Lieve mensen,

Allereerst allemaal heel erg bedankt voor de lieve berichtjes, mailtjes en kaartjes. Door jullie voelde ik me toch nog een klein beetje jarig. Gisteren was namelijk ook de dag van de terugreis van Port Douglas naar Melbourne, dus echt een verjaardagsgevoel zat er niet in. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen.

Op 25 april, ANZAC day (herdenking Eerste Wereldoorlog) hier in Australië, begon het avontuur: met de hele familie naar Port Douglas. 's Ochtends vroeg opstaan, even snel de baby's de fles geven en de laatste spullen inpakken en op naar het vliegveld. We werden opgehaald door Steve's ouders, die uiteraard veel te vroeg voor de deur stonden. Leverde meteen lekker wat irritaties op op de vroege morgen, gezellie :) Uiteindelijk natuurlijk later dan gepland vertrokken met onze berg spullen, waardoor we als allerlaatsten incheckten op het vliegveld van Melbourne. Ruuuuiiiim op tijd. Van tevoren was het al de strijd om Ava in het vliegtuig. Iedereen wilde Ava wel op schoot en zeker niet Jackson, omdat hij waarschijnlijk de lastigste zou zijn in het vliegtuig. En wie had Jackson op schoot? Jup, dat was ik. Maaaaar tegen alle verwachtingen in was Jackson de perfecte baby in het vliegtuig. Heeft ruim een uur heerlijk liggen slapen op mijn schoot, goed gedronken en verder heerlijk rustig geweest. HA! Ava was trouwens ook hartstikke goed hoor, sliep alleen wat minder goed dan Jackson, maar klagen mochten we zeker niet. Emily was een ander verhaal. In het begin deed ze het prima, maar het einde van de vlucht schreeuwen, huilen en boos doen. Gezellig op vakantie, jeeeeeh! Uiteindelijk kalmeerde ze wel weer een beetje en konden we de bagage ophalen. Terwijl Steve en Emily een karretje haalden voor de bagage, stonden Meg en ik allebei met een baby in onze draagzak op de bagage te wachten. Het viel me al op dat er twee mannen achter ons stonden, één met een enorme camera, één met een notitieblok. Prima, maar ik zag ook dat ze wel heel erg naar ons gezelschap stonden te kijken. Niet Joris Linssen, die heb ik geregeld voor mijn aankomst op Schiphol, maar twee mannen van de lokale krant van Cairns. Ze wilden ons wat vragen stellen over de vlucht en wat foto's maken. Nou vooruit dan maar. Het bleek de eerste vlucht van Melbourne naar Cairns te zijn sinds lange tijd van deze luchtvaartmaatschappij, dus daar moest natuurlijk een leuk artikeltje over komen. Intussen beantwoordde Meg een paar vragen en werden er wat foto's genomen. Steve stond wel even raar te kijken toen hij nietsvermoedend aan kwam lopen. Maar uiteraard moesten hij en Emily er ook gezellig bij komen staan. Een paar leuke familiekliekjes (met Emily's gezicht nog op onweer natuurlijk) en toen konden we onze reis weer vervolgen. Het resultaat stond de volgende ochtend in de lokale krant. Maar goed, op naar Port Douglas. Met z'n zessen in de auto over een slingerende kustweg, heerlijk. Maar na een klein uurtje waren we er dan eindelijk: Port Douglas. Overal waar je kijkt toerisme. Geen toerisme a la Lloret de Mar, maar toerisme voor de rijke medemens. Deze tijd van het jaar niet heel druk, de zomer en dus het veel te warme regenseizoen, is pas net voorbij, dus het hoogseizoen is pas over een tijdje. Maar toch wel redelijk wat mensen. Op naar het huisje. Een flinke villa op een heuvel, vlakbij de hoofdstraat en de kust. Hele mooie lokatie en het huis zag er ook niet slecht uit. Een wat ouder huis, maar wel met karakter. Grote overdekte leefruimte, open aan de zijkanten, zwembadje, eigen kamer en bijna eigen badkamer. Ook een paar nadelen, de muur tussen mijn kamer en die van Ava en Jackson was niet helemaal tot het plafond. Hierdoor kon ik ieder zuchtje van de baby's horen. 's Avonds, 's nachts, 's ochtends.. Maar ach, dat wende ook wel weer. Die avond deden we een poging om ergens wat te eten te halen, maar dat was nog niet zo eenvoudig. Bijna alles was dicht, in verband met ANZAC day. Uiteindelijk gelukkig wel wat gevonden!

De volgende dag kon de vakantie pas echt beginnen. Alles uitgepakt en tijd om bij te komen. Op vrijdag de eerste dag om wat te ondernemen. En hoe. Met z'n allen naar het strand, dat is een hele onderneming kan ik je vertellen. Flessen geven op het strand, echt eenvoudig is anders, maar wel goed om wat met z'n zessen te doen (denk ik). Uiteindelijk vertrokken Meg en de tweeling wat eerder en bleef ik nog met Steve en Emily. Zwemmen en zandkastelen bouwen, altijd leuk! Eind van de middag zouden we opnieuw wat t 'n allen gaan doen, maar dat ging helaas niet als gepland. Steve had gebeld of het mogelijk was met de tweelingbuggy op een bootje voor een krokodillencruise te gaan. Dat kon. Dus daar stonden we dan, en kon het ineens niet meer. Raaaaar! Uiteindelijk zijn dus alleen Steve, Meg en Emily gegaan en bleven Ava, Jackson en ik achter. Omdat we het eigenlijk met z'n allen zouden doen, mocht ik de volgende dag in m'n uppie de cruise doen op de Lady Douglas, een klein oud bootje volgepropt met toeristen. Doordat ik het in m'n eentje moest doen niet heel geweldig, maar wel twee krokodillen gezien, waarvan één grote van vier meter en een kleinere. Die grote lag daar maar gewoon een beetje, half in het water. De andere lag in het water toen we aan kwamen varen, opende haar bek even en verdween vervolgens onder water. Ze kwam vervolgens aan de andere kant van de boot weer boven water, had ze ons toch wel mooi in de maling genomen!

Op zondag gingen Steve, Meg en Emily naar het Great Barrier Reef met z'n drieën, dus ik bleef een dagje thuis met de tweeling. 's Ochtends naar de markt, maar daar kon ik niet echt van genieten omdat ik moest blijven lopen. Als ik ook maar een seconde stilstond, begon Jackson te krijsen. Niet huilen, maar echt krijsen. Dus dan blijf je wel lopen!

En toen op Koninginnedag was het eindelijk zover. Ik kon eindelijk naar het Great Barrier Reef. Ze hadden me bij het informatiecentrum aangeraden deze maandag te gaan, omdat er de rest van de dagen meer wind zou zijn. Dus ik boekte de Poseidon Outer Barrier Reef Cruise voor 30 april. En het was geweldig. De reis naar het reef zelf was een iets minder groot succes. Ik dacht dat ik bootjes wel een beetje gewend was, dus dat ik geen pilletje nodig had. Maar zodra we op de oceaan waren, bleek helaas dat ik er toch niet zo heel goed tegen kon. Ik was niet de enige, toen we net de haven uit waren werd er al iemand zo ziek dat ze terug wilde. Dus wij weer terug naar de haven om haar af te zetten. Gaf mij mooi even tijd om toch ook maar een pilletje te nemen. Maar dat was eigenlijk al te laat. Tijdens de duikinstructies ging ik me al heel beroerd voelen en uiteindelijk werd ik samen met nog wat anderen met een papieren zakje naar het dek gestuurd. Als je overgeeft, doe het dan maar buiten. En dat heb ik zeker gedaan. Sommige momenten voelde ik me echt beroerd, andere momenten ging het wel. Maar toen de boot stopte, was het eindelijk zover om te gaan doen waar ik voor was gekomen: duiken. Een introductieduik, want die ene keer met een duikfles in het zwembad vijftien jaar geleden kan je geen duikervaring noemen. Eerst even alleen met een instructeur onder water om wat vaardigheden door te nemen. Op dat moment was ik erg gespannen. Toch wat moeite om helemaal op een beetje apparatuur en een instructeur te vertrouwen. Maar uiteindelijk wist de typisch Australische instructeur (lees: goed gebruind, lang blond haar en totally relaaaaaaxt) me rustig te krijgen en konden we echt beginnen, samen met drie anderen. In het begin nog steeds wel erg spannend, was meer met het duiken zelf bezig dan met om me heen kijken. Tot ik mezelf hier op betrapte en toch maar eens om me heen ging kijken. En wauw, wat was dat toen ineens genieten. Je maakt je van tevoren wel een beetje een voorstelling, maar het is nog zoveel mooier dan dat. Het koraal, vissen in alle kleuren, vormen en maten en.. een haai! Denk zo'n 80 cm groot, en die zwom daar gewoon.. WHAAAA! Heel gaaf! Ik had van tevoren één duik geboekt, maar toen ze me net na de duik vroegen of ik nog een keer wilde, dacht ik ach, waarom niet. Nu ben ik er toch :) De tweede duik was met een andere instructrice en met één ander iemand. Een heel ander soort reef, deze ging veel meer de diepte in, terwijl die andere iets meer aan de oppervlakte was. Dit was een soort muur van koraal waar je omheen kon zwemmen. Opnieuw heel veel mooi koraal, mooie vissen en dit keer een zeeschildpad! Op een gegeven moment stopten we bij een groepje andere duikers, en ik zag eerst niet eens waar iedereen naar keek. En daar zwom ie dan, een echte schildpad. Zo mooi om te zien. Na deze twee duiken was ik erg moe, de reis, het duiken zelf, de spanning.. Eigenlijk zou ik de derde stop gaan snorkelen, maar ik had er gewoon geen energie meer voor. Ik had trouwens ook een beetje laat door dat we al bij de derde stop waren. Die was heel dichtbij de tweede stop, dus had niet eens door dat we al weer een stukje gevaren hadden. Dus om die redenen de derde stop maar op de boot gebleven. Toen was het weer tijd voor de reis terug. O jee. Helemaal kip lekker voelde ik me ook niet, maar ook lang niet zo slecht als de heenreis. Onderweg nog een foto gekocht van mij tijdens het duiken. De enige tastbare herinnering. Veel te duur, maar goed. Verder is het nu gewoon een hele mooie herinnering. En ach, wie weet ga ik nog wel een keer terug als ik ga reizen..

En toen was het dinsdag. Een dagje bij het huis gebleven. 's Ochtends met Ava en Jackson, 's middags met Emily. We gingen maskers maken en dat was een groot succes. Ze had de grootste lol! Zeker toen we Steve, Meg en de tweeling gingen opwachten om ze te laten schrikken. Steve en Meg moesten er wel erg om lachen, Jackson niet echt, maar ach :) Verder zijn Meg en Steve en op uit geweest om naar andere vakantiehuizen te kijken en hebben ze besloten dat we gingen verhuizen. Dus op woensdag, na precies een week, was het zover. Alles snel weer inpakken en verhuizen naar een straat verderop. Verhuizen tijdens je vakantie.. Dat is me volgens mij vaker gebeurd.. Maar goed, daar zal ik niet verder op doorgaan! Het nieuwe huis was een stuk moderner, heeft een groter en met name kindvriendelijker zwembad, muren tot aan het plafond en internet! Hoewel ik Steve ervan had overtuigd dat ik ook echt wel zonder Facebook etc kon, was het toch wel leuk om het wel te hebben. Het huis was erg groot. Een grote woonkamer en keuken met grote openslaande deuren. Beneden waren twee slaapkamers, één voor Meg en Steve en één voor Ava en Jackson. Op dezelfde verdieping een groot zwembad en een andere trap nog verder naar beneden, waar een guesthouse stond. Hier waren ook weer twee kamers, één voor Emily en één voor mij. Alle kamer hadden een eigen badkamer. Om even aan te geven hoe groot het totale huis was: Als ik in mijn kamer zat, kon de babyfoon geen verbinding maken met die van de tweeling. Als ik in de woonkamer zat kon de babyfoon geen verbinding maken met die van Emily. Ideaaaaal. Dus de enige optie tijdens het babysitten was de babyfoon van Ava en Jackson in de woonkamer en die van Emily op het balkon. Dat ging nét. Tweede illustratie hoe groot het huis was, als Steve me wat wilde vragen, belde of smste hij. Bijvoorbeeld als hij Emily hoorde roepen door de babyfoon, dan was het 'aaaah wil jij even gaan kijken, het is voor mij zo ver lopen'.. Hebben jullie een beeld?

Donderdagochtend naar een uitkijkpunt vlakbij het strand geweest. Genieten van het uitzicht over het strand en de zee. Hoewel we ‘smiddags eigenlijk met z'n zessen naar het strand zouden gaan, had Emily ineens geen zin. Dus bleef ik thuis met haar en hebben we lekker in het zwemhad gezwommen. Vervolgens de rest vlakbij het strand ontmoet, om daar met z'n allen uit eten te gaan. Emily super goed gemanierd deze avond en heel vrolijk. Baby's helaas wat minder, dus Meg ging wat eerder terug. Deze avond te horen gekregen dat ik als verjaardagscadeau een dagtour naar het Daintree Rainforest mag maken en dat ik hiervan 100 dollar cadeau krijg! Erg leuk, want hier wilde ik heel graag naartoe en ik was al bang dat dat er niet meer van zou komen.

Vrijdag een rustig dagje samen met Ava en Jackson, omdat de rest een dagje weg was. De dag erna een ochtendje vrij, dus een tijdje op een mooi uitkijkpunt gezeten. Precies in de punt van Port Douglas, dus omringd door heel veel water. Even van de rust genieten. Daarna was het weer uit met de rust.

En toen zondag was het tijd voor mijn tweede vrije dag deze vakantie, joehoe! Een dagtour met Active Tropics Explorer, de Cape Tribulation Adventures. Hoewel ik van tevoren hoopte wat meer mensen uit Port Douglas te ontmoeten, bleek ik de enige uit Port Douglas te zijn. Helaas! De tour begon met een rivercruise op de Daintree River. Eerst een klein krokodilletje van ongeveer een meter gezien, toen een iets grotere en tot slot een grote moederkrokodil met twee kleine krokodilletjes. Echt hele kleine, volgens mij zei de gids zo'n 3,5 week oud! Eén van de twee zwom vlak naast zijn moeder heen en weer, de andere zat op haar kop. Echt heel schattig, van een afstandje dan :) Toen was het tijd voor het regenwoud, het Daintree Rainforest, het oudste regenwoud ter wereld. Hier hebben we een wandelingetje gemaakt, waarbij de gids van alles over bijzondere bomen vertelde. Helaas weinig dieren kunnen spotten, al was het misschien maar goed ook. De dieren die hier leven schijnen ook niet echt lieverdjes te zijn. Vervolgens was het tijd om naar Cape Tribulation te gaan. Eigenlijk niet echt op de kaap geweest, maar net ervoor, waardoor we uitzicht op de kaap hadden. Een tijdje genoten van het uitzicht op het strand en vervolgens hier geluncht. Vervolgens was het alweer tijd om aan de terugweg te beginnen, maar gelukkig nog een aantal stops onderweg. Eerst naar de Daintree Icecream Company, mmmmm! Hier hebben ze zelfgemaakt ijs van producten uit het regenwoud. Errrrg lekker! Daarna naar de Alexandra Lookout, paar fotootjes maken en weer terug de rivier over. Toen was het tijd voor een bezoekje aan twee leden van de Kuku Yalanji, een Aboriginal stam. Eén van de leden vertelde het één en ander over hun cultuur en aan het einde kon je je gezicht laten beschilderen. Stippen (regendruppels), omdat zij de mensen van het regenwoud zijn. Tot slot naar de Mossman Gorge. Heel mooi helder water met grote keien en watervallen. Hierna was het helaas weer tijd om terug te keren naar Port Douglas. Op een gegeven moment rijdt je nog steeds door het regenwoud, direct langs de kust. Dit is het punt waar ‘the rainforest meets the reef'. Twee gebieden op de werelderfgoedlijst, slechts één kilometer van elkaar verwijderd. Een uniek verschijnsel. Nog een kleine sightseeing tour door Port Douglas (voor de mensen uit Cairns) en toen was het voorbij. Al met al een leuke tour, veel mooie, indrukwekkende dingen gezien. Leuke mensen, bijna iedereen was alleen op deze tour, dus dat was erg leuk. Hierdoor is het heel makkelijk contacten maken. En een leuke gids met een goeie dosis humor. Hoewel ik had gezien dat er ‘Auto Door' op de deur van het busje stond en ik het type busje al kende van eerdere tours, zei hij dat ik de deur zelf open moest maken. Nou ja prima, ik dacht de deur zal wel kapot zijn. Dus ik was het ‘deurmeisje'. Helemaal aan het einde bleek dat de automatische deur wel gewoon werkte en dat ik dus voor niks de hele tijd de deur open had gedaan. Fijne gozer. Maar veel lol gehad. Eenmaal terug in Port Douglas even snel terug naar huis en toen weer de deur uit om naar de zonsondergang te kijken. Omdat Port Douglas een soort kaap is, kon ik kiezen aan welke kant. Ik dacht dat het strand wel leuk zou zijn. Blond! Vanaf het strand kon ik de zon helemaal niet onder zien gaan, dat gebeurde aan de andere kant. Maar daar stonden een paar palmboompjes voor. Uiteindelijk dus geen zonsondergang, maar een verkleuring van de lucht gekeken. Ook leuk.

Toen op maandag was het een beetje een stanaard dag met Ava en Jackson. Eind van de middag was wel heel leuk, toen we met Ava en Jackson gingen zwemmen. Vinden ze erg leuk en vervolgens slapen ze als een roos :) Ideaal! Dinsdag was de laatste volledige dag hier in Port Douglas. Opnieuw veel met Ava en Jackson. 's Ochtends met z'n allen naar het strand, maar de tweeling was toch wel mijn verantwoordelijkheid. Veel gedoe met fles geven, toch niet echt handig op het strand. Geen stoel of iets dergelijks, dus op een handdoek in het zand. En dat zand is overal natuurlijk. En echt schaduw was er ook niet, dus dat moest ik zelf maar een beetje creëren met de buggy. Maar het lukte wel allemaal uiteindelijk, maar met moeite. 's Middags weer even zwemmen met z'n allen in ons zwembad. Laatste keer helaas, maar in Melbourne wil Meg ze één keer per week mee nemen om te gaan zwemmen. Dus dat is een leuk vooruitzicht!

En toen was het 9 mei. Dag van vertrek, Ava en Jackson precies vijf maanden oud, ik ben precies drie maanden bij de familie nu, met nog drie maanden te gaan én last but not least: mijn verjaardag. Maar behalve de cupcakes 's ochtends met Emily, was het toch met name de dag van vertrek. Was nog wel erg grappige situatie met Emily, ze had drie cupcakes: een rode, een bruine en een roze. Dus vol trots komt ze naar me toe en zegt: Jij mag kiezen! Wil je de rode of de bruine? Tsja wat kan je anders verwachten van een drie-jarige waarvan roze haar op-een-na favoriete kleur is (paars is nummer één favoriet). Na de cupcakes tijd om te vertrekken. Met z'n allen weer in de auto naar het vliegveld in Cairns. Stress! Ongeveer een kwartier later vertrokken dan gepland, waardoor we in tijdnood kwamen voor de fles van Ava en jackson en voor het inchecken. Uiteindelijk heb ik Ava de fles gegeven in de auto en gelukkig kon Jackson wat langer wachten tot op het vliegveld. En we waren net op tijd voor het inchecken. Daarna weer in het vliegtuig terug naar Melbourne. Ik had Ava dit keer. Zowel Ava als Jackson had meer moeite met het vliegen en het continu op schoot zitten dan op de heenreis, maar al met al deden ze het nog best goed. Alleen wat moeite met slapen, maar we mochten zeker niet klagen. Steve's ouders haalden ons op van het vliegveld en toen waren we weer ‘thuis' in Melbourne. Want dat merkte ik wel, het voelt hier toch echt wel als een tweede thuis inmiddels. Fijn om weer thuis te zijn.

Vandaag was ik lekker vrij en ook morgen ben ik vrij. Lekker even bijkomen van twee toch wel zware weken. Want écht vakantie was het voor mij niet. Veel gewerkt en vaak lange dagen. Maar ik mag toch niet klagen, was zeker niet vervelend om aan het werk te zijn in Port Douglas. Wandelingen maken met de tweeling langs de kust en natuurlijk het Great Barrier Reef en het Daintree Rainforest. It could be worse!

Tijd om te stoppen nu. Ik ben nog bezig met foto's uitzoeken, dus die zal ik morgen plaatsen!

Heel veel liefs,

Bibi