En dan een hele tijd na het eerste verhaal is het zover: het eerste verhaal.. vanuit Melbourne, Australië. Allereerst wil ik jullie nog even bedanken voor de lieve reacties op het vorige verhaal. Erg leuk :)

Maar dan een 'korte' update. Zondagmiddag ben ik met een heel uitzwaaicommittee richting Schiphol vertrokken. Eerst nog even wat gedronken met z'n allen en toen was het toch echt tijd voor afscheid. Dyonne de boosdoener van de avond met de eerste traan, waarna er nog vele volgden. Die waren dan weer met name van mijzelf. Na het potje huilen door de douane.. en toen was ik ineens helemaal alleen over, op al die andere mensen op Schiphol na dan. Alleen, maar wel met de een goed gevoel.Op Schiphol ging alles verder prima, vliegtuig vertrok alleen iets later wegens een technische storing van het toilet. Dat is toch lastig op een vlucht van een uur of 13. Dus dan maar ietsje later weg. Eerst naar Singapore, daar even uit het vliegtuig en toen weer terug in hetzelfde vliegtuig naar Denpasar. De hele rit naast een verschrikkelijk gezellige man gezeten. Sommige mensen hebben een kort lontje, maar deze man had helemaal geen lontje volgens mij. Beetje stennis schoppen over het eten enzo. Ach ja, ik kon me er niet zo druk om maken.

Waar ik me wel druk om heb gemaakt is ALLES wat er gebeurde in Denpasar, Bali. Wat een chaos is het als je daar moet overstappen. Eerst moest ik een visum kopen, omdat er geen transferbalie is, moet je dus de deur van het vliegveld uit en een paar meter verderop er weer in. Dan ben je dus op Indonesisch grondgebied en heb je een visum nodig. Noujaaaaaa! Maar goed, je hebt geen keus. Toen bleek dat ik nog een formulier in had moeten vullen, waar ik pas achter kwam toen ik al aan de beurt was. Dus ik kon weer terug om het formuliertje in te vullen. Daarna nog een keer bijna het zelfde verhaal. Nou oké, misschien was ik dan gewoon niet zo oplettend, alle andere mensen hadden namelijk wel keurig heb ingevulde formuliertje bij zich en konden dus gewoon doorlopen. Last van een vervroegde jetlag denk ik..Daarna gezeur bij het inchecken. M'n handbagage was te zwaar (maar 5 kilo te zwaar.. valt best mee). Dus dat vrouwtje zegt dat doodleuk tegen mij.. Niet dat ik daar op dat moment iets mee kon,mijn ruimbagage lag al in het vliegtuig, dus dat is een beetje lastig overpakken natuurlijk. Dus dat zei ik, uiteindelijk kon ik zonder bij te moeten betalen gewoon doorlopen :) Maaaaar toen was het gezeur nog niet klaar. Ik moest nog iets kopen,ik denk iets van luchthavenbelasting ofzo. Maar echt zeker weten doe ik dat ook niet. Maar dat moest natuurlijk weer contant met Indonesisch geld, wat ik uiteraard niet had. Uiteindelijk maar naar een wisselloket gegaan en daar wat Australische dollars omgewisseld. Dat waren de gezellige uren op Denpasar. Die uren op het vliegveld en daarna in het vliegtuig werden trouwens ook nog gekenmerkt door angst dat mijn bagage misschien toch niet mee was genomen op het vliegtuig naar Melbourne. Op Schiphol was tegen mij gezegd dat ik mijn bagage niet hoefde op te halen, dat dat gewoon voor mij direct naar het andere vliegtuig werd gebracht. Maar alle medewerkers die ik dat vertelde op Denpasar keken me zo ongelovig aan, dat ik daar toch ook wel een beetje aan begon te twijfelen.Verder zag ik ook bijna geen mensen, net als ik, alleen met hun handbagage lopen. Streeeeeeeess! Met al dit gedoe in Denpasar dacht ik wel van waar ben ik aan begonnen.. Dat gevoel was in het vliegtuig gelukkig weer snel weg. Ik was een beetje aan het tobben om mijn 12 kilo handbagage boven mijn hoofd in het daarvoor bestemde vakje te proppen, waarop een Australische vrouw zegt: Oooo to proud to ask for help. Eeehh ja, daar zit wat in. Maar toen wist ik wel meteen weer waarom ik naar Australië wilde :)

Toen ik in Melbourne bij de bagageband aan kwam lopen, kwam daar direct mijn prachtige koffertje aan. Stress voor niks. Dan denk je dat je er bent als je uit het vliegtuig stapt, maar dan begint nog het hele douaneritueel in Australië. Van te voren moet je al wat invullen over wat je bij je hebt, met een beetje pech gaan ze daar bij de douane nog wat vragen over stellen, later weer ergens anders langs waar ze je vragen gaan stellen en tot slot nog even langs de speurhonden. Kost allemaal even wat tijd, maar dan ben je er wel doorheen. En dan ben je pas echt in Australië. Dan alleen nog even op zoek naar de shuttlebus die me naar het hostel zou brengen. Dat ging redelijk vlot. Hetzelfde geldt trouwens voor de chauffeur, die ging ook redelijk vlot. Maar ondanks het ‘met enig risico' rijden van de chauffeur, ben ik heelhuids bij het hostel aangekomen. Daar eerst lekker gedoucht en toen moest ik de middag zien door de komen zonder in slaap te vallen. Twee nachten weinig/niet slapen sloopt je toch wel heel erg. Maar om een jetlag te voorkomen toch geprobeerd zolang mogelijk wakker te blijven. Dus een beetje in de buurt van het hostel gelopen eneven een verhaaltje getypt (ik had toen nog geen internet, dus kon alleen typen).Uiteindelijk om 4 uur 's middags toch aan de verleiding toegegeven en naar bed gegaan. Vervolgens heeeerlijk tot 8 uur 's morgens in bed gelegen.

Toen dacht ik vanmorgen dat de presentatie gewoon hier in het hostel zou zijn. Dat was niet zo, waardoor ik veel te laat zonder voorbereiding vertrok. Er lag boven in mijn kamer nog wel een mooie plattegrond, maar geen tijd om die te halen. Toen heeft de receptioniste even snel getekend waar ik naartoe moest op een andere plattegrond en ik kon gaan lopen. Nou de mensen die mij kennen raden het al wel, dat ging natuurlijk helemaal verkeerd. Al helemaal in het begin de verkeerde kant op gelopen. Uiteindelijk de straat wel gevonden, maar toen zag ik het bedrijf niet. In een laatste poging ergens naar binnen gegluurd en daar zag ik het briefje met de naam waar ik moest zijn. Jeeeeeej! Een half uur te laat kwam ik binnen, maat gelukkig was de presentatie nog niet begonnen. Was niet alleen voor au pairs, maar ook voor backpackers.Ik was zelfs de enigeau pair. Dat was wel een beetje jammer. Omdat ik aan het einde nog een EHBO film moest kijken, bleef ik dus alleen over. Nog niet echt nieuwe mensen ontmoet. Maar ja, datmoetlater maar komen dan.Daarna nog even heeeerlijk in een park gezeten, lekker in de zon (ja dat moet ik toch even zeggen om jullie jaloers te maken ;)). Lekker in zomerkleding.. Mmmmmm..

Nou ik ga eens bedenken wat ik zo nog ga doen. Maar even ergens wat te eten halen denk ik. En vanavond ook maar weer op tijd naar bed. Morgen naar de familie, heel veel zin in.Dus dat was het voor nu!

Liefs,

Bibi