Hiya!

Terug is Australië. Gek, maar het voelde toch een beetje als thuis komen. Niet dat ik hier echt zou willen wonen, maar goed om terug te zijn. Ook al is het dan in een hele nieuwe stad, Perth. Gewoon weer de Engelse taal om je heen, dat voelde toch weer meteen vertrouwd. Ik kwam op donderdagochtend 23 augustus heel vroeg in Perth aan. Eerste wat je vervolgens in Australië doet, is in de rij staan bij de douane. In het vliegtuig alweer een formuliertje ingevuld. 'Heeft u een van de volgende dingen bij u? Medicijnen, wapens, explosieven..'. Eh ja.. Blijft logisch om dat in één vraag te vermelden. Verder werd er drie keer gevraagd wat voor voedsel ik dan wel niet bij me had. Nou gewoon, TimTams :) Na het gedoe bij de douane nog een tijdje op het vliegveld blijven hangen, want ja, wat moet je om zeven uur 's ochtends in Perth. Dus op m'n gemakkie ontbeten en om acht uur uiteindelijk in de shuttle bus naar Perth. Een ritje wat normaal een half uurtje duurt, inclusief stops bij andere hotels, maar ik heb er bijna anderhalf uur over gedaan. Fijn die ochtendspits en al dat eenrichtingsverkeer hier in Perth. Maar goed, uiteindelijk uitgestapt bij het toeristeninformatiecentrum om daar te vragen wat een goed hostel was. Maar daar had die vrouw geen idee van, dus uiteindelijk maar gewoon een gok. Niet heel bijzonder, maar een prima hostel volgens mij is vergelijking met andere. Bagage afgegeven en toen de stad van Perth in. Op loopafstand van het hostel, dus dat is erg lekker. Wat winkelstraatjes door gelopen, heeft wel wat weg van de Lijnbaan in Rotterdam, welcome home! Verder de CAT-bus in diverse richtingen genomen, een gratis bus waarmee ik Perth dus een beetje kon verkennen. 's Avonds uit eten samen met een Koreaanse die bij mij op de kamer lag. We gingen bij een Indiaas restaurant eten, allemaal erg lekker. Het bijzondere aan het restaurant was dat je zelf mocht bepalen hoeveel je wilde betalen aan het einde. De eigenaar stond dan bij een bureautje en deed een laadje open en je kon daar dan je geld indoen. Apart!

Die nacht heb ik heerlijk geslapen, toch wel moe na die twee uurtjes slaap van de nacht ervoor. Op vrijdag de stad in geweest om te winkelen en even het een en ander in de stad te bekijken. 's Avonds is Sheena ook in Perth aangekomen. Toen kon ons avontuur pas echt beginnen. We zijn wat gaan eten in Chinatown. Volgens mij heb je dat hier in iedere grote stad, al was deze lang niet zo groot als die in Melbourne. Tijdens het eten waren we nog even de vouchers voor alle tours aan het bekijken. Tot onze schrik zagen we toen dat we de tour voor de dag erna eigenlijk 48 uur van tevoren hadden moeten bevestigen. Snel gebeld, terwijl het al best laat was. Gelukkig werd er wel opgenomen, maar de vrouw aan de andere kant van de lijn vertelde ons doodleuk dat er helemaal geen Wave Rock Tour was de volgende dag. En dat terwijl wij wel geboekt en betaald hadden. Maar geen tour en verder stonden onze namen en het boekingsnummer niet in het systeem. Heel apart allemaal en meteen een domper op de avond. We dachten alles zo goed georganiseerd te hebben, en dan meteen met de eerste tour ging het al fout.

De volgende dag hebben we contact opgenomen met de organisatie via wie wij geboekt hebben. Gelukkig konden we het geld terugkrijgen. Dus zijn we naar de Backpackers World Travel in Perth gegaan om te kijken of er een andere mogelijkheid was om de Wave Rock te zien. Gelukkig was er ook op zondag een tour, via een andere organisatie. Maar die was wel wat duurder. Ja daaaag! Maar na een beetje praten ging hij voor ons kijken wat hij kon doen, en wat bleek, het kon voor dezelfde prijs. Mooi! Toen dat allemaal geregeld was, zijn we in de trein gestapt naar Subiaco. Hier was een klein marktje waar we even hebben rond gelopen en vervolgens weer verder in de trein naar Cottesloe, naar het strand. Een mooi strand en zeker met het mooie weer van die dag, een graad of 25 denk ik en een strak blauwe lucht, was het prima vol te houden daar. Paar uurtjes aan het strand doorgebracht, in de zon gezeten, geluncht, genoten van het mooie uitzicht en vervolgens weer verder met de trein naar Fremantle. Een leuk stadje aan de kust, waar we ook een beetje rond hebben gekeken. Daarna terug naar het hostel in Perth. We zijn van kamer veranderd, zodat we op één kamer konden liggen en wat goedkoper uit zouden zijn. Dus we kwamen op de 10 persoonskamer terecht. Niet alle bedden bezet, maar wel overal over de vloer spullen. Vrouwen.. Wel leuke mensen op de kamer, dus dat was wel gezellig.

Wave Rock

Zondag was het dan toch zo ver, de Wave Rock tour. Van een andere organisatie dan we gepland hadden, maar we zijn gegaan en daar gaat het om. Om 7 uur vertrokken van het hostel, vrij snel werden we opgehaald op de afgesproken plek. Vervolgens in het busje naar een andere ontmoetingsplek, waar we moesten wachten op de andere bus. Er waren twee verschillende tours, dus toen moest iedereen naar de juiste bus. We moesten erg lang wachten tot iedereen er was, uiteindelijk een half uur te laat vertrokken. Maar uiteindelijk konden we beginnen aan de bijna 800 kilometer voor die dag. De eerste stop was in York. Een klein, schattig plaatje zo'n 100 kilometer van Perth vandaan. Mooie gebouwen en een leuke sfeer, zeker zo op de zondagochtend. We gingen ergens koffie drinken en daar zaten allemaal families gezellig te ontbijten. Daarna weer verder. Nog even gestopt bij de Dog Cementary, de hondenbegraafplaats. Even de beentjes strekken, niet heel interessant verder. Vervolgens door naar het gebied van de Wave Rock. Daar hebben we eerst geluncht en we zijn toen naar Hippo's Yawn gegaan. Een rots in de vorm van een gapend nijlpaard, waarom niet. Even een fotootje en toen door naar de Wave Rock, oftewel de Hyden Rock zelf. Zoals de naam als zegt is de Wave Rock een gesteente in de vorm van een golf. Je voelde je echt heel klein als je daarnaast stond. Zeker met het mooie weer, kwam de rots mooi tot zijn recht. Ik dacht me te herinneren dat het gesteente 27 miljoen jaar oud is. Heul oud dus! Via de zijkant kon je de Wave Rock beklimmen, dus zijn we ook nog even naar boven gegaan om van te uitzicht te genieten. Na de Wave Rock was het tijd voor Mulca's Cave. Een grot van enorme keien, een beetje als een hunnebed, waar aan de binnenkant allemaal Aboriginal handafdrukken te zien zijn. Na deze grot werd het tijd om aan de terugreis te beginnen. Normaal gesproken rond deze tijd van het jaar zijn er ook wilde bloemen te zien, maar wegens de droogte waren die er niet. Onderweg zijn we nog wel ergens gestopt voor een afternoon tea met de lekkerste gebakjes en koekjes ooit. Voor $7 had je onbeperkt koffie, thee en gebak. Zo veel en zo lekker. Daarna de rit terug naar Perth. Vanuit de bus nog een geweldige zonsondergang gezien. Alle kleuren van de regenboog, echt adembenemend mooi. Samengevat was de Wave Rock mooi om te zien, hebben we veel kilometers gemaakt, hebben we een voorproefje gehad van de outback (enorme stukken met helemaal niets), en hadden we een tourgids die veel te veel praatte. 'Nou nu zal ik jullie even niet meer storen.' Twee minuten later.. 'Nou ik weet nog wel een verhaal.. Blablabla..' Fijn. Maar aan het einde van de dag weer terug in de ‘lichtstad'. In het donker zie je goed waarom het die naam heeft. Eerst rijdt je in de middle of nowhere, hartstikke donker. Als je vervolgens in de buurt van Perth komt, zie je ineens allemaal lichtjes. Perth is dan ook de meest afgezonderde hoofdstad ter wereld.

West Coast: Perth naar Exmouth

Dag 1: Maandag 27 augustus

De volgende ochtend weer vroeg op, dit maal om op een achtdaagse tour van Red Earth Safaris te gaan, van Perth naar Exmouth en weer terug naar Perth. We werden opgehaald in ons hostel. Vervolgens nog wat andere mensen op gehaald. Ging niet helemaal vlekkeloos, één van de meiden had zich verslapen, dus daar moesten we erg lang op wachten. Uiteindelijk helemaal compleet: Darren (de gids), Maren, Lindsay, Hendrik, Bada, David, Michelle en dan Sheena en ik. Als eerste vertrokken we naar Yanchep National Park, niet ver buiten Perth. Daar hebben we even rondgelopen om de koala's, kangoeroes en schildpadden te bekijken. Daarna was het tijd om naar de 200 miljoen jaar oude Crystal Cave te gaan. Daar kregen we een rondleiding van een hele enthousiaste Australische, met echte passie voor haar vak. De grot zelf is dus al 200 miljoen jaar oud, het gesteente zelf wel 600 miljoen jaar. Erg indrukwekkend, een grote grot met veel kristallen en stalagtieten, die zowel omhoog als naar beneden waren gevormd. Al met al een mooie rondleiding. Na het bezichtigen van de grot reden we verder naar Moore River, waar we langs het water hebben geluncht. Daarna doorgereden naar Cervantes naar het hostel waar we die nacht zouden overnachten. Een super mooi en schoon hostel, zo vind je ze lang niet overal. In Cervantes sloot ook Pete zich bij onze groep aan. Eenmaal in Cervantes aangekomen hadden we even wat vrije tijd. Eerst even op de kamer gezeten en daarna zijn we naar het strand gegaan om van het uizticht te genieten. Een mooi wit strand en een blauw/turquoise zee, prachtig. Toen de vrije tijd om was, zijn we met zijn allen in de bus gestapt om naar de Pinnacles te vertrekken. Duurde even voor iedereen er was, we konden Hendrik eerst nergens vinden. Op zijn slaapkamerdeur geklopt, geen gehoor, bij het strand niemand, in het stadje niemand. Toen maar weer terug naar het hostel, bleek dat hij als een blok lag te slapen. Uiteindelijk iedereen in de bus en op naar Nambung National Park, naar de Pinnacles Desert. Die zouden we met zonsondergang gaan bekijken, maar daar kwam door de regen en de bewolkte lucht helaas weinig van terecht. We zijn uiteraard wel de bus uit gegaan en hebben een beetje rondgelopen door de woestijn. Een hele bijzondere omgeving, al was het nog veel beter tot zijn recht gekomen als het weer beter was geweest. Toch was het nu echt al geweldig om te zien. Het was ooit een bos, maar door erosie zijn er hele aparte creaties overgebleven. Het zand is hier heel donker geel, bijna oranje. En overal waar je kijkt zie je ze, echt heel gaaf om te zien. Op een gegeven moment kwam er nog even een klein zonnetje tevoorschijn. Dus wij met een paar hup de bus uit om nog snel even een foto te maken van de rood/oranje zon boven de Pinnacles. Maar helaas, toen door de stromende regen naar de top van de heuvel renden, was de zon alweer achter de wolken verdwenen. Toen zijn we maar terug gegaan naar het hostel, waar we een heerlijke zelfgemaakte lasagne hebben gegeten. Altijd goed!

Dag 2: Dinsdag 28 augustus

Op de tweede dag zijn we in de ochtend naar het wildlifepark in Greenough gegaan. Hier vangen ze allerlei dieren op die te zwak zijn om in het wild te leven, bijvoorbeeld door een aanrijding. Ook kleine kangoeroes die hun moeder zijn verloren worden hier opgevangen. En dat betekent hetzelfde als een baby bij mensen, iedere drie uur krijgt de baby kangoeroe de fles. Ook was er een kangoeroe met een poot in het gips, maf gezicht. We konden de kangoeroes ook voeren, altijd leuk. Verder waren er emoes, allerlei soorten vogels, krokodillen en dingo's. Na het wildlifepark zijn we doorgereden naar Geraldton, de tweede stad van West-Australië. Hier eerst even wat boodschappen gedaan in het winkelcentrum en daarna ergens langs het water geluncht. Vervolgens de bus weer in en zijn we naar het buitenland gereden. Huh? Jaja, er is een heel klein landje in Australië. Zoiets als Monaco of het Vaticaan zeg maar, maar dan nog veel kleiner en met veel minder inwoners. Er woont namelijk één familie, dus een man of 15. Het land waar ik het over heb is de Hutt River Province, 42 jaar geleden gesticht door Prince Leonard en Princes Shirley. Hij was toentertijd een boer die baalde van hoe alles er aan toe ging in Australië. Vervolgens is hij de wetten van Australië door gaan spitten en is erachter gekomen dat niet alle grond in Australië door het land geclaimd is. Hij heeft toen dus zijn eigen land gesticht en dit is erkend door Australië. Uiteraard is daarna de wet wel aangepast, zodat niet iedereen maar zomaar zijn land kan stichten. Maar Leonard is nu dus wel prins van zijn eigen land. Hij is geen koning geworden, omdat hij nog wel de koningin (Elizabeth) respecteert. Maar goed, zoals je wel begrijpt moet je hiervoor wel erg slim zijn. En dat is hij zeker, hij heeft ook allerlei natuurkundige wetten bedacht. Verder is hij prettig gestoord. Hutt River Province heeft een eigen vlag, volkslied, postzegels en paspoort. Bovendien staat er een enorm beeld van de prins bij de grens en heeft hij een eigen ster. We kregen een rondleiding van de prins himself, kan toch niet iedereen zeggen! Eerst naar zijn eigen kerk, waar hij allerlei bizarre schilderijen had hangen. Schilderijen met Jezus samen met zijn eigen kinderen er in. Niet echt een doorsnee man zoals ik al zei. Daarna naar het gemeentehuis/postkantoor, waar je een stempel in je paspoort kon krijgen. Leuke souvenir! Nog nooit zo kort in de rij hoeven staan bij de douane bovendien.. Na deze bijzondere ervaring in het buitenland, zijn we terug gegaan naar Australië, richting een soort Great Ocean Road apostel en London Bridge. Maar er is er hier maar één en de brug staat hier nog wel, in tegenstelling tot die in Victoria. Mooi uitzicht, de blauwe zee, de lichtgekleurde rotsen en de blauwe lucht. Zelfs nog even wat dolfijnen gezien in de verte. Vervolgens zijn we naar het hostel in Kalbarri gereden. Onderweg een ijssalon in het dorp gezien, dus vanaf het hostel met zijn allen daar naartoe gelopen. Was hij dicht.. Grrr! Toen maar naar het strand, samen met Lindsay, Maren, Bada en Sheena. Daar een beetje zitten kletsen. We waren eigenlijk van plan naar de zonsondergang te gaan kijken, maar helaas was het erg bewolkt. Terug bij het hostel hadden we een Aussie barbeque, met kip, worstjes en natuurlijk kangoeroe. Genoeg kangoeroes hier, dus de Australiërs hebben er weinig moeite mee om dit dier af en toe als diner te gebruiken. Smaakte nog goed ook, beetje vergelijkbaar met hertenbiefstuk. Na de barbeque nog een spelletje met z'n allen. Spanningen liepen af en toe hoog op, maar erg gezellig.

Dag 3: Woensdag 29 augustus

Op woensdag moesten nog iets vroeger opstaan. We vertrokken naar Kalbarri National Park. Als je hier later op de dag komt, is het gewoon te warm. In de zomer kan het hier wel 50 graden worden. Niet echt prettig als je een bergwandeling maakt. Daarom vroeg er op uit met z'n allen. Eerst een wandeling gemaakt naar Natures Window. Zowel het uitzicht bij het ‘raam' zelf als het uitzicht onderweg naar het raam was echt geweldig. De roodbruine rotsen staken heel mooi af tegen de blauwe lucht. Echt genieten. Daarna doorgelopen naar de Z bend gorge. Onderweg nog ergens gestopt. Een aantal van de groep had er voor gekozen te gaan abseilen. Ik niet uiteraard, ik zat er gewoon bij en keek ernaar. Daarna zijn we doorgelopen naar de rivier, die rustig tussen de enorme rotsen door kabbelt. Weer echt heel gaaf. Wat mooie foto's kunnen maken en verder gewoon genoten. Tot slot nog naar een uitkijkpunt gelopen, waar we ook weer uitzicht hadden over het dal. De groep liep steeds best wel hard door, terwijl Sheena en ik op ons gemakje achteraan liepen. Wij wilden nog een beetje om ons heen kijken en genieten van de omgeving. Maar toen na een tijdje was het wel even goed zoeken waar de rest van de groep nou precies was gebleven. We vonden ze gelukkig snel weer. Na het uitkijkpunt verlieten we Kalbarri National Park en reden we richting Shark Bay. Eerst even gestopt bij de stromatolieten (als dat een Nederlands woord is..) van Hamelin Pool. Een soort levende rotsen en het eerste levende organisme op aarde als ik het me goed herinner. Daarna door naar Shell Beach. Dat was echt een geweldige ervaring. Een strand dat alleen maar bestaat uit schelpjes, geen zand. Wel prachtig wit. Het strand is zo'n 400 meter breed en de opstapeling van schelpen is meters hoog. Hier hebben we een tijdje doorgebracht, erg mooi. Na even daar gezeten te hebben, was het tijd om verder te rijden naar het hostel in Denham. Daar hebben we gegeten en na het eten zijn we met zijn allen naar de meest westelijke pub van Australië gegaan. Wel echt iets typisch Australisch, het meest westelijk, oostelijk, etc. Verder waren er ook wat mensen uit het dorp op de wekelijkse karaokeavond afgekomen. We hebben ons uiteindelijk over laten halen een liedje te zingen, eerst Land Down Under samen met Maren en Sheena. Hartstikke zuiver natuurlijk.. En verder dan Land Down Under en Vegemite Sandwich kwamen we ook niet echt, maar goed.. Lol hadden we wel. Daarna hebben de anderen ook nog een paar keer gezongen, die hadden de smaak te pakken. Op een gegeven moment gingen Maren en Michelle liedjes van Grease zingen. Michelle was tot die tijd heel rustig, met name samen met haar vriend in gesprek. Maar die avond ging ze als John Travolta helemaal los.

Dag 4: Donderdag 30 augustus

Het programma van donderdag begon weer lekker op tijd. De eerste stop was Monkey Mia, een strand waar de dolfijnen naartoe komen om gevoerd te worden. Meest toeristische plekje wat ik heb gezien in West-Australië. Wel begrijpelijk verder, want het was ook wel echt heel leuk. We stonden met een behoorlijk grote groep mensen op het strand. Allereerst werd er een algemeen praatje gehouden door de rangers over de dolfijnen. Iedereen moest toen een paar stappen in het water zetten, zodat de dolijnen wisten dat het bijna etenstijd was. Toen de dolfijnen slechts een of twee meter voor het publiek zwommen, moest iedereen weer een paar stappen terug doen. Op dat moment werden er een aantal mensen uitgekozen door de rangers die mochten helpen met het voeren van de dolfijnen. Dan liepen alleen de aangewezen personen het water in, zodat de dolfijnen wisten bij wie ze moesten zijn om hun ontbijtje te krijgen. De eerste keer werd er helaas niemand van onze groep uitgekozen. Maar ook dan was het nog steeds heel leuk om te zien. Met name vlak voor het voeren, waren de dolfijnen lekker in het water aan het spelen. Draaien, springen, gekke geluidjes, leuke beesten zijn het. De tweede ronde was Maren de geluksvogel, zij werd uitgekozen om een van de dolfijnen te komen voeren. Na het zien van de dolfijnen, volgde er een hele lange busrit naar de boerderij waar we die nacht zouden verblijven. Onderweg nog even gestopt bij Eagle Bluff, een plek waar vaak haaien gespot kunnen worden. Maar wij hadden geen geluk en hebben dus geen één haai kunnen zien. De boerderij waar we naartoe gingen was een schapenboerderij, voor Australische begrippen een kleintje, maar de meesten van ons vonden het toen wel een enorm terrein. Wat dat betreft verschilt de betekenis van ‘groot' en ‘klein' wel met die van Niet-Australiërs. Eenmaal aangekomen op de boerderij, werden we in de laadbak van een pickup naar het strand gebracht. Op de manier zoals dat in Thailand ook gebeurd zeg maar. Op het strand genoten van een mooie zonsondergang. Vervolgens terug naar de boerderij, waar we na het eten gezellig een spel rondom het kampvuur hebben gedaan. Een weerwolvenspel dat ik niet kende, maar de grootste lol gehad met z'n allen. Als je een weerwolf was, moest je dat niet laten merken, maar liegen is nou niet bepaald mijn sterkste kant. Dus na twee rondes zag Darren het meteen aan me dat ik een weerwolf was.. Dan was een heel kort spelletje!

Dag 5: Vrijdag 31 augustus

Op vrijdag vertrokken we naar Coral Bay. Onderweg nog even een minuutje gestopt bij de Tropic of Capricorn. Op de langste dag van het jaar staat de zon hier loodrecht boven. Daarna door naar Coral Bay, een redelijk toeristische plaats (voor West-Australische begrippen dan). Eerst even een mooie souvenir voor mezelf gekocht, een mooie ring. En mensen die wel eens geprobeerd hebben een ring voor mij te kopen, weten dat dat met mijn maat niet eenvoudig is. Maar deze man had mijn maat er gewoon tussen zitten, jeej! Na het winkelen vervolgens op een boot met glazen bodem de zee op de gaan. Voor de kust van Coral Bay ligt, zoals je aan de naam waarschijnlijk al kunt zien, een koraalrif. Het Ningaloo Rif. Dit rif ligt op sommige plekken slechts twintig meter van de kust vandaan. Erg dichtbij dus, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Great Barrier Reef. Een ander verschil is dat je hier met name hard koraal hebt, terwijl het Great Barrier Reef met name uit zacht koraal bestaat. Hard koraal is wat minder kleurrijk dan zacht koraal. Het koraal hier lag soms misschien maar een halve meter onder de waterspiegel. Gaaf gezicht vanuit de boot. Na een kort boottochtje kwamen we aan op de eerste snorkelplek. Snorkelen was leuk, wat mooie vissen en koraal gezien. Heb me prima vermaakt met papa's camera onder water! Daarna door naar de twee plek. Hier zwommen heel veel vissen van één soort rondom de boot. Wanneer je in het water sprong, kwamen ze ook direct op je af, ieeeeel! Uiteraard ben ik de naam van die vissen alweer vergeten. Heb ze wel op de foto staan, dat dan weer wel. Bij het snorkelen zelf heb ik een schildpadje gezien. Geen hele grote. Dacht eerst nog dat hij jongen op zijn schild had zitten. Maar later bleek dat het gewoon vlekken waren, jammer. Verder was hij ook wel erg angstig, dus een echte goede foto maken lukte niet. Heb wel foto's, anders zouden jullie me natuurlijk nooit geloven! Het water was trouwens wel erg koud voor het snorkelen. Andere mensen op de boot hadden heel verstandig een wetsuit gehuurd, maarja.. Had trouwens ook niet verwacht dat het zo koud zou zijn. Maar goed, met name de tweede keer kwam ik dus wel als een blauw ijsblokje het water uit. Daarna even op het dek van de boot gezeten en toen was ik gelukkig weer snel ontdooid. Na de boottocht samen met Sheena en Lindsay lekker liggen bakken in de zon. Lindsay is toen heel erg verbrand, drie dagen later deed het nog pijn! Na het zonnen met zijn allen weer in de bus, naar de verste bestemming van de tour: Exmouth. Een echte toeristenplaats. Het hostel waarin we verbleven was ook echt enorm. Veel kamers, twee zwembaden, bijna een soort resort. Pete's tour eindigde hier. Pete werkt in het hostel hier, dus moest de dag erna al weer aan de bak. 's Avonds lekker taco's gegeten met z'n allen. Darren had erg zijn best gedaan, de tafel was mooi gedekt met een tafelkleed met wegen en autootjes erop en verder hadden we lekker champagne. Na het eten weer gezellig een spelletje met een aantal mensen.

Dag 6: Zaterdag 1 september

Uitslapen! Pas om acht uur opstaan, nounou.. Een hele luxe op deze tour. Eigenlijk was zaterdag de vrije dag van Darren, maar hij ging zelf naar Turquoise Bay, en wie mee wilde kon mee. Uiteindelijk ging iedereen mee, behalve Hendrik. Snorkelspullen opgehaald toen we daar eenmaal waren en snel het water in. Nog veel mooier dan Coral Bay. Bovendien was het hartstikke rustig, dus het strand bijna voor ons alleen. Het water was helderder en er waren meer vissen in allerlei kleuren en maten. Dus we konden hier heel goed snorkelen. Mooie foto's kunnen maken. Op een gegeven moment was ik met Sheena aan het snorkelen en hoorde ik ineens 'Bibiiiiiiii!'. Had ze enorme rog gezien. Voordeel van roggen is, dat ze mooi stil blijven liggen voor de foto. Dus toen snel een foto gemaakt en weg gezwommen. Strand zelf bij Turquoise Bay ook echt geweldig. En bijna geen mensen, wat het nog veel indrukwekkender maakt. Daarna was het tijd om op ons gemakje weer terug te gaan naar Exmouth. Nog wel even wat leuke stops onderweg. Eerst bij een vuurtoren, waar je een geweldig uitzicht had over de kuststrook. Vanaf die plek kon je ook goed walvissen spotten. En terwijl iedereen de walvissen met gemak leek te vinden in het water ging ik daar uiteindelijk weg zonder een walvis gezien te hebben. Maaaar even later in de bus zag ik ze toch, heel ver in de zee enorm veel spetters. Jeej! Verder nog twee adelaars gezien en twee keer een papa emoe met een paar jongen. Bij de emoe is het de gewoonte dat het mannetje de ‘opvoeding' op zich neemt, terwijl het vrouwtje achter de andere mannen aangaat. Interessant.. Verder zijn we nog even gestopt bij de Charles Knife Canyon voor een mooi uitzicht. 's Avonds het laatste diner met zijn allen, bij de plaatselijke pub. Dit was de laatste avond met David, Michelle en Maren. Zij hadden enkele reis naar Exmouth geboekt, terwijl de rest de retour reis terug naar Perth had. Maar nog een gezellige laatste avond gehad met zijn allen.

Dag 7: Zondag 2 september

Zondag stond in het teken van rijden, rijden en nog een rijden, zo'n 800 kilometer. De eerste stop in Coral Bay, om daar Maren af te zetten. De rit eindigde in Northampton, waar we hebben overnacht in een klooster. Apart sfeertje, maar we hebben ons 's avonds nog prima vermaakt met z'n allen. Eerst fish & chips gegeten en daarna gezellig gekaart. Nog de grootste lol gehad toen we een paar Koreaanse woorden probeerden te leren van Bada.

Dag 8: Maandag 3 september

En op maandag hebben we het laatste stukje gereden, 500 kilometer, terug naar Perth. Eerst Bada afgezet bij het treinstation en daarna doorgereden naar de Old Swan Barracks waar de rest van ons die nacht zou verblijven.

En toen was het avontuur Perth en West Coast alweer voorbij. Tijd is hier echt omgevlogen, het was gewoon zo geweldig. Zoals ik hopelijk wel duidelijk heb kunnen make, heb ik zulke mooie en indrukwekkende dingen kunnen zien hier, Crystal Cave, Pinnacles, Kalbarri National Park, Hutt River Province, Shell Beach, Monkey Mia, Coral Bay, Turquoise Bay.. Volgens mij is dit dan ook écht Australië. Zoals Darren het al zo leuk zei: 'Als je mensen kent die hier willen reizen, zeg dan dat ze eerst naar Australië gaan en dan naar de oostkust.'

Behalve alle mooie hoogtepunten was de tour ook gewoon heel goed georganiseerd. Goede hostels waarin we sliepen, avondeten heel divers en altijd heerlijk, voldoende stops onderweg, helemaal niets op aan te merken. En tot slot was de groep ook gewoon zo leuk. Nog even een beetje een korte beschrijving van de personen die mee waren.

Darren: De gids. Aparte vogel, maar heel goed gezelschap. Toen hij zichzelf voorstelde, was het 'Nou ik ben Darren, oftewel Booz, of Boobs, of Tits..' Jaaaaaaja! Lekkere droge humor en wist verder precies de mooie plaatsen te vinden.

Maren: Een Duitse meid, de grootste kletskont van allemaal. Heel veel aan het woord, maar daardoor altijd gezellig. Vanaf haar afscheid was het ineens een stuk stiller! Kwam een paar keer aanzetten met een nieuw spel dat we konden spelen, waardoor we vervolgens als een stelletje kleine kinderen spelletjes zaten te doen.

Lindsay: Een Engelse met heerlijke droge uitspraken. 'Oh hell no!'

Hendrik: Een Duitser die voor heel veel gezelligheid heeft gezorgd tijdens de tour.

Bada: Zuid-Koreaans die niet heel goed Engels sprak, maar waar we wel verschrikkelijk om konden lachen. Als ze wel ineens iets begreep was het 'Ooooooh!'. Verder een hele aanstekelijke lach, waardoor we vervolgens met de hele groep moesten lachen.

David & Michelle: Een stelletje uit Canada. Hij was voor stage in Perth en zij was hier op visite, dus maar even samen. Daardoor waren ze best veel op zichzelf. Verder ook vrij rustig, op een paar momenten na dan, bijvoorbeeld tijdens het Grease-optreden van Michelle.

Pete: Australiër die in Exmouth in het hostel werkt. Man die veel heeft meegemaakt en na vijf jaar eindelijk weer een keer op vakantie kon. Heeft hij volgens mij volop van genoten.

En dan waren er natuurlijk Sheena en ik, totaal met z'n tienen. Mooi aantal voor deze tour. Genoeg mensen voor een beetje afwisseling qua praten, maar een redelijk klein groepje waardoor de onderlinge contacten goed waren.

Tsja, en toen waren we op maandagmiddag ineens weer terug in Perth. Met Sheena de stad in geweest, die wilde nog steeds een nieuwe camera kopen. En hoewel we al heel veel camerawinkels in waren geweest, had ze hem nu ook eindelijk gekocht. Kortom, Sheena ziet het leven nu door de lens en ik ben ineens gepromoveerd tot fotomodel.

En nu: op naar Alice Springs & Uluru!

See you soon!

Liefs Bibi

P.S. Foto's volgen later! Het zijn er zoveel, die moet ik nog even uitzoeken!