken waren, jammer. Verder was hij ook wel erg angstig, dus een echte goede foto maken lukte niet. Heb wel foto's, anders zouden jullie me natuurlijk nooit geloven! Het water was trouwens wel erg koud voor het snorkelen. Andere mensen op de boot hadden heel verstandig een wetsuit gehuurd, maarja.. Had trouwens ook niet verwacht dat het zo koud zou zijn. Maar goed, met name de tweede keer kwam ik dus wel als een blauw ijsblokje het water uit. Daarna even op het dek van de boot gezeten en toen was ik gelukkig weer snel ontdooid. Na de boottocht samen met Sheena en Lindsay lekker liggen bakken in de zon. Lindsay is toen heel erg verbrand, drie dagen later deed het nog pijn! Na het zonnen met zijn allen weer in de bus, naar de verste bestemming van de tour: Exmouth. Een echte toeristenplaats. Het hostel waarin we verbleven was ook echt enorm. Veel kamers, twee zwembaden, bijna een soort resort. Pete's tour eindigde hier. Pete werkt in het hostel hier, dus moest de dag erna al weer aan de bak. 's Avonds lekker taco's gegeten met z'n allen. Darren had erg zijn best gedaan, de tafel was mooi gedekt met een tafelkleed met wegen en autootjes erop en verder hadden we lekker champagne. Na het eten weer gezellig een spelletje met een aantal mensen.

Dag 6: Zaterdag 1 september

Uitslapen! Pas om acht uur opstaan, nounou.. Een hele luxe op deze tour. Eigenlijk was zaterdag de vrije dag van Darren, maar hij ging zelf naar Turquoise Bay, en wie mee wilde kon mee. Uiteindelijk ging iedereen mee, behalve Hendrik. Snorkelspullen opgehaald toen we daar eenmaal waren en snel het water in. Nog veel mooier dan Coral Bay. Bovendien was het hartstikke rustig, dus het strand bijna voor ons alleen. Het water was helderder en er waren meer vissen in allerlei kleuren en maten. Dus we konden hier heel goed snorkelen. Mooie foto's kunnen maken. Op een gegeven moment was ik met Sheena aan het snorkelen en hoorde ik ineens 'Bibiiiiiiii!'. Had ze enorme rog gezien. Voordeel van roggen is, dat ze mooi stil blijven liggen voor de foto. Dus toen snel een foto gemaakt en weg gezwommen. Strand zelf bij Turquoise Bay ook echt geweldig. En bijna geen mensen, wat het nog veel indrukwekkender maakt. Daarna was het tijd om op ons gemakje weer terug te gaan naar Exmouth. Nog wel even wat leuke stops onderweg. Eerst bij een vuurtoren, waar je een geweldig uitzicht had over de kuststrook. Vanaf die plek kon je ook goed walvissen spotten. En terwijl iedereen de walvissen met gemak leek te vinden in het water ging ik daar uiteindelijk weg zonder een walvis gezien te hebben. Maaaar even later in de bus zag ik ze toch, heel ver in de zee enorm veel spetters. Jeej! Verder nog twee adelaars gezien en twee keer een papa emoe met een paar jongen. Bij de emoe is het de gewoonte dat het mannetje de ‘opvoeding' op zich neemt, terwijl het vrouwtje achter de andere mannen aangaat. Interessant.. Verder zijn we nog even gestopt bij de Charles Knife Canyon voor een mooi uitzicht. 's Avonds het laatste diner met zijn allen, bij de plaatselijke pub. Dit was de laatste avond met David, Michelle en Maren. Zij hadden enkele reis naar Exmouth geboekt, terwijl de rest de retour reis terug naar Perth had. Maar nog een gezellige laatste avond gehad met zijn allen.

Dag 7: Zondag 2 september

Zondag stond in het teken van rijden, rijden en nog een rijden, zo'n 800 kilometer. De eerste stop in Coral Bay, om daar Maren af te zetten. De rit eindigde in Northampton, waar we hebben overnacht in een klooster. Apart sfeertje, maar we hebben ons 's avonds nog prima vermaakt met z'n allen. Eerst fish & chips gegeten en daarna gezellig gekaart. Nog de grootste lol gehad toen we een paar Koreaanse woorden probeerden te leren van Bada.

Dag 8: Maandag 3 september

En op maandag hebben we het laatste stukje gereden, 500 kilometer, terug naar Perth. Eerst Bada afgezet bij het treinstation en daarna doorgereden naar de Old Swan Barracks waar de rest van ons die nacht zou verblijven.

En toen was het avontuur Perth en West Coast alweer voorbij. Tijd is hier echt omgevlogen, het was gewoon zo geweldig. Zoals ik hopelijk wel duidelijk heb kunnen make, heb ik zulke mooie en indrukwekkende dingen kunnen zien hier, Crystal Cave, Pinnacles, Kalbarri National Park, Hutt River Province, Shell Beach, Monkey Mia, Coral Bay, Turquoise Bay.. Volgens mij is dit dan ook écht Australië. Zoals Darren het al zo leuk zei: 'Als je mensen kent die hier willen reizen, zeg dan dat ze eerst naar Australië gaan en dan naar de oostkust.'

Behalve alle mooie hoogtepunten was de tour ook gewoon heel goed georganiseerd. Goede hostels waarin we sliepen, avondeten heel divers en altijd heerlijk, voldoende stops onderweg, helemaal niets op aan te merken. En tot slot was de groep ook gewoon zo leuk. Nog even een beetje een korte beschrijving van de personen die mee waren.

Darren: De gids. Aparte vogel, maar heel goed gezelschap. Toen hij zichzelf voorstelde, was het 'Nou ik ben Darren, oftewel Booz, of Boobs, of Tits..' Jaaaaaaja! Lekkere droge humor en wist verder precies de mooie plaatsen te vinden.

Maren: Een Duitse meid, de grootste kletskont van allemaal. Heel veel aan het woord, maar daardoor altijd gezellig. Vanaf haar afscheid was het ineens een stuk stiller! Kwam een paar keer aanzetten met een nieuw spel dat we konden spelen, waardoor we vervolgens als een stelletje kleine kinderen spelletjes zaten te doen.

Lindsay: Een Engelse met heerlijke droge uitspraken. 'Oh hell no!'

Hendrik: Een Duitser die voor heel veel gezelligheid heeft gezorgd tijdens de tour.

Bada: Zuid-Koreaans die niet heel goed Engels sprak, maar waar we wel verschrikkelijk om konden lachen. Als ze wel ineens iets begreep was het 'Ooooooh!'. Verder een hele aanstekelijke lach, waardoor we vervolgens met de hele groep moesten lachen.

David & Michelle: Een stelletje uit Canada. Hij was voor stage in Perth en zij was hier op visite, dus maar even samen. Daardoor waren ze best veel op zichzelf. Verder ook vrij rustig, op een paar momenten na dan, bijvoorbeeld tijdens het Grease-optreden van Michelle.

Pete: Australiër die in Exmouth in het hostel werkt. Man die veel heeft meegemaakt en na vijf jaar eindelijk weer een keer op vakantie kon. Heeft hij volgens mij volop van genoten.

En dan waren er natuurlijk Sheena en ik, totaal met z'n tienen. Mooi aantal voor deze tour. Genoeg mensen voor een beetje afwisseling qua praten, maar een redelijk klein groepje waardoor de onderlinge contacten goed waren.

Tsja, en toen waren we op maandagmiddag ineens weer terug in Perth. Met Sheena de stad in geweest, die wilde nog steeds een nieuwe camera kopen. En hoewel we al heel veel camerawinkels in waren geweest, had ze hem nu ook eindelijk gekocht. Kortom, Sheena ziet het leven nu door de lens en ik ben ineens gepromoveerd tot fotomodel.

En nu: op naar Alice Springs & Uluru!

See you soon!

Liefs Bibi

P.S. Foto's volgen later! Het zijn er zoveel, die moet ik nog even uitzoeken!

Thailand

Sawadeeka!

Na mijn vertrek uit Melbourne ben ik naar Thailand vertrokken, Phuket. Eerst een vlucht van Melbourne naar Singapore. In Singapore een paar uur moeten wachten en vervolgens doorgevlogen naar Phuket. Eenmaal op Phuket aangenomen nog ‘even' door de douane heen, altijd weer een hele uitdaging. Nadat ik eerst een tijdje had staan wachten in de rij voor mensen met een Thais paspoort, stond ik uiteindelijk wel in de goede rij. Nou ja goed, ik koos uiteraard weer de langzaamste rij van allemaal, waardoor ik als allerlaatste van mijn vliegtuig door de douane ging. En vervolgens kon ik niet eens de vragen van de douanebeambte beantwoorden. ‘In welk hotel verblijf je?' ‘Weet ik niet.' ‘In welke plaats dan?' ‘Weet ik ook niet.' ‘Hmm.. schrijf dan maar op dat je naar Phuket Town gaat, dan kan je bij mij slapen.' Jaaaaaaja, maar ik was in ieder geval door de douane. Mijn tas vinden was niet moeilijk, er draaide nog maar één tas rondjes op de bagageband en dat was die van mij. Tas op mijn rug, en toen snel naar de hal van het vliegveld. En daar stonden mijn paps, mams, broertje en zusje. Het zou flauw zijn om te vertellen dat Youri natte oogjes had, dus dat doe ik niet. En Iva trouwens ook, maar ja, dat verbaast natuurlijk niemand. Even een paar dikke knuffels en toen was het meteen weer alsof ik nooit weg was geweest. Maar goed, toen een volgende uitdaging. Om van hotel naar hotel te gaan, hadden we een auto gehuurd. Maar dat autorijden daar is toch wel een tikkie ingewikkelder dan in Nederland. In een automaat, aan de linkerkant van de weg, zonder al te veel verkeerregels, met scooters en tuktuks die je aan alle kanten voorbij scheuren. En dan ook nog de schakelaar van de ruitenwisser en het knipperlicht andersom (sorry pap, ik kan het toch niet laten). Dus dan schoven we een baantje op of gingen we de bocht om met de ruitenwissers aan. Blijft leuk. Maar daar gingen we dan, met zijn vijven vol goede moed richting het eerste hotel. TomTom was op het vliegveld voor ons ingesteld, dus alleen maar even de aanwijzingen opvolgen. Appeltje eitje. Na een tijdje was de bestemming aan onze linkerhand. Eén klein probleempje, het hotel bleek een enorm bouwval te zijn. Oeps. Gelukkig kwamen we er na wat navragen achter dat er nog een hotel met die naam moest zijn, pfieuw! Maar weer afwachten hoe dat er uitzag natuurlijk. Maar na een tijdje zoeken bleek het ‘echte' hotel een hotel te zijn met alles erop en eraan. Twee grote appartementen, één voor Youri, Iva en ik en één voor paps en mams. Nog even een tijdje gekletst met z'n allen en toen lekker slapen.

Karon

De volgende dag presteerden we het alle vijf om ons te verslapen. Nou ja, dan is er ook niks aan de hand. Alleen waren we dus wel erg laat voor het ontbijt. 's Middags met z'n allen in de auto om de omgeving een beetje te verkennen. Uiteindelijk heerlijk op het strand beland. Zo zit je in Melbourne in de kou, zo lig je heerlijk op je ligbedje onder je parasolletje op het strand. Laat de vakantie maar beginnen.

Op de tweede volledige dag riching Chalong gereden. Daar zijn we eerst naar de tempel (Wat Chalong) geweest. Erg mooi om te zien, niet te omschrijven. Dan komt wel ineens het besef hoe anders de cultuur is in vergelijking met Nederland of Australië. Vervolgens weer in de auto de bergen in, naar Big Buddha. Een 45 meter hoge Buddha, 25 meter breed: GROOT! Nog steeds in constructie trouwens, dus Buddha had een flinke stellage om zijn nek waar een groep mannen aan het werk was. Op de terugweg reden we anders terug, via Patong. Gekkenhuis. In vergelijking daarbij is Karon waar wij zaten toch echt een dorp!

Die avond hadden we allemaal grootse plannen gemaakt wat we de komende twee dagen nog zouden gaan doen op Phuket, we zouden nog naar Kata en naar Phuket Town gaan. Maar helaas, de volgende ochtend werd Iva ziek wakker en zijn we dus bij het hotel gebleven. De dag erna was ik de pineut, dus we hebben die laatste dagen in Phuket niet kunnen doen wat we eigenlijk wilden. Jammer, maar het is niet anders.

Op maandagochtend stonden we met zijn allen klaar om naar het volgende hotel te gaan. Gelukkig voelden we ons allemaal weer wat beter, dus we waren er helemaal klaar voor. En toen startte de auto niet meer. Grrrrrrr! Met de autoverhuurder gebeld en die zou er binnen een uurtje zijn. Tweeëneenhalf uur later stonden ze dan eindelijk voor de deur en werd de accu opgeladen. Nu konden we dus echt naar het volgende hotel vertrekken in Khao Lak.

Khao Lak

Het hotel in Khao Lak was niet zo mooi als de vorige, maar ach. Dit gebied is tijdens de tsunami in 2004 ernstig getroffen. Hoewel alles daarna in sneltreinvaart weer is opgebouwd, zijn soms de gevolgen nog wel te zien.

De dag na aankomst zijn we naar het national park Khao Sok gereden. Daar hebben we een lange wandeling gemaakt op zoek naar de watervallen. Eerst heel lang niets te zien, maar uiteindelijk toch bij een waterval aangekomen. Geen hele spectulaire, maar wel even lekker kunnen zitten om wat te drinken en een beetje af te koelen. Daarna op naar de volgende waterval. Onderweg kwamen we een groepje mensen met gids tegen die ergens naar stonden te kijken. Bleken er apen te zitten! Erg leuk om die gewoon zo in het wild te zien. De volgende waterval bleek ook niet heel spannend te zijn, dus toen zijn we terug gelopen. Op de terugweg nog veel meer apen gezien.

De dag erna 's ochtends bij een herdenkingsplek voor de tsunami gaan kijken, een aangespoelde politieboot. Hoe ver het schip precies is meegesleurd weet ik niet meer precies, maar volgens mij zo'n 2 à 3 kilometer. En het was geen klein bootje. Als ik het me goed herinner ligt het schip nu 2 kilometer landinwaarts, terwijl het voor de tsunami op zee lag. Na het bezoek hieraan zijn we naar het strand van White Sand Beach gegaan. Een mooi uitgestrekt wit strand, blauwe zee, drankje erbij.. Het kan erger!

Op donderdag was het weer tijd voor wat meer actie: een Elephant Trek. Eerst even een rondleiding door de mini dierentuin en vervolgens een stuk op een olifant door de jungle. Paps en mams samen op een olifant en Youri, Iva en ik op de andere. Hele bijzondere ervaring. Nog wel even grappig toen de olifant van paps en mams honger kreeg en in een paar minuten met grof geweld een paar vierkante meter bamboe op at. Die middag ineens enorme regenbuien. Tot dat moment hadden we een week lang mooi weer gehad, maar nu bleek toch wel dat het écht regenseizoen was. Met bakken uit de hemel. Die vrijdag was het alweer tijd om te vertrekken vanuit Khao Lak richting Ao Nang, in de buurt van Krabi.

Ao Nang

Na een lange reis aangekomen in Ao Nang, Van de drie plaatsjes waar we zijn geweest de leukste. Wat levendiger dan de andere twee, maar weer niet zo druk als bijvoorbeeld Patong. Het weer is helaas ook hier slecht. Op zaterdag 's ochtends wel even bij het zwembad kunnen liggen, maar toen we 's middags in Ao Nang liepen weer regen. Wel een aantal tours geboekt voor de dagen erna.

Op zondag konden we geen tours doen, door het einde van de Ramadan vaarden geen boten. Daarom zijn we er zelf op uit gegaan, naar de Tiger Cave Tempel. De tempel zelf waren we eerst al voorbij gelopen, de trappen naar de top van de berg zagen we wel meteen: 1237 treden. Vol goede moet begonnen we met zijn vijven aan de tocht naar boven. Maar na nog geen 200 treden bleek al dat dit niet voor ons allemaal was weggelegd. Paps en Youri zijn wel verder gegaan, maar mams, Iva en ik zijn weer terug naar beneden gegaan en hebben daar op ze gewacht. Het beneden aan de trap zitten was trouwens niet ongevaarlijk. We hadden wat te eten en te drinken bij ons en werden daarom aangevallen door een groep brutale apen. En dat bedoel ik niet spreekwoordelijk. Echte brutale apen. Probeerden zo het blikje drinken uit je handen te grissen! Na een uur of twee kwamen de mannen weer beneden, helemaal uitgeput, dat had ik nooit volgehouden. Alleen jammer dat door de hoge luchtvochtigheid de camera niet goed werkte, waardoor ze niet veel foto's hebben kunnen maken op de top van de berg.

Op maandagochtend vroeg aan het ontbijt om vervolgens opgehaald te worden voor de tour naar de Phi Phi eilanden. Lekker stijf van de spierpijn van de dag ervoor gingen we op pad met Tarzan de gids (zo heette hij niet echt natuurlijk, maar hij leek er wel op) en nog een hele boot vol andere toeristen. Als eerste naar Bamboo Island, een kleiner eiland vlak voor de Phi Phi eilanden, met een mooi wit strand. Helaas voor ons was het weer onderweg naar Bamboo Island niet al te best. De regen voelde als hagel aan in onze open boot, maar dat mocht de pret niet drukken. Op Bamboo Island was het weer inmiddels wel wat opgeknapt, dus hebben we lekker kunnen zwemmen en wat foto's kunnen maken. Vervolgens met de boot richting Phi Phi Leh, de kleinste van de twee Phi Phi eilanden. Eerst wat sightseeing rondom het eiland en bij de Viking Cave en vervolgens door naar Maya Beach. Een mooi strandje, maar al best wel druk. Vanaf Maya Beach kon je ook nog naar Losamah Bay lopen voor een mooi uitzicht. Daarna ging de boot verder naar Phi Phi Don, zodat we daar konden gaan lunchen. Het eiland zag zwart van toerisme. Alleen maar toeristen, restaurants, boten en winkeltjes. De lunch was in een enorm druk restaurant, maar Tarzan wees ons een mooi plekje buiten aan waar wij rustig hebben zitten eten. Na de lunch was het dan eindelijk tijd om de zee op te gaan en te gaan snorkelen. Eerst naar Monkey Bay. Erg leuk en veel mooie vissen gezien. Het water niet zo helder als bijvoorbeeld Great Barrier Reef, maar nog steeds erg mooi om te zien. We hebben met z'n vijven dan ook een hele tijd in het water gelegen om alles te bekijken en proberen te fotograferen. Best lastig, want die vissen zitten ook niet stil.. Daarna naar een andere snorkelplek niet ver van Monkey Bay. Iets minder mooi dan de eerste plek, maar we hebben ons er nog steeds prima vermaakt. Dit was onze laatste stop, dus daarna terug gevaren naar Ao Nang. Eenmaal terug in de haven met z'n allen als veetransport in een bus richting de hotels.

En toen was het alweer dinsdag, de laatste volledige dag in Thailand en de laatste volledige dag met mijn familie. Die dag hebben we 's ochtends nog even lekker bij het zwembad gelegen en daarna hebben we in Ao Nang geluncht bij een kraampje op straat, erg lekker en goedkoop. Daarna weer terug naar het hotel waar we om half 4 zouden worden opgehaald voor een kayaktour. Om 3 uur kwam de regen helaas weer met bakken uit de hemel en dat hield ook niet op totdat we in de boten zaten. Iedereen al doorweekt voor we met de tour begonnen. Tijdens de tour was het gelukkig wel regelmatig droog, maar ook nog veel regen gehad. Na een tijdje rond gepeddeld te hebben was het tijd voor de barbeque bij zonsondergang. Maaaar daar was het weer natuurlijk niet geschikt voor, dus werd het een barbeque onder een afdakje terwijl het buiten lekker regende. Wel lekker gegeten gelukkig, dus allemaal met een goed gevulde buik weer terug naar het hotel.

Op woensdag brak de dag van het afscheid weer aan. Met zijn allen in de auto naar het vliegveld van Phuket. Ingecheckt, bagage afgegeven en toen nog even wat gegeten en gedronken met z'n allen. En daarna was het echt tijd voor mij om naar de douane en de gate te gaan. De douane duurde erg lang, waardoor ik meteen het vliegtuig in kon toen ik bij de gate kwam. Eerst een vlucht van Phuket naar Kuala Lumpur (Maleisië). Ik zat naast een lekker druk jochie van vijf die me alles wilde vertellen over de smurfen en nog veel meer. Daarmee was de vlucht dus snel voorbij. In Kuala Lumpur moest ik bijna vier uur wachten op mijn volgende vlucht. Vier lange uren, want zo interessant is de transferhal in Kuala Lumpur niet. Gelukkig wel gratis Wifi, je moet toch wat hè.. Rond middernacht was dan eindelijk mijn vlucht van Kuala Lumpur naar Perth. Een vlucht van ongeveer vijf uur, waarin ik uiteindelijk een uur of twee heb geslapen. Een iets te enthousiaste stewardess begon een uur voor de landing te kletsen dat we er bijna waren, nog maar een uur. Dus hup, lichten aan. Daar wordt je niet heel vrolijk van om vier uur in de nacht na twee uur slaap. Zeker als je weet dat je nog zeker een half uur had kunnen slapen. Maar goed, uiteindelijk wel wat eerder geland dan gepland in Perth.

Nou dat was mijn verhaal weer voor deze keer. Het zal nu iedere keer wat minder lang duren voor er een nieuw verhaal komt, want als het goed is ga ik heel veel mooie dingen zien en meemaken de komende tijd.

Coming up soon: Perth & West Coast

Liefs Bibi

See ya later Melbourne!

Hiya!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een verhaal heb geschreven, dus dat wordt wel weer eens tijd. En tijd heb ik op dit moment, want ik zit in het vliegtuig van Melbourne naar Singapore. Een uur of zeven om een verhaaltje te typen, moet toch lukken. In Singapore zal ik overstappen naar Phuket, waar vervolgens vier hele lieve mensen op mij staan te wachten op het vliegveld. Gezellig even twee weken vakantie samen met paps, mams, Youri en Iva. Dat betekent ook dat Melbourne er voor mij nu echt op zit. Eerst zal ik jullie even bijkletsen over de afgelopen anderhalve maand, want ja, zo lang was het alweer geleden dat ik mijn laatste verhaal schreef. Wat zullen jullie allemaal veel vrije tijd hebben gehad!

In het werken zelf weinig bijzonders. Na een tijdje is alles toch wel redelijk routine. Drie dagen door de weeks werken. Op die dagen 's ochtends om half 7/7 uur(helpen met) de fles voor Ava en Jackson, dan komt Bec om acht uur en neemt de baby's van mij over. Inmiddels is Emily dan ook wakker of anders maak ik haar wakker, kleed haar aan, ontbijt met haar en breng haar naar kindy. 's Middags moet ik er zijn voor de lunchbreak van Bec, waarin ik op maandag of dinsdag altijd mijn favoriete bezigheid van de week heb: de vloeren doen. Hele benedenverdieping stofzuigen en dweilen, geen pretje. Mijn nummer één wat ik niet ga missen de komende tijd. Dan vervolgens 's middags Emily weer ophalen en haar in bad doen. Vervolgens komen Meg en Steve zo langzamerhand weer thuis, dus zit mijn werk er bijna op. Af en toe oppassen 's avonds, maar dat was de afgelopen tijd niet vaak het geval. De uren tussendoor was ik meestal vrij, dus dan kon ik er eventueel nog even op uit. Maar eigenlijk was het daar weer net te kort voor, dus ik ben regelmatig met Bec meegegaan om boodschappen te doen of ergens koffie te gaan drinken. Genoeg leuke cafeetjes in Richmond, dus altijd voldoende keuze. Toch kwamen we wel regelmatig gewoon bij ons vertrouwde café op de hoek van de straat uit. Gewoon omdat het lekker dichtbij is, goede sfeer, vriendelijk personeel, vloerbedekking waarop Ava en Jackson lekker kunnen spelen en een bank om even lekker onderuit te zitten. Perfect. Zwemmen met de tweeling hebben we uiteindelijk maar twee keer nog gedaan. Dan was de een ziek, dan de ander, of het regende pijpenstelen en we hadden geen zin om te lopen.. In het weekend is het altijd weer anders. Vaak één avond babysitten en meestal hoefde ik's ochtends niet vroeg te beginnen. Wel prettig als ik op een vrije avond uit wilde gaan, dan kon ik in ieder geval een beetje uitslapen de volgende ochtend. Tenminste, poging tot uitslapen. Uiteraard juist op de dagen dat ik uit wilde slapen bedacht Emily om te gaan racen door de gang. Maar ach.. Eén van de weekenden was wel heel zwaar. Op een gegeven moment was iedereen in huis zo ongeveer ziek, zwak en misselijk. En juist dat weekend zouden Meg en Steve een weekendje weg gaan. Emily was eerst ziek, maar ze knapte gelukkig snel op. Vervolgens Ava, die één dag heel beroerd was, maar daarna ging het ook weer iets beter. Die ene dag was ze wel écht heel zielig. Bijna de hele dag liggen slapen, zowel in bed als op schoot. Alleen af en toe wakker om wat melk te drinken. Arm kind. Vervolgens begon Bec met hoesten en de dag erna waren ook Jackson en ik de pineut. Hele slechte timing. Want het weekendje weg van Meg en Steve betekende dat ik het weekend alleen met de tweeling zou zijn. Emily zou bij opa en oma gaan slapen, dus daar hoefde ik me niet druk om te maken. Maar goed, ik bleef dus thuis met Ava en Jackson. Ava was inmiddels wel weer beter, maar nog steeds niet 100%. Jackson was maar een hoopje mens. Hoesten en dan vervolgens huilen, omdat zijn keel waarschijnlijk pijn deed. En ik wist precies hoe hij zich voelde, want ik had dezelfde hoest. Maar goed, er moest toch gewerkt worden. Dus met zijn drietjes thuis. Af en toe even snel naar buiten voor wat frisse lucht, maar de energie voor een lekkere wandeling met de buggy had ik niet. Dus dat was echt een pittig weekend. Was blij toen Meg en Steve weer voor de deur stonden!

Met de kinderen gaat alles verder goed. Emily moest wel weer een beetje aan mij wennen, nadat ze mij een maand zo weinig had gezien. Eerst was oma op bezoek, dus bracht ik weinig tijd met haar door. Vervolgens is ze twee weken bij opa en oma gaan logeren. Bij thuiskomst was opa er, dus bracht ik ook weer weinig tijd met haar door. Maar dat was een kwestie van een paar dagen, en toen was het weer prima. Nog wel een hele grappige situatie gehad met opa en Emily. Het gehoor van de vader van Meg wordt wat minder, de man wordt ook een dagje ouder. Meg had hem aan de telefoon gevraagd of hij Emily af wilde zetten bij kindy. Maaaar opa verstond of hij haar af wilde zetten bij Tunde (Steve's moeder). Dus hup, Emily in de auto, op naar opa en oma voor de hele dag. En die wisten natuurlijk van niks, maar hebben er verder ook niks over gezegd. Dus 's avonds aan tafel vertelt Emily dat ze naar de bioscoop is geweest. Huh? Toen bleek dus dat er een kleine miscommunicatie was geweest. We kwamen niet meer bij van het lachen, had toch wel graag het gezicht van Steve's ouders willen zien: Nou hier is Emily, see ya later! Maar goed, Emily heeft een leuke dag bij opa en oma gehad! Ava en Jackson groeien als kool, al zijn ze nog steeds wel iets kleiner dan leeftijdsgenoten. Ava kan nu sinds een paar weken zitten. Erg schattig hoe ze daar dan op de grond zit te spelen. Een heel vrolijk meisje dat bijna nooit huilt. Als ze huilt is er dus vaak ook iets aan de hand. Bijvoorbeeld tandjes die doorkomen. Ze heeft er nu al één en één op komst. Jackson heeft nog geen tandjes en kan ook nog niet rechtop zitten. We probeerden het wel eens om hem te laten oefenen, maar dan maakt hij ineens een rare beweging, waardoor hij weer omvalt. Wel kan Jackson sinds een paar dagen tijgeren. Kruipen is het nog niet, maar met behulp van zijn armen en een klein beetje hulp van zijn benen worstelt hij zich als een speer door de kamer heen. Hoewel hij eerst altijd de strijd om het speelgoed verloor van zijn zusje, kan hij dankzij het tijgeren ineens winnen. Dan pakt hij haar speeltje af en gaat vervolgens snel weg. De kleine boef! Maar ze spelen ook steeds meer samen, wat er super lief uit ziet. Meestal dan, er worden ook al wat meppen onderling uitgedeeld af en toe of haren getrokken.

Behalve m'n drie kids had ik de afgelopen anderhalve maand ook nog Ash van twee jaar. De ouders van Ash zijn vrienden van Meg en Steve. Ash' moeder was hoogzwanger en brak haar enkel. Niet fijn. Dus die kon wat extra hulp gebruiken. Dus ik ben vier weken lang één dag in de week bij hun thuis geweest om Ash een beetje te vermaken of Zoe (de moeder van Ash) te helpen met wat taken. Een leuk mannetje. Eerst wel even de kat uit de boom kijken, maar later was het allemaal goed. Lekker naar het park, de speeltuin, de bibliotheek of gewoon in de tuin of woonkamer spelen.

En zelf ben ik er in mijn vrije tijd natuurlijk ook op uitgeweest. Mijn 'to do list' voor Melbourne was inmiddels helemaal afgewerkt, dus heb verder gewoon genoten van het leven in Melbourne. Twee keer naar de bioscoop, naar Snowwhite and the Huntsman en naar MAGIC MIKE! Beide keren samen met Sheena. Eerst film was leuk, maar Magic Mike was gewoon geweldig. Sheena en ik liepen achteraf helemaal in de wolken terug naar huis. Mmmmmmmm! Maar er waren nog meer dingen mmmm.. Regelmatig met Sheena de Starbucks in gedoken, naar de Queen Victoria Market met alle lekkere muffins, macaroons en nog veel meer, cocktails drinken bij Asian Beer Cafe, de Tearoom waar Sheena en ik al heel vaak langs waren gelopen maar nooit naar binnen gingen omdat het altijd zo druk was, lunchen in Docklands en uit eten in Chinatown. Een van de keren dat ik met Sheena naar de Queen Victoria Market ging zou het nog veel meer mmmm worden. Ze kende een ijssalon met goed (en betaalbaar) ijs.. En er waren drie zonnestraaltjes, kortom: tijd voor ijs! Maar toen we daar eindelijk kwamen, al helemaal bedenkend welke smaken we wilde, bleek de salon dicht te zijn. Neeeeee! En we hadden er zo'n zin in! Maar als we terug zijn in Melbourne, staat dat op de to do list! Verder heb ik gewoon genoten van Melbourne en de lente die er al weer aankomt. Op een gegeven moment was het hier op een winterdag een graad of 15, terwijl het dat in Nederland ook was. Hihi, vind ik leuk :) Lekkere wandelingen maken in de zon langs de Yarra, Southbank en het Crown Casino. Genieten. Nog een middag met de familie naar het strand geweest. Emily lekker in het zand gespeeld en wij hebben gewoon lekker genoten van het weer. Daarna even lekker opwarmen met een mocha. En natuurlijk heb ik de afgelopen weken ook wel geprobeerd de Olympische Spelen een beetje te volgen. Wel heel gek dat nu het eigenlijk zo dichtbij was, ik juist aan de andere kant van de wereld zit. Slechte timing. Het zwemmen was heel makkelijk om te volgen, Australiërs zijn gek op zwemmen, dus dat was bijna altijd wel op tv. Ik ben zelfs nog voor de 4x100 vrij estafette dames heel vroeg opgestaan, maar het heeft helaas niet mogen baten. Stomme Ozzies. Hoewel er veel zendtijd is voor de Olympische Spelen, werd er eigenlijk alleen maar zwemmen en roeien uitgezonden. Beetje jammer en ook heel lastig om Nederland een beetje te volgen. Zelfs in die sporten werd namelijk niet alles uitgezonden, maar vaak alleen de series/finales met Australiërs erin. En via internet kijken, kon niet, dus helaas. Toevallig heb ik vanmorgen wel een herhaling van Epke hier op tv gezien, het kan niet gekker worden.. Verder ook nog live topsport gezien. Nou ja, subtop misschien.. Bij Colin bij het tennis gaan kijken. Maar geen goede dag uitgekozen. Het moment dat Sheena en ik uit de auto stapten, begon het te regenen en werd de wedstrijd gestaakt. Na een tijdje kon er nog wel even gespeeld worden, maar veel was het niet. Maar goed, heb in ieder geval iets kunnen zien. Verder nog meer tijd voor vrienden hier. Mijn laatste weekend hier was er een afscheidsfeestje voor Sheena, dus zijn we met een groep meiden uitgeweest bij de Spice Market. De dag erna nog even met z'n tweeën de stad in geweest en vervolgens heeft Sheena me thuis afgezet. Ging alleen niet helemaal zonder problemen. Op de hoek van de straat stopte haar auto er ineens mee, terwijl we aan het rijden waren. Gelukkig geen auto achter ons, maar best geschrokken. De auto startte niet meer, dus met behulp van een vriendelijke meneer naar een parkeerplek geduwd. Sheena's hostvader is toen gekomen om te helpen. Er bleek geen olie meer in te zitten, dus dat bijgevuld en toen deed ie het weer. Alleen later toen Sheena onderweg naar huis was, is het weer gebeurd, dus er is toch wel meer met die auto aan de hand! En toen de laatste paar dagen hier, waarin ik natuurlijk nog veelste veel moest doen. Afgelopen maandag 's ochtends op kraamvisite bij kleine Lachlan, het kleine broertje van Ash. Wat een droppie, en zo klein! Ik vind Ava en Jackson nog steeds klein, maar toen ik hem zag was dat toch wel even anders. 's Avonds bowlen met Sheena, Colin en nog drie Duitse meiden. Eerste echte afscheid deze avond van Colin. Maar nee, vervelend en gek om afscheid te moeten nemen. Niet leuk, maar goed, het zat er aan te komen. Ook afscheid van Sheena, maar ja, die zie ik over twee weken weer in Perth!

En thuis ging het afscheid op dinsdag verder. Emily was de hele dag al een beetje in een vreemd humeur. Ik denk dat ze toch meer met mijn vertrek bezig is dan ze laat merken. Reageert vaak kortaf op vragen over mijn vertrek en is óf heel stil, óf heel druk. Maar goed, het is ook wel gek voor dat meisje. Weet ook niet zeker of ze helemaal begrijpt wat er precies gaat gebeuren. Ze weet dat er een nieuwe au pair komt, maar volgens mij denkt ze dat ik daarna weer terug kom. 's Ochtends egrens gebruncht met Bec en de tweeling en 's avonds was er een klein afscheidsdiner voor mij. Champagne, cupcakes en ik had een cadeau voor Meg en Steve, een fotolijst met foto's van de kinderen erin. Vonden ze erg leuk. Bec bleef ook eten, maar na het eten tijd om afscheid van haar te nemen. Die is nu een week alleen met de baby's. Zal toch wel heel anders voor haar zijn, ik was toch wel veel in de buurt als zij aan het werk was.. En dan vanmorgen, woensdagochtend, tijd voor het laatste afscheid. Ik werd naar het vliegveld gebracht door Meg en Emily, dus eerst afscheid nemen van Steve, Ava en Jackson. Toen werd het toch wel even een beetje emotioneel. En die kids snappen er natuurlijk niks van, dus die zaten vrolijk naar me te lachen vanuit hun kinderstoel. Maar ik vond het toch wel heel lastig om deze twee kleintjes hier zo achter te laten. Ze waren zo klein toen ik kwam en ik heb ze groter en groter zien worden. En het zijn ook gewoon van die schatten. Vervolgens naar het vliegveld gebracht en afscheid genomen van Meg en Emily. Dat ging allemaal wel goed, maar toch raar dat het dan nu ineens over is. Hoewel het echt goed zo is, het is gewoon tijd voor wat nieuws, blijft het raar om te vertrekken.

Maar het is niet zomaar een vertrek. Inmiddels een paar uur later, zit ik nog steeds in het vliegtuig op weg naar Singapore en vervolgens Phuket. Daar mijn eigen familie weer zien na een half jaar. Twee weken genieten in Thailand. Na die twee weken weer een nieuw avontuur. Perth, westcoast, Alice Springs, Uluru, Cairns, Great Barrier Reef, Whitsundays, Fraser Island, Brisbane, Sydney, Australian Open..En onderweg komen we zo nu en dan misschien nog wat bekenden tegen die we in Melbourne hebben ontmoet. Ik zeg, vlieg eens een beetje door, ik kan niet wachten!

Liefs Bibi

P.S. Mijn Australische nummer werkt hier niet in Thailand, dus ben bereikbaar via Facebook/email/Nederlandse nummer.

Het wordt weer eens tijd voor een verhaaltje

Schaam, schaam, schaam.. Het is alweer een maand geleden dat ik voor het laatst een verhaal heb geschreven. Dus het wordt weer eens tijd. Dat het zolang duurt komt met name omdat voor mij alles toch wel heel gewoon wordt hier. MELBOURNE!! is nu gewoon Melbourne en echt heel veel toeristische uitstapjes zijn er ook niet meer. Na een tijdje heb je alles toch wel zo'n beetje gezien. Maar goed, er is toch wel weer genoeg gebeurd om even een verhaaltje over te schrijven.

In de familie gaat alles z'n gangetje. Tijdje geleden wel even behoorlijke gekte, toen een vriend van Meg en Steve én Megs moeder hier tegelijk kwamen logeren.Op moment dat Bec er ook was, betekende dat negen mensen in één huis, best veel! Gelukkig was ik deze week lekker vrij. VRIJ? Jaja, een week betaalde vakantie, waar ik al niet meer vanuit was gegaan dat ik die nog zou krijgen. Dus dat betekende dat ik af en toe wel heerlijk de drukte hier thuis kon ontvluchten. Op een gegeven moment is de moeder van Meg weer vertrokken naar de Gold Coast, samen met Emily. Emily wordt dus even een tijdje goed verwend door opa en oma. Dat is nu inmiddels anderhalve week geleden, en ze heeft het nog steeds prima naar haar zin. Waarschijnlijk komt ze in de loop van aankomende week weer een keer terug, samen met opa. Vervolgens blijft Megs vader dan nog even hier om ook van zijn andere kleinkinderen te kunnen genieten. De reden dat Emily nu bij opa en oma is, is dat Meg sinds anderhalve week weer aan het werk is. Dat verliep in eerste instantie voor haar niet helemaal zonder problemen, halverwege haar eerste werkdag lag ze al ziek thuis op bed. Een goed begin.. Maar na haar een paar dagen niet gezien te hebben, omdat ze zich op had gesloten in haar slaapkamer, gaat het nu allemaal weer goed en is ze weer volop aan het werk. Doordat Meg weer aan het werk is, is het wel het een en ander veranderd qua werktijden en taken. Al is dat ook weer tijdelijk, als Emily terugkomt wordt het weer anders. Op dit moment begin ik doordeweeks om kwart voor zeven 's ochtends als Ava en Jackson wakker worden, dat is meestal tussen kwart voor zeven en zeven uur. Dan krijgen ze eerst de fles en wat later een beetje pap of fruit. In het eten worden ze steeds beter, al is het nog wel goed te zien als ze net gegeten hebben. Het zit dan overal: gezicht, handen, mouwen, stoel, grond.. Maar wel schattig. Na het ‘ontbijt' gaan ze weer even slapen, in de tussentijd doe ik dan vaak snel wat huishoudelijke dingetjes. Vervolgens neem ik ze meestal even mee naar buiten in de buggy, even een rondje lopen, naar de supermarkt of wat dan ook. Eenmaal thuis om een uur of elf, is het weer tijd voor de fles, gevolgd door de ‘lunch'. Tot nu toe was het dan zo dat Bec om 12 uur hier was, en de tweeling van mij overnam. Dan moest ik vaak alleen 's avonds nog even helpen met de fles. Het nadeel van deze werktijden is de tijd van opstaan, nog steeds niet echt voor mij weggelegd. Het voordeel is dat ik veel tijd overhoud om andere dingen te doen. Je hebt nog eens wat aan je dag.. Van de week als Emily weer terugkomt, verandert alles weer. Ik zal dan doordeweeks nog steeds om kwart voor zeven beginnen met de fles geven. Vervolgens komt Bec om acht uur en neemt zij de baby's van mij over. Ik ga dan naar Emily en help haar met aankleden, ontbijten, tanden poetsen, etc. en breng haar naar Kindy (crèche/kinderopvang). Dit hebben we een tijdje geleden ‘getest', Meg en Steve waren een beetje bang voor Emily's reactie, maar alles ging perfect. Ze luisterde, was vrolijk aan het kletsen, at netjes haar ontbijt op, wat een voorbeeldig kind is het toch ook :) Nadat ik Emily heb weggebracht zal ik de ene keer wat schoonmaakdingen moeten doen, een andere keer weer niet. Ik moet hier thuis zijn als Bec haar lunchbreak heeft, zodat zij eventueel de deur uit kan. En dan haal ik Emily aan het einde van de middag weer op van Kindy, doe haar in bad en zorg dat ze klaar is voor het eten. Ik verwacht dat ik dan ook nog wel moet helpen bij de fles van de tweeling, want dat is nadat Bec al weg is. Behalve dat Ava en Jackson nu ook ‘voedsel' krijgen, zijn ze een stukje makkelijker geworden. De laatste fles melk is nu om half 7/7 uur, daarna gaan ze naar bed en worden een uur of 12 later weer wakker. Geen late fles meer, wat vooral voor mij enorm fijn is, aangezien ik die vaak moest doen :) En het zijn zulke schatjes die twee. Ze zijn nu aan het leren om te kruipen, het wil allemaal nog niet heel goed lukken. Ze schuiven af en toe wel wat over de grond, zoals bijvoorbeeld gisteren toen ik Ava onder de bank vandaan moest vissen. Alleen haar hoofdje stak er nog onder vandaan haha. Afgelopen week zijn we voor het eerst sinds de vakantie gaan zwemmen met ze. Zo leuk die twee kleintjes in het water. Hopen dat we iedere week kunnen gaan vanaf nu! In de weekenden is mijn werk nog een beetje hetzelfde, namelijk dat het redelijk veel uren zijn over de hele dag verspreid.

In mijn vrije tijd doe ik nog een beetje dezelfde dingen, ik ga ergens naartoe om met iemand een drankje te doen, lunchen, uit eten, af en toe wat toeristisch en soms uit in het weekend, als mijn werktijden dat toelaten. In mijn week vrij had ik hier natuurlijk alle tijd voor. Met Sheena naar het Immigration Museum geweest. Was een interessant museum! Verder naar de Queen Victoria Market geweest, twee keer zelfs, gewoon omdat het kan. Een avondje uit in Melbourne Central, lekker cocktails drinken, want ik hoefde nu eindelijk een keer niet de volgende dag te werken! En toen was het 10 juni 2012, 2 uur in de ochtend, en daar stonden we dan met een heleboel Oranjefans in een volgepropt café naar het EK voetbal te kijken. Het heeft helaas niet mogen baten, maar wel een hele leuke nacht gehad waarin ik al tijden niet zoveel Nederlands meer had gesproken. Nederlanders van alle generaties, backpackers, studenten, mensen die geëmigreerd zijn, au pairs.. Ook wel wat niet-Nederlanders, die waren meegesleurd door Nederlandse vrienden. De tijd had mensen er gelukkig niet van weerhouden om naar de wedstrijd te gaan kijken! En de volgende dag kon ik natuurlijk heeeeerlijk uitslapen en lui doen, wat het nog leuker maakte. Mijn enige echte Lazy Sunday (ik ben bang dat het voorlopig ook de laatste was). Uiteindelijk was ik toch niet zo heel lazy, ik kon een beetje bijverdienen door wat administratie te doen voor een vriend van Meg en Steve. En ieder beetje extra geld kan ik gebruiken, dus dat kwam mooi uit! De laatste dag van mijn vakantie, op de Queens Birthday, was een geweldige. Samen met Colin, Sheena en Sheena's hostvader naar het MCG om daar mijn eerste wedstrijd Australian Football te zien. Melbourne vs. Collingwood. Wij als trouwe Collingwood supporters zagen ‘ons' team winnen met 129-87. Ik had trouwens nog nooit een wedstrijd gezien, zelfs niet op tv, dus de dag ervoor had ik even de spelregels op internet opgezocht en ik kreeg ook nog een korte uitleg van de hostvader van Sheena: gewoon klappen als ik klap. Simpel dus. Maar het was echt ene hele leuke ervaring in het enorme stadion met al die mensen, een hele goede sfeer, een spel waarin heel veel gebeurd.. LIKE!

Na de vakantie heb ik natuurlijk ook nog wel wat leuke dingen gedaan. Bij poging drie is het Sheena en mij eindelijk gelukt op tijd te zijn voor de rondleiding in het Parliament. We snapten nu ook wel waarom we steeds te laat waren, want ze beginnen gewoon steeds te vroeg! Tien minuten voor de rondleiding eigenlijk zou beginnen, waren wij al door de beveiliging heen en stonden we al binnen te wachten. Tsja, vind je het gek dat we dan de vorige keren te laat waren.. Hoewel ik niet echt grootse verwachtingen had van het Parliament (maar het was gratis, dus waarom niet), was het toch wel een hele leuke rondleiding. Wat leuke feitjes en een beetje humor, altijd leuk. Zo is het beschilderd met ik-weet-niet-meer-hoeveel-maar-het-was-heel-veel-karaats goud, gewoon omdat het kon. In die tijd was er hier in Victoria goud in overvloed, dus ja, je moet wat. Verder staat er een speciale stoel voor de koningin (van Groot-Brittannië), maar het was al zo'n 60 jaar geleden of iets dergelijks dat ze daar ook echt had gezeten. Helaas is de stoel alleen voor de koningin, dus we mochten niet even gaan zitten. Jammer hoor! Verder nog wel een grappig moment die dag in de Starbucks. Ik ging koffie drinken met Sheena en ze vragen daar naar je naam, schrijven dat op het bekertje samen met de bestelling, en dan maakt iemand anders het klaar. Dus het is altijd weer de vraag hoe ze je naam dit keer schrijven. Bij Sheena klopte te spelling, wat nogal een wonder was (zonder te vragen hè!!). Maar bij mij maakte ze er wel wat moois van. Vaak is het B.B., Bebe of iets dergelijks, maar deze medewerker was wel heeeel origineel: L U C Y. Geen één letter goed haha!

Op 19 juni was het weer een bijzondere dag. Ik heb een aardbeving overleefd! 5.3 op de schaal van Richter. Heel vreemd, want ik was met Dyonne aan het Skypen en toen begonnen de deur van mijn kamer en de vloer ineens te trillen. HUH? Maar goed, door mijn enorme overlevingsdrang heb ik de aardbeving overleefd :)

En wat heb ik verder nog gedaan in de afgelopen maand? Nou met name in reisboeken, brochures en op internet rondneuzen wat we nou precies willen, waar we het willen boeken etc. Veel werk, maar het einde komt inmiddels een heel klein beetje in zicht. De route lijkt nu toch wel vast te staan. Nu al? Ja nu al.. Ik ga eerst naar Thailand met paps, mams, Youri en Iva. Dan vlieg ik naar Perth en Sheena komt vanaf Melbourne naar Perth. In Perth huren we een campervan en rijden we een beetje rond, op zoek naar een aantal mooie plekken. Vervolgens vertrekken we met een achtdaagse tour van Perth naar Exmouth en terug naar Perth. Hierbij gaan we heerlijk van de Westkust van Australië genieten, die als het goed is echt geweldig moet zijn. Vanaf Perth vliegen we dan naar Alice Springs, vanaf waar we naar Uluru gaan voor een paar dagen. De tour eindigt weer in Alice Springs, waarna we van Alice Springs naar Cairns vliegen. In Cairns huren we weer een campervan en vertrekken we in zuidelijke richting. Onderweg komen we langs Fraser Island, Whitsundays, Sunshine Coast, Gold Coast en Byron Bay. We eindigen in Brisbane en leveren daar de campervan weer in. Vervolgens vliegen we naar Sydney, waar weer een nieuw avontuur op ons staat te wachten. Hopelijk heb ik dan een nieuwe familie waar ik als au pair aan de slag kan, want ik verwacht dat ik helemaal blut ben als ik in Sydney aankom. Dan ga ik daar dus een tijdje wonen en werken. Op dit moment heb ik een vliegticket terug naar huis in december, maar vermoedelijk blijf ik toch langer hier om Oud en Nieuw in Sydney mee te kunnen maken. En als je er dan toch bent, kun je net zo goed ook even naar de Australian Open in januari in Melbourne. Dan is het cirkeltje helemaal rond en wordt het écht tijd om terug te gaan naar Nederland. Maar dat is allemaal nog zó ver weg, daar denken we nog maar even niet aan!

Liefs,

Bibi

Terug in Melbourne

Tsja, toen was het weer terug naar het gewone leventje, na de twee weken in Port Douglas. Qua weer had de overgang slechter gekund. Hoewel het weer in Melbourne redelijk slecht was toen wij in Port Douglas zaten, was het weer lekker toen we terug kwamen. Zonnig en rond de 20 graden, niets te klagen nog dus. Als dat herfst is, vind ik het prima! De eerste twee dagen terug in Melbourne was ik lekker vrij. Even bijkomen van een hectische vakantie. Klinkt gek, bijkomen van een vakantie. Maar ja, vakantie voor de familie, betekende natuurlijk veel werken voor mij.

Het weekend na terugkomst nog even een klein beetje mijn verjaardag gevierd samen met de Dutchies Luka en Sheena. Helaas was het ook meteen het afscheid van Luka, maar ja die gaat nu lekker verder reizen! Leuke avond gehad, maar niet te gek gedaan, want natuurlijk moest er het weekend gewoon weer gewerkt worden. Aan het einde van de avond afscheid genomen van Luka, maar tegen de verwachting in de dag erna toch nog even met haar en Sheena kunnen lunchen hier in Richmond. Nu echt de laatste keer hier in Melbourne met z'n drieën.

How r the kids?

De tweede zondag van mei was het ook hier Mother's Day. Dacht dat dat iets Nederlands was, maar hier ook Mother's Day. En dus heb ik mijn eerste moederdagcadeautje gehad van Emily, Ava en Jackson. Super lief, een klein bosje bloemen met een kaartje. En tsja, verder alles 'z'n gangetje'. Tijd met Emily is over het algemeen erg leuk. Naar de bibliotheek samen om boekjes te lezen en lenen; Mijn foto's kijken, wat ze helemaal interessant vindt. Heb een fotoboekje met foto's bij me en ze wil dat ik bij iedereen een verhaaltje vertel. En vervolgens probeert ze zelf ook de namen te leren, heel schattig; Knutselen, wat ze ook heel leuk vindt om te doen: knippen, plakken, verven, stickers plakken, ze vindt alles even 'lovely'. Waar ze dat nou weer vandaan heeft haha, maar erg grappig. Met Ava en Jackson gaat het ook prima. We zijn begonnen met de tweeling beetjes pap te geven. Jackson vond het bere interessant en deed het eigenlijk meteen al heel goed. Ava vond de pap maar niks en trekt een Youri-die-yoghurt-eet-gezicht als je het lepeltje in haar mond stopt. Geen succes. . Dus vrij snel op andere dingen overgegaan. De pompoen is inmiddels wel voor beiden een succes en ook appel/peer gaat er wel in. Nou ja, er in.. De helft gaat er in, de andere helft zit op hun gezicht, kleding, de stoel etc. Ava is trouwens wel een beetje 'vierkennig' aan het worden. Dat wil zeggen ze vindt Meg, Steve, Bec en mij prima, Emily af en toe, maar verder moet iedereen uit de buurt blijven. Na de vakantie was Bec trouwens ook wel even 'vreemd'. Ze begon heel hard te huilen als Bec te dichtbij kwam en keek vervolgens in paniek mijn kant op. En dan was het weer goed. Maar dat was even één dag, toen was het weer goed. Maar de afgelopen dagen is het nog erger geworden. Gisteravond was er een vriend van Meg en Steve om op te passen, omdat ik vrij was. Ava ging helemaal uit haar stekker toen hij tegen haar begon te praten. Die zelfde vriend komt binnenkort een tijdje bij ons in huis, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat! Verder groeien ze als kool, al zijn ze nog steeds wel kleiner dan andere baby's van hun leeftijd. En ze worden steeds schattiger. Ze rollen een beetje over het kleed heen en brabbelen er lekker op los. Leuk!

What's up with me?

De ochtend van Moederdag was ik vrij, dus ik had de avond ervoor een heel plan gemaakt wat ik wilde gaan doen. Had bedacht om op de fiets naar St. Kilda te gaan, waar op zondag een hele leuke markt moet zijn. Maar toen ik wakker werd die ochtend kwam het met bakken uit de hemel, dus toch maar niet. Dan maar naar het winkelcentrum, hè wat vervelend.. Nog een paar keer naar het strand, want hoewel het hier herfst is, kan het nog steeds heerlijk weer zijn. Geen zwemweer, maar gewoon lekker van het zonnetje genieten op het strand of een beetje uitwaaien. En natuurlijk is het altijd mooi weer als Sheena en ik besloten die dag iets binnen te gaan doen. Wat we dus uiteindelijk nooit doen, want ja, daar is het weer te mooi voor. En stranden genoeg hier, Port Melbourne, St. Kilda, Brighton Beach.. Bovendien naar 'The Dictator' geweest in de bioscoop. Lekker flauwe humor, maar wel gelachen. En verder gaat er op dit moment vrij veel tijd zitten in het plannen van de periode na Melbourne. Na Melbourne eerst naar Thailand om paps, mams, Youri en Iva na zes maanden weer te zien! En dan daarna reizen met Sheena. En dat is voorlopig eigenlijk het enige wat soort van vast staat. De eerste keer dat we wat plannen gingen bespreken hadden we het volgende bedacht: We vliegen naar Darwin. Dan huren we een campervan en rijden we naar Broome, dan naar Alice Springs (Uluru), dan naar de oostkust, Cairns, Brisbane en dan eindigen we in Sydney. Klinkt leuk toch? En bovendien hadden we gehoord dat de westkust misschien niet zo boeiend was. Toen gingen we ons Plan 1 testen bij een backpackers informatiepunt. Haar eerste reactie over onze route was 'interesting' en op het verhaal dat de westkust niet zo boeiend zou zijn viel haar mond open. Wat blijkt, er is dus helemaal geen weg tussen Broome en Alice Springs, een klein detail als je een roadtrip wil doen. En volgens haar was het westkust juist met mooiste van heel Australië. Oh, oeps. Kortom, de plannen moesten veranderen. In overleg met de medewerkers daar kwam Plan 2. We vliegen naar Perth, waar we een campervan huren en rijden vervolgens naar Broome, Darwin, Alice Springs. Dan nemen we de bus van Alice Springs naar Cairns en vanaf Cairns huren we een nieuwe campervan en rijden dan via Brisbane naar Sydney. Klinkt leuk toch? Toen gingen we op een andere dag naar een ander backpackers informatiecentrum, waar we Plan 2 gingen checken. Bleek toch ook weer niet helemaal uitvoerbaar. Volgens hem veel te weinig tijd om dit allemaal te doen en bovendien zou er helemaal geen bus van Alice Springs naar Cairns meer zijn. Goh.. dat hebben we wel vaker hè, dat bepaalde essentiële details voor onze trip er niet blijken te zijn, een weg, een busrit. Dus toen was er Plan 3. We beginnen nog steeds in Perth, dan huren we een campervan en gaan naar Broome, door de Kimberley, naar Darwin. In Darwin nemen we een tour of bus richting Alice Springs. Dan vliegen we van Alice Springs naar Cairns en vanaf Cairns met de bus of een campervan naar het zuiden naar Sydney. Nu allemaal nog een beetje zelf wat dingetjes uitzoeken, wat goedkoper is, bij welke opties we kunnen zien wat we willen, etc. Dus er komt vast nog een Plan 4, waarschijnlijk ook nog wel 5, misschien 6...

Weet je dat ik dit keer écht dacht dat het geen lang verhaal zou zijn? Valt toch weer tegen..

Heel veel liefs,

Bibi