Hiya!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een verhaal heb geschreven, dus dat wordt wel weer eens tijd. En tijd heb ik op dit moment, want ik zit in het vliegtuig van Melbourne naar Singapore. Een uur of zeven om een verhaaltje te typen, moet toch lukken. In Singapore zal ik overstappen naar Phuket, waar vervolgens vier hele lieve mensen op mij staan te wachten op het vliegveld. Gezellig even twee weken vakantie samen met paps, mams, Youri en Iva. Dat betekent ook dat Melbourne er voor mij nu echt op zit. Eerst zal ik jullie even bijkletsen over de afgelopen anderhalve maand, want ja, zo lang was het alweer geleden dat ik mijn laatste verhaal schreef. Wat zullen jullie allemaal veel vrije tijd hebben gehad!

In het werken zelf weinig bijzonders. Na een tijdje is alles toch wel redelijk routine. Drie dagen door de weeks werken. Op die dagen 's ochtends om half 7/7 uur(helpen met) de fles voor Ava en Jackson, dan komt Bec om acht uur en neemt de baby's van mij over. Inmiddels is Emily dan ook wakker of anders maak ik haar wakker, kleed haar aan, ontbijt met haar en breng haar naar kindy. 's Middags moet ik er zijn voor de lunchbreak van Bec, waarin ik op maandag of dinsdag altijd mijn favoriete bezigheid van de week heb: de vloeren doen. Hele benedenverdieping stofzuigen en dweilen, geen pretje. Mijn nummer één wat ik niet ga missen de komende tijd. Dan vervolgens 's middags Emily weer ophalen en haar in bad doen. Vervolgens komen Meg en Steve zo langzamerhand weer thuis, dus zit mijn werk er bijna op. Af en toe oppassen 's avonds, maar dat was de afgelopen tijd niet vaak het geval. De uren tussendoor was ik meestal vrij, dus dan kon ik er eventueel nog even op uit. Maar eigenlijk was het daar weer net te kort voor, dus ik ben regelmatig met Bec meegegaan om boodschappen te doen of ergens koffie te gaan drinken. Genoeg leuke cafeetjes in Richmond, dus altijd voldoende keuze. Toch kwamen we wel regelmatig gewoon bij ons vertrouwde café op de hoek van de straat uit. Gewoon omdat het lekker dichtbij is, goede sfeer, vriendelijk personeel, vloerbedekking waarop Ava en Jackson lekker kunnen spelen en een bank om even lekker onderuit te zitten. Perfect. Zwemmen met de tweeling hebben we uiteindelijk maar twee keer nog gedaan. Dan was de een ziek, dan de ander, of het regende pijpenstelen en we hadden geen zin om te lopen.. In het weekend is het altijd weer anders. Vaak één avond babysitten en meestal hoefde ik's ochtends niet vroeg te beginnen. Wel prettig als ik op een vrije avond uit wilde gaan, dan kon ik in ieder geval een beetje uitslapen de volgende ochtend. Tenminste, poging tot uitslapen. Uiteraard juist op de dagen dat ik uit wilde slapen bedacht Emily om te gaan racen door de gang. Maar ach.. Eén van de weekenden was wel heel zwaar. Op een gegeven moment was iedereen in huis zo ongeveer ziek, zwak en misselijk. En juist dat weekend zouden Meg en Steve een weekendje weg gaan. Emily was eerst ziek, maar ze knapte gelukkig snel op. Vervolgens Ava, die één dag heel beroerd was, maar daarna ging het ook weer iets beter. Die ene dag was ze wel écht heel zielig. Bijna de hele dag liggen slapen, zowel in bed als op schoot. Alleen af en toe wakker om wat melk te drinken. Arm kind. Vervolgens begon Bec met hoesten en de dag erna waren ook Jackson en ik de pineut. Hele slechte timing. Want het weekendje weg van Meg en Steve betekende dat ik het weekend alleen met de tweeling zou zijn. Emily zou bij opa en oma gaan slapen, dus daar hoefde ik me niet druk om te maken. Maar goed, ik bleef dus thuis met Ava en Jackson. Ava was inmiddels wel weer beter, maar nog steeds niet 100%. Jackson was maar een hoopje mens. Hoesten en dan vervolgens huilen, omdat zijn keel waarschijnlijk pijn deed. En ik wist precies hoe hij zich voelde, want ik had dezelfde hoest. Maar goed, er moest toch gewerkt worden. Dus met zijn drietjes thuis. Af en toe even snel naar buiten voor wat frisse lucht, maar de energie voor een lekkere wandeling met de buggy had ik niet. Dus dat was echt een pittig weekend. Was blij toen Meg en Steve weer voor de deur stonden!

Met de kinderen gaat alles verder goed. Emily moest wel weer een beetje aan mij wennen, nadat ze mij een maand zo weinig had gezien. Eerst was oma op bezoek, dus bracht ik weinig tijd met haar door. Vervolgens is ze twee weken bij opa en oma gaan logeren. Bij thuiskomst was opa er, dus bracht ik ook weer weinig tijd met haar door. Maar dat was een kwestie van een paar dagen, en toen was het weer prima. Nog wel een hele grappige situatie gehad met opa en Emily. Het gehoor van de vader van Meg wordt wat minder, de man wordt ook een dagje ouder. Meg had hem aan de telefoon gevraagd of hij Emily af wilde zetten bij kindy. Maaaar opa verstond of hij haar af wilde zetten bij Tunde (Steve's moeder). Dus hup, Emily in de auto, op naar opa en oma voor de hele dag. En die wisten natuurlijk van niks, maar hebben er verder ook niks over gezegd. Dus 's avonds aan tafel vertelt Emily dat ze naar de bioscoop is geweest. Huh? Toen bleek dus dat er een kleine miscommunicatie was geweest. We kwamen niet meer bij van het lachen, had toch wel graag het gezicht van Steve's ouders willen zien: Nou hier is Emily, see ya later! Maar goed, Emily heeft een leuke dag bij opa en oma gehad! Ava en Jackson groeien als kool, al zijn ze nog steeds wel iets kleiner dan leeftijdsgenoten. Ava kan nu sinds een paar weken zitten. Erg schattig hoe ze daar dan op de grond zit te spelen. Een heel vrolijk meisje dat bijna nooit huilt. Als ze huilt is er dus vaak ook iets aan de hand. Bijvoorbeeld tandjes die doorkomen. Ze heeft er nu al één en één op komst. Jackson heeft nog geen tandjes en kan ook nog niet rechtop zitten. We probeerden het wel eens om hem te laten oefenen, maar dan maakt hij ineens een rare beweging, waardoor hij weer omvalt. Wel kan Jackson sinds een paar dagen tijgeren. Kruipen is het nog niet, maar met behulp van zijn armen en een klein beetje hulp van zijn benen worstelt hij zich als een speer door de kamer heen. Hoewel hij eerst altijd de strijd om het speelgoed verloor van zijn zusje, kan hij dankzij het tijgeren ineens winnen. Dan pakt hij haar speeltje af en gaat vervolgens snel weg. De kleine boef! Maar ze spelen ook steeds meer samen, wat er super lief uit ziet. Meestal dan, er worden ook al wat meppen onderling uitgedeeld af en toe of haren getrokken.

Behalve m'n drie kids had ik de afgelopen anderhalve maand ook nog Ash van twee jaar. De ouders van Ash zijn vrienden van Meg en Steve. Ash' moeder was hoogzwanger en brak haar enkel. Niet fijn. Dus die kon wat extra hulp gebruiken. Dus ik ben vier weken lang één dag in de week bij hun thuis geweest om Ash een beetje te vermaken of Zoe (de moeder van Ash) te helpen met wat taken. Een leuk mannetje. Eerst wel even de kat uit de boom kijken, maar later was het allemaal goed. Lekker naar het park, de speeltuin, de bibliotheek of gewoon in de tuin of woonkamer spelen.

En zelf ben ik er in mijn vrije tijd natuurlijk ook op uitgeweest. Mijn 'to do list' voor Melbourne was inmiddels helemaal afgewerkt, dus heb verder gewoon genoten van het leven in Melbourne. Twee keer naar de bioscoop, naar Snowwhite and the Huntsman en naar MAGIC MIKE! Beide keren samen met Sheena. Eerst film was leuk, maar Magic Mike was gewoon geweldig. Sheena en ik liepen achteraf helemaal in de wolken terug naar huis. Mmmmmmmm! Maar er waren nog meer dingen mmmm.. Regelmatig met Sheena de Starbucks in gedoken, naar de Queen Victoria Market met alle lekkere muffins, macaroons en nog veel meer, cocktails drinken bij Asian Beer Cafe, de Tearoom waar Sheena en ik al heel vaak langs waren gelopen maar nooit naar binnen gingen omdat het altijd zo druk was, lunchen in Docklands en uit eten in Chinatown. Een van de keren dat ik met Sheena naar de Queen Victoria Market ging zou het nog veel meer mmmm worden. Ze kende een ijssalon met goed (en betaalbaar) ijs.. En er waren drie zonnestraaltjes, kortom: tijd voor ijs! Maar toen we daar eindelijk kwamen, al helemaal bedenkend welke smaken we wilde, bleek de salon dicht te zijn. Neeeeee! En we hadden er zo'n zin in! Maar als we terug zijn in Melbourne, staat dat op de to do list! Verder heb ik gewoon genoten van Melbourne en de lente die er al weer aankomt. Op een gegeven moment was het hier op een winterdag een graad of 15, terwijl het dat in Nederland ook was. Hihi, vind ik leuk :) Lekkere wandelingen maken in de zon langs de Yarra, Southbank en het Crown Casino. Genieten. Nog een middag met de familie naar het strand geweest. Emily lekker in het zand gespeeld en wij hebben gewoon lekker genoten van het weer. Daarna even lekker opwarmen met een mocha. En natuurlijk heb ik de afgelopen weken ook wel geprobeerd de Olympische Spelen een beetje te volgen. Wel heel gek dat nu het eigenlijk zo dichtbij was, ik juist aan de andere kant van de wereld zit. Slechte timing. Het zwemmen was heel makkelijk om te volgen, Australiërs zijn gek op zwemmen, dus dat was bijna altijd wel op tv. Ik ben zelfs nog voor de 4x100 vrij estafette dames heel vroeg opgestaan, maar het heeft helaas niet mogen baten. Stomme Ozzies. Hoewel er veel zendtijd is voor de Olympische Spelen, werd er eigenlijk alleen maar zwemmen en roeien uitgezonden. Beetje jammer en ook heel lastig om Nederland een beetje te volgen. Zelfs in die sporten werd namelijk niet alles uitgezonden, maar vaak alleen de series/finales met Australiërs erin. En via internet kijken, kon niet, dus helaas. Toevallig heb ik vanmorgen wel een herhaling van Epke hier op tv gezien, het kan niet gekker worden.. Verder ook nog live topsport gezien. Nou ja, subtop misschien.. Bij Colin bij het tennis gaan kijken. Maar geen goede dag uitgekozen. Het moment dat Sheena en ik uit de auto stapten, begon het te regenen en werd de wedstrijd gestaakt. Na een tijdje kon er nog wel even gespeeld worden, maar veel was het niet. Maar goed, heb in ieder geval iets kunnen zien. Verder nog meer tijd voor vrienden hier. Mijn laatste weekend hier was er een afscheidsfeestje voor Sheena, dus zijn we met een groep meiden uitgeweest bij de Spice Market. De dag erna nog even met z'n tweeën de stad in geweest en vervolgens heeft Sheena me thuis afgezet. Ging alleen niet helemaal zonder problemen. Op de hoek van de straat stopte haar auto er ineens mee, terwijl we aan het rijden waren. Gelukkig geen auto achter ons, maar best geschrokken. De auto startte niet meer, dus met behulp van een vriendelijke meneer naar een parkeerplek geduwd. Sheena's hostvader is toen gekomen om te helpen. Er bleek geen olie meer in te zitten, dus dat bijgevuld en toen deed ie het weer. Alleen later toen Sheena onderweg naar huis was, is het weer gebeurd, dus er is toch wel meer met die auto aan de hand! En toen de laatste paar dagen hier, waarin ik natuurlijk nog veelste veel moest doen. Afgelopen maandag 's ochtends op kraamvisite bij kleine Lachlan, het kleine broertje van Ash. Wat een droppie, en zo klein! Ik vind Ava en Jackson nog steeds klein, maar toen ik hem zag was dat toch wel even anders. 's Avonds bowlen met Sheena, Colin en nog drie Duitse meiden. Eerste echte afscheid deze avond van Colin. Maar nee, vervelend en gek om afscheid te moeten nemen. Niet leuk, maar goed, het zat er aan te komen. Ook afscheid van Sheena, maar ja, die zie ik over twee weken weer in Perth!

En thuis ging het afscheid op dinsdag verder. Emily was de hele dag al een beetje in een vreemd humeur. Ik denk dat ze toch meer met mijn vertrek bezig is dan ze laat merken. Reageert vaak kortaf op vragen over mijn vertrek en is óf heel stil, óf heel druk. Maar goed, het is ook wel gek voor dat meisje. Weet ook niet zeker of ze helemaal begrijpt wat er precies gaat gebeuren. Ze weet dat er een nieuwe au pair komt, maar volgens mij denkt ze dat ik daarna weer terug kom. 's Ochtends egrens gebruncht met Bec en de tweeling en 's avonds was er een klein afscheidsdiner voor mij. Champagne, cupcakes en ik had een cadeau voor Meg en Steve, een fotolijst met foto's van de kinderen erin. Vonden ze erg leuk. Bec bleef ook eten, maar na het eten tijd om afscheid van haar te nemen. Die is nu een week alleen met de baby's. Zal toch wel heel anders voor haar zijn, ik was toch wel veel in de buurt als zij aan het werk was.. En dan vanmorgen, woensdagochtend, tijd voor het laatste afscheid. Ik werd naar het vliegveld gebracht door Meg en Emily, dus eerst afscheid nemen van Steve, Ava en Jackson. Toen werd het toch wel even een beetje emotioneel. En die kids snappen er natuurlijk niks van, dus die zaten vrolijk naar me te lachen vanuit hun kinderstoel. Maar ik vond het toch wel heel lastig om deze twee kleintjes hier zo achter te laten. Ze waren zo klein toen ik kwam en ik heb ze groter en groter zien worden. En het zijn ook gewoon van die schatten. Vervolgens naar het vliegveld gebracht en afscheid genomen van Meg en Emily. Dat ging allemaal wel goed, maar toch raar dat het dan nu ineens over is. Hoewel het echt goed zo is, het is gewoon tijd voor wat nieuws, blijft het raar om te vertrekken.

Maar het is niet zomaar een vertrek. Inmiddels een paar uur later, zit ik nog steeds in het vliegtuig op weg naar Singapore en vervolgens Phuket. Daar mijn eigen familie weer zien na een half jaar. Twee weken genieten in Thailand. Na die twee weken weer een nieuw avontuur. Perth, westcoast, Alice Springs, Uluru, Cairns, Great Barrier Reef, Whitsundays, Fraser Island, Brisbane, Sydney, Australian Open..En onderweg komen we zo nu en dan misschien nog wat bekenden tegen die we in Melbourne hebben ontmoet. Ik zeg, vlieg eens een beetje door, ik kan niet wachten!

Liefs Bibi

P.S. Mijn Australische nummer werkt hier niet in Thailand, dus ben bereikbaar via Facebook/email/Nederlandse nummer.